θέλει να τις ακούει ο λαός.
Ηταν εκεί, στην καρδιά της πλατείας και στη ψυχή του λαού, μαζί με τον Γιάνη, τον Ευκλείδη και τον Καζάκη, ευαγγελιστές της πίστης για την άκοπη λύτρωση και τη χωρίς θάνατο ανάσταση. Και αφού ο λαός μεταλάμβανε τη σκέψη τους, δοκίμαζε γεύση άμεσης δημοκρατίας. Με την ίδια μικροφωνική εγκατάσταση.
Εκείνο το καλοκαίρι ακούσαμε απίστευτα πράγματα στο Σύνταγμα. Μερικά δε, τα είδαμε και τυπωμένα, με επένδυση βαθυστόχαστου σχολιασμού για την ηθική και τη λειτουργικότητα της άμεσης δημοκρατίας. Και αν δοκίμαζες να πεις ότι η αμεσότητα, αντί της αντιπροσωπευτικότητας, υπονομεύει τη δημοκρατία αφού αγνοεί την άποψη των μειονοτήτων, πήγαινες γυρεύοντας για λαϊκό δικαστήριο. Διότι η έννοια της άμεσης δημοκρατίας δεν αναγνωρίζει, απλώς, το αλάνθαστο του λαϊκού κριτηρίου, αλλά χορηγεί χαρακτηριστικά ορθού λόγου ακόμα και στο λαϊκό θυμικό. Και, φυσικά, όταν δεν υπάρχει ζωτικός χώρος για την άποψη που μειοψηφεί, το εκλογικό σώμα παραδίδεται με μεγαλύτερη ευκολία στις διαθέσεις των δημαγωγών.
Κατά κάποιον τρόπο το είδαμε και στην περίπτωση του δημοψηφίσματος, όταν το λαϊκό σώμα θεωρήθηκε, εκ φύσεως, επαρκώς καταρτισμένο για να απαντήσει σε ένα τεχνικά δύσκολο ερώτημα. Δεν έχει σημασία αν μία απόφαση είναι δόκιμη, ορθή και ηθική, αρκεί να θεωρείται προϊόν λαϊκής βούλησης. Αν βάλεις αυτήν την άποψη σε ένα κοινωνικό θερμοκήπιο με τις κατάλληλες συνθήκες, παίρνεις ανόθευτο φασισμό...
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Κώστα Γιαννακίδη, πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου