14.5.17

Μακρόν, Λεπέν και κατεστημένο οι νικητές...

από τις τάσεις αυτοκτονίας της αριστεράς...

Ενώ ολοκληρώθηκαν οι προεδρικές εκλογές με τη νίκη του Εμ. Μακρόν και μας χωρίζει λιγότερο από ένας μήνας από τις -τουλάχιστον εξίσου κρίσιμες- βουλευτικές, καλό θα ήταν να...
αποφεύγαμε τις εύκολες ή ακόμα και εξωπραγματικές εκτιμήσεις που οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα και σε ακόμα πιο λαθεμένα διδάγματα. Και πριν από όλα, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι, ο πρώτος γύρος των προεδρικών εκλογών ανέδειξε, δυστυχώς, έναπρωτοφανώς δεξιό γαλλικό πολιτικό τοπίο και μια χωρίς προηγούμενο συντηρητική και δεξιά γαλλική κοινωνία, αποτέλεσμα 35 ετών νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας και ηττών του εργατικού και αριστερού κινήματος.

Συγκεκριμένα, προσθέτοντας τα ποσοστά του Μελανσόν (19,58%), του Αμόν (6,36%) και των δυο υποψηφίων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς Πουτού και Αρτώ (1,09%+0,64%), φτάνουμε σε ένα άθροισμα που μόλις και μετά βίας αγγίζει το 28%. Πράγμα που σημαίνει ότι σχεδόν τα δυο τρίτα των Γάλλων τάσσονται σήμερα ξεκάθαρα υπέρ δεξιών και ακροδεξιών πολιτικών σχηματισμών!

Το πρώτο δίδαγμα που βγάζουμε από αυτή την εξέλιξη είναι ότι η γαλλική άρχουσα τάξη πέτυχε ήδη ένα αληθινό ιστορικό κατόρθωμα, ανάλογο εκείνου της ιταλίδας ομολόγου της πριν από 25 χρόνια: Ξεπέρασε, τουλάχιστον προς το παρόν, χωρίς επικίνδυνους κοινωνικούς και πολιτικούς κλυδωνισμούς την κατάρρευση της επιρροής των δυο μεγάλων κομμάτων της (των Ρεπουμπλικάνων γκωλικής καταγωγής και των σοσιαλφιλελεύθερων Σοσιαλιστών), βγάζοντας κυριολεκτικά από το καπέλο της τη διάδοχη λύση ολκής που υπακούει στο όνομα του Εμ. Μακρόν. Ενός Μακρόν που φυσικά και είναι προϊόν και αποτέλεσμα της γιγάντιας κινητοποίησης όλων των τεράστιων μέσων και μηχανισμών που έχει στη διάθεσή της η γαλλική καπιταλιστική συντήρηση, αλλά που θα ήταν μεγάλο λάθος να θεωρηθεί απλός “αχυράνθρωπος” και ασήμαντο ενεργούμενο κάποιων “αόρατων” κέντρων. Ο νεαρός Εμ. Μακρόν διαθέτει και χάρισμα και ικανότητες μεγαλύτερες των αντιπάλων του και τουλάχιστον ανάλογες εκείνων του Ιταλού κλώνου του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, που και εκείνος είχε αρχικά αντιμετωπιστεί ως περίπου “ατύχημα” της ιστορίας, πριν βέβαια ταλαιπωρήσει τη χώρα του για σχεδόν δυο δεκαετίες, αφήνοντάς την τελικά βαθύτατα μεταμορφωμένη (στο πολύ χειρότερο) στα τέλος της βασιλείας του...

Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Γιώργου Μητραλιά, πατήστε εδώ

Δεν υπάρχουν σχόλια: