Η επαγγελία της «υγειονομικής ζώνης»...

Ετσι και φτάσουν οι πρόσφυγες στο φυλάκιό μας, δεν θα μπορούμε να κάνουμε τίποτε. Οπως ξέρετε, δεν μπορούμε να ανοίξουμε πυρ, για ανθρωπιστικούς λόγους 

Θόδωρος Πάγκαλος (29/8/2001)

Στην κυβερνητική κρίση των...
τελευταίων ημερών το αειθαλές «Σκοπιανό» διαπλέκεται με το (απείρως σοβαρότερο) ζήτημα της διαχείρισης της προσφυγικής ροής.

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Ο ίδιος ακριβώς συνδυασμός είχε απασχολήσει τους σχεδιαστές της κυβερνητικής πολιτικής και πριν από δεκαπέντε χρόνια, αν και κάτω από εντελώς διαφορετικές συνθήκες.

Το κράτος που «διαλυόταν» τότε μπροστά στα μάτια μας, κάτω από την πίεση ενός ένοπλου κινήματος, δεν ήταν η Συρία ή το Ιράκ αλλά η ίδια η ΠΓΔΜ· τα δε καραβάνια των απελπισμένων προσφύγων, αναμενόμενα τότε κι όχι ακόμη υπαρκτά, δεν «απειλούσαν» την Κεντρική Ευρώπη αλλά τις «ευαίσθητες εθνολογικές ισορροπίες» της βορειοελλαδικής μεθορίου.

Ως λύση στο ανεπάντεχο αυτό πρόβλημα, κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης Σημίτη εισηγήθηκαν τότε διακριτικά το ενδεχόμενο προέλασης του ελληνικού στρατού στο έδαφος της γειτονικής μας χώρας, με σκοπό τη δημιουργία μιας «υγειονομικής ζώνης» που θα εμπόδιζε την είσοδο Σλαβομακεδόνων ή/και Αλβανών προσφύγων στο ελληνικό έδαφος. 

Την ξεχασμένη αυτή υπόθεση θα θυμίσουμε σήμερα με βάση ένα αδημοσίευτο ντοκουμέντο εκείνων των ημερών: τα πολυσέλιδα πρακτικά της συζήτησης που πραγματοποιήθηκε στις 29 Αυγούστου 2001 στην Επιτροπή Αμυνας και Εξωτερικών Σχέσεων της Βουλής, με επίσημο αντικείμενο την ελληνική «συμμετοχή στην επιχείρηση συλλογής οπλισμού και πυρομαχικών στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας».



Η Επιτροπή Εξωτερικών Σχέσεων και Αμυνας της Βουλής, σε λίγο παλιότερη συνεδρίαση (10/1/2001)v | EUROKINISSI / Τ. ΜΠΟΛΑΡΗ
Παρά το περιορισμένο θέμα της συνεδρίας, στην πράξη η διαβούλευση αγκάλιασε πολύ ευρύτερα ζητήματα που συνδέονταν με το «Σκοπιανό», τις ενδοβαλκανικές ισορροπίες αλλά και τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς για ενδεχόμενη κατάρρευση της ΠΓΔΜ.

Μολονότι τα πρακτικά δεν φέρουν κάποια τυπική διαβάθμιση, και ορισμένα στοιχεία της συζήτησης διέρρευσαν στα «ψιλά» των αθηναϊκών εφημερίδων της επομένης, η όλη υπόθεση κουκουλώθηκε εν ριπή οφθαλμού σαν εθνικό απόρρητο.

Το σημερινό αφιέρωμά μας αποκαθιστά, ως εκ τούτου, μια ψηφίδα από το παζλ του πρόσφατου παρελθόντος που οι πολιτικοί και τα τα ΜΜΕ έκριναν πως έπρεπε ν’ αποκρυβεί από τα μάτια του ευρύτερου κοινού. 

Από μιαν άλλη σκοπιά, η ανάγνωση των πρακτικών μάς θυμίζει πόσο απέχουμε πλέον από εκείνη τη (χρονικά όχι και τόσο μακρινή) εποχή, όταν τις επιλογές των κυβερνώντων διαπερνούσε η οίηση μιας «ισχυρής Ελλάδας», ισότιμου μέλους του σκληρού ιμπεριαλιστικού πυρήνα των πρωτοκοσμικών χωρών.

Η πρώτη σελίδα των πρακτικών της 29ης Αυγούστου 2001 Η πρώτη σελίδα των πρακτικών της 29ης Αυγούστου 2001 | 

Αντιλήψεις, όπως το δικαίωμα των ισχυρών να επεμβαίνουν στρατιωτικά στο έδαφος ξένων χωρών για να επιβάλουν τη «σταθερότητα» που συνάδει με τα συμφέροντά τους, η πρόσληψη των ενόπλων δυνάμεων ως προστάτη των εγχώριων επενδυτών σε πιο αδύναμες χώρες, η αντιμετώπιση των διακρατικών συνόρων σαν ένα διπλωματικό μεν ταμπού που επιδέχεται όμως ουσιαστική επανανοηματοδότηση ή η θεώρηση των αναμενόμενων προσφυγικών κυμάτων σαν ευκαιρία για μια άτυπη επέκταση του εθνικού χώρου με τη μορφή στρατιωτικοποιημένων «υγειονομικών ζωνών», διατυπώνονταν τότε από τη θέση του προνομιακού συμμάχου των ισχυρών - του ρόλου που σήμερα διεκδικούν κάποιοι άλλοι, προκαλώντας τη δίκαιη αγανάκτησή μας. 

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Τάσου Κωστόπουλου, ΕΔΩ...