αναδείξει το ηγετικό του προφίλ, ενώπιον των βαρώνων και των τιμαριούχων του κόμματος του, χρησιμοποιώντας στον λόγο του τον πρώτο ενικό και φρόντισε να εγγυηθεί προσωπικά της μετρημένες, είναι αλήθεια, δεσμεύσεις του.
Μερίμνησε επίσης να τονώσει την αίσθηση ότι αποτελεί τον εν δυνάμει πρωθυπουργός της χώρας, ζητώντας επιτακτικά εκλογές. Και βέβαια εισήγαγε στο πολιτικό λεξιλόγιο ένα νέο επικοινωνιακό εφεύρημα που αποκαλείται “συμφωνία αλήθειας με τους πολίτες”. Προφανώς, ως ενίσχυση των προσωπικών του χαρακτηριστικών ως αξιόπιστης εναλλακτικής πρότασης έναντι του μειονεκτούντος σε ότι αφορά την ειλικρίνεια πρωθυπουργού.
Ο τελευταίος, εξάλλου, εργαλειοποιώντας την εξασθένηση των συλλογικών θεμελιακών αξιών στη δημόσια σφαίρα κυβερνά χωρίς να υποχρεούται να αναγνωρίζει τα ψέματα, να ζητάει συγγνώμη για αθετημένες υποσχέσεις ή να ανασκευάζει τις δηλώσεις του. Από αυτή την άποψη ο Κυριάκος Μητσοτάκης άγγιξε μια ευαίσθητη χορδή της κοινωνίας απέναντι στην αξιοπρέπεια που οφείλουν να επιδεικνύουν τα δημόσια πρόσωπα, αλλά δεν τη συνεπήρε κιόλας. Όσο κι αν επεδίωξε να φανεί πραγματιστής το αφήγημα του κατατάσσεται στις τετριμμένα φιλελεύθερες εξιστορήσεις που, εντελώς προβλέψιμα, δεν οδηγούν στη συμμέτοχη σε αυτό μια κοινωνία σαν την Ελληνική. Πόσο μάλλον όταν της υπόσχεται “φιλανθρωπικό μέρισμα”...
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Βασίλη Πήλου, πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου