Να κερδίσει και να μη γίνει Ολανσόν...

 Τάσος Παππάς

Η δημοσκοπική εκτίναξη του Μελανσόν και η πιθανότητα να βρεθεί στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών έχουν προκαλέσει έντονη ανησυχία στις ευρωπαϊκές πολιτικές και...
οικονομικές ελίτ. Οι αγορές προετοιμάζονται για κάθε ενδεχόμενο και τα μεγάλα συστημικά μέσα ενημέρωσης κάνουν λόγο για τον απόλυτο εφιάλτη αν η ευρωπαϊκή Γαλλία κληθεί να διαλέξει ανάμεσα στην ακροδεξιά Λεπέν και τον ακροαριστερό Μελανσόν.

Συνιστά όντως κίνδυνο για τον καπιταλισμό ο επικεφαλής της «Ανυπότακτης Γαλλίας»; Για τον καπιταλισμό σίγουρα όχι, αφού ο ίδιος λέει πως δεν είναι ακροαριστερός και διαβεβαιώνει ότι δεν πρόκειται να κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής.

Για τον νεοφιλελευθερισμό όμως μπορεί να εξελιχθεί σε μια σοβαρή απειλή, εφόσον βεβαίως εκλεγεί πρόεδρος της Γαλλίας και επιχειρήσει να εφαρμόσει το πρόγραμμά του.

Αλλωστε, έστειλε το μήνυμά του στο Βερολίνο: «Εγώ δεν είμαι ο Αλέξης Τσίπρας, δεν διαπραγματεύομαι 17 ώρες με ανθρώπους που με προσβάλλουν…

Οι Γερμανοί δεν έχουν δει ποτέ απέναντί τους μια Γαλλία η οποία να τους λέει “όχι”»! Πράγματι, η γερμανική κυβέρνηση δεν έχει συνηθίσει να ακούει «όχι» στις επιλογές της για την οικονομική πολιτική (σε άλλα ζητήματα, π.χ. στο προσφυγικό, καταπίνει αμάσητες τις αρνήσεις των χωρών της Κεντρικής Ευρώπης να συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις).

Οι ενστάσεις όμως στα θέματα της δημοσιονομικής προσαρμογής, όπως και κάθε πρόταση που θα μπορούσε να βοηθήσει τις χειμαζόμενες οικονομίες (ευρωομόλογο, εγγύηση των καταθέσεων, χαλάρωση του Συμφώνου Σταθερότητας) δεν γίνονται δεκτές.

Απορρίπτονται μετά βδελυγμίας. Και αν κάποια κυβέρνηση τολμήσει να ψελλίσει αντίλογο, η απάντηση είναι αποστομωτική: πραξικόπημα σαν κι αυτό που είχαμε στην Ελλάδα τον Ιούλιο του 2015, ωμός εκβιασμός σαν κι αυτόν που υφίσταται η Ιταλία, συνεχείς προειδοποιήσεις από τις αγορές και τις Βρυξέλλες, σαν κι αυτές που εισπράττει σε καθημερινή βάση η Πορτογαλία.

Η ευχή όλων των προοδευτικών και αριστερών ανθρώπων στην Ευρώπη είναι να καταφέρει ο Μελανσόν να περάσει στον δεύτερο γύρο, να εκλεγεί πρόεδρος της Γαλλίας και να αμφισβητήσει εμπράκτως το οικονομικό καθεστώς και το μοντέλο της άνευρης μεταδημοκρατίας που έχει επιβάλει η Γερμανία. Η πλατφόρμα του είναι ριζοσπαστική. Είναι κατά του ΝΑΤΟ και της πρόσδεσης της Γαλλίας στις ευρωατλαντικές πολιτικές.

Μιλάει για Plan B και για την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ενωση αν κριθεί ότι δεν είναι εφικτό να μεταρρυθμιστούν σε βάθος οι δύο αυτές συλλογικότητες.

Υιοθετεί τις θέσεις των συνδικάτων για τις εργασιακές σχέσεις και τις συντάξεις και τάσσεται υπέρ μιας νεοκεϋνσιανής πολιτικής στο οικονομικό πεδίο που θα τονώνει τη ζήτηση και θα ενισχύει την απασχόληση. Η βασική του πάντως στόχευση είναι να αποκαταστήσει το κύρος της Γαλλίας.

Της χώρας, δηλαδή, που ανήκει στον σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης και στην πρώτη ταχύτητα των χωρών της Ε.Ε., η οποία κάποτε καμάρωνε στη θέση του συνοδηγού του ευρωπαϊκού τρένου, αλλά τα τελευταία χρόνια με ευθύνη των κυβερνήσεών της (συντηρητικών και σοσιαλιστικών) κατάντησε ουραγός, αφήνοντας στη Γερμανία τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Το τραύμα στο σώμα της Γαλλίας είναι βαθύ, η γαλλική περηφάνια έχει τσαλακωθεί. Και ο φανφαρόνος Σαρκοζί και ο πληκτικός Ολάντ αποδείχτηκαν ψοφοδεείς, κατώτεροι των περιστάσεων και λίγοι απέναντι στη Μέρκελ και τον Σόιμπλε. Ουδέποτε αντιστάθηκαν σθεναρά στις αξιώσεις του Βερολίνου.

Ακολούθησαν πιστά τις εντολές του υποθηκεύοντας αμφότεροι το κύρος της Γαλλίας και ο δεύτερος το μέλλον της γαλλικής Σοσιαλδημοκρατίας.

Το μόνο αντάλλαγμα που πήραν για τη ζαβλακωμένη υπακοή τους ήταν να μην τιμωρηθεί η χώρα για την παρασπονδία της στο θέμα του ελλείμματος. Ισως η μοναδική στιγμή που η Γαλλία όρθωσε το ανάστημά της απέναντι στη Γερμανία ήταν την περίοδο που ο Β. Σόιμπλε προσπάθησε να υλοποιήσει το σχέδιό του για προσωρινή έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη.

Κατά τα λοιπά, το Παρίσι ήταν ο φτωχός συγγενής του Βερολίνου. Μπορεί λοιπόν ο Μελανσόν να μην υποχρεωθεί να γίνει Τσίπρας, δηλαδή να μη συμβιβαστεί; Αν το θέλει, ναι. Το μπορεί.

Η Γαλλία δεν είναι Ελλάδα, δεν έχει χρεοκοπήσει, δεν είναι σε μνημόνιο, μπορεί να διαπραγματευτεί σε ισότιμη βάση, δεν θα είναι μόνη της απέναντι σ’ ένα συμπαγές μέτωπο αδυσώπητων και μοχθηρών αντιπάλων όπως ήταν η Ελλάδα το 2015 (και ο Τσίπρας και ο Κόστα θα στηρίξουν, ίσως και η ιταλική κυβέρνηση), το οικονομικό και παραγωγικό μέγεθός της δεν είναι αμελητέο, είναι σημαντική στρατιωτική δύναμη, η γερμανοφοβία έχει εξαπλωθεί, ο ευρωσκεπτικισμός είναι διάχυτος, το ευρωπαϊκό όνειρο μοιάζει ραχιτικό, οι πολίτες δυσφορούν.

Οι συνθήκες είναι ευνοϊκές για μια στρατηγική ρήξης. Με σχέδιο, αποφασιστικότητα, σοβαρότητα, κατάλληλους χειρισμούς, σταθερές συμμαχίες και ουσιαστική εμπλοκή των κινημάτων είναι δυνατόν ο Μελανσόν να πετύχει εκεί που απέτυχε ο απεγνωσμένος ακτιβισμός του Τσίπρα. Ελπίζουμε, αν εκλεγεί, να μη γίνει Ολανσόν!...

efsyn.gr