Μια ταπεινή παράκληση ενός σχολιογράφου...
Εύκολο, πολύ εύκολο είναι να την πέφτεις αυτές τις μέρες στην κυβέρνηση. Εύκολο και διόλου παράλογο, εδώ που τα λέμε. Φόρους βάζουνε οι άνθρωποι, λογικό είναι...
να ακούνε τα σχολιανά τους. Και το πρώτο αντανακλαστικό σε αυτή την περίπτωση είναι να γκρινιάξεις και να κατεβάσεις μούτρα. Για να μην πω να μουτζώσεις, διότι τότε κινδυνεύεις να πέσεις στην κατηγορία γνωστού κοινοβουλευτικού αστέρος και να αποκαλείς «ξεφτίλα» τον Τσακαλώτο στη Βουλή. Αυτά συμβαίνουν βεβαίως όταν πιστεύεις ότι δύο σπουδαίοι τύποι περπάτησαν σε αυτή τη γη, εσύ κι ο υιός ο μονογενής του Θεού.
Αλλά είχαμε μείνει στην κυβέρνηση. Που έφερε κάτι χιλιάδες σελίδες στη Βουλή και το έμαθε ο Χρυσοχοῒδης και ξεφύσηξε. Η Παναγιά τον φύλαξε, να μην τις διαβάσει κι αυτές και υποκύψει στην υπερκόπωση. Όχι βέβαια ότι οι τρέχοντες βουλευτές θα το περάσουν από χτένι το νομοσχέδιο, μπορεί όμως να ρίξουν και καμιά ματιά έτσι για το ονόρε. Για να ξέρουν τι ψηφίζουν βρε αδερφέ. Να μην πάνε έτσι τυφλά και χύμα, επειδή τους το είπε ο αρχηγός και το επιβάλλει η κομματική πειθαρχία. Σαν το ζόρι της Νέας Δημοκρατίας ένα πράγμα, που επειδή είναι φιλελέ ο αρχηγός θα πει «ναι» στις ιδιωτικοποιήσεις και «όχι» στα υπόλοιπα. Α λα καρτ, όπως τα μενού σαν να λέμε. Και τα «μενού εξορίας» που είναι της μόδας αυτές τις μέρες, σε μια αδιανόητη επίδειξη κλούβιας κεφάλας!
Κι όλα αυτά είναι νορμάλ, αναμενόμενα, δεν είναι πως δεν τα περιμένεις. Νορμάλ είναι να σε βοηθάνε οι Αμερικάνοι επίσης στο θέμα του χρέους, μπας και ξεφύγεις από την κυριαρχία των Γερμανών και ξαναπέσεις στη δική τους την αγκαλίτσα. Αναμενόμενο είναι να ζητάει αναβολές και παρατάσεις ο Σόιμπλε, γιατί υπολογίζει ως προπονητής στη φυσική κατάσταση της ομάδας του και σου λέει που θα πάει θα κλατάρουν οι καριόληδες οι αντίπαλοι. Τα περιμένεις τα ανωτέρω, δεν είναι παράδοξα, ο καθένας το βιολί του και το συμφέρον του. Εκείνο που δεν περιμένεις είναι η απόλυτη σιωπή του Τσίπρα όταν είναι να πει κάτι αριστερό…
«Κάτσε ρε φίλε, τι εννοείς με κάτι αριστερό;», θα με ρωτήσετε και η απάντησή μου θα είναι κινηματογραφική. Από την ιταλική ταινία “Aprile” θα προέλθει, όπου είναι ο πρωταγωνιστής και βλέπει προεκλογικό debate και αρχίζει την παπαρολογία ο Μπερλουσκόνι και του λέει κάτι μετρημένα, κάτι μελάτα ο Ντ’ Αλέμα από την αριστερή αντιπολίτευση και του πέφτει το μαλλί του πρωταγωνιστή και παθαίνει αυτό που παθαίνουμε όλοι κάποια στιγμή είτε είμαστε κοινοβουλευτικοί αστέρες είτε δεν είμαστε: αρχίζει να μιλάει στην μικρή οθόνη! Να απευθύνεται στον Ντ’ Αλέμα και να απαιτεί: «πες κάτι αριστερό»! Και ξανά «πες κάτι αριστερό» και ξαναμανά και πάλι και δεν σταματάει.
Αυτή είναι και η παράκληση του ταπεινού σχολιογράφου εδώ στο Newpost. Πες κάτι αριστερό ρε Αλέξη. Πες το κι ας μην το εννοείς, πες το κι ας μην το πιστεύεις. Έτσι για το γαμώτι που λέμε και στο χωριό μου. Όχι μόνο «πατρίδα», και «χώρα» και «διάσωση», τα ξέρουμε αυτά, τα εμπεδώσαμε και δεν είμαστε χάπατα να πιστεύουμε ότι μπορεί η Ελλάδα να σηκώσει τη σημαία της πανευρωπαϊκής επανάστασης. Θέλει όμως και λίγο αριστερά το στόρι. Θέλει και λίγο αριστερά το παραμύθι. Γιατί αλλιώς θα μείνει μόνο ο δράκος και στο τέλος θα μας χάψει όλους…
Χρήστος Ξανθάκης
newpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου