Καλά και κακά νέα...

Είναι ίσως η μοναδική επιβεβαιωμένη καλή είδηση: ο τουρισμός και φέτος το καλοκαίρι αναμένεται να σπάσει κάθε ρεκόρ. Οι εκτιμήσεις συγκλίνουν στο ότι οι αφίξεις θα...
ξεπεράσουν τα 30.000.000, η Αθήνα συνδέεται με φτηνές πτήσεις με όλη την Απω Ανατολή και απευθείας με τη Νέα Υόρκη, ενώ παγκόσμιοι ξενοδοχειακοί παίκτες μπαίνουν στην αγορά.

Ο γίγαντας της τουριστικής βιομηχανίας έχει ξυπνήσει για τα καλά και το Παγκόσμιο Συμβούλιο Τουρισμού και Ταξιδίων το επιβεβαιώνει, αφού εκτιμά ότι οι σχετικές επενδύσεις θα αυξάνονται με ρυθμό άνω του 5% για την επόμενη 10ετία.

Οι δραματικές εξελίξεις στη γεωπολιτική γειτονιά μας στρέφουν τους ταξιδιώτες προς την Ελλάδα που θεωρείται ασφαλής και ποιοτικός προορισμός - ενίοτε και εξαιρετικά οικονομικός.

Μπορεί ο τουρισμός να είναι η ατμομηχανή που θα τραβήξει το τρένο της ανάπτυξης στη δύσκολη ανηφόρα; Ασφαλώς. Ωστόσο, η πολυαναμενόμενη ανάκαμψη δεν νοείται σε κοινωνικό κενό και, σίγουρα, αν και όταν έρθει θα έχει ταξικό πρόσημο.

Η αύξηση των αφίξεων και των κρατήσεων δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας, δεν σημαίνει αυτονόητα όμως και αύξηση μισθών ή καλύτερες συνθήκες εργασίας για τους εργαζόμενους, όπως το θέλει το νεοφιλελεύθερο αφήγημα.

Αντιθέτως, κι ενώ το τουριστικό «θαύμα» επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργατών Επισιτισμού - Υπαλλήλων Τουριστικών Επαγγελμάτων καταγγέλλει «μικρές Μανωλάδες»: εργαζόμενοι που στεγάζονται μέχρι και σε κοντέινερ, παράνομες ατομικές συμφωνίες για αμοιβές κάτω κι από αυτές τις ήδη ψαλιδισμένες που προβλέπει η κλαδική σύμβαση, πλασματικές αποδοχές επιπέδου ανειδίκευτου εργάτη, μαύρη κι αδήλωτη εργασία, απλήρωτες υπερωρίες, υπερεργασία, «δοκιμαστικές» περίοδοι εργασίας, απλήρωτες και αυτές.

Στο χέρι λοιπόν της πολιτείας είναι να βάλει τάξη στην αγορά εργασίας, ειδικά στον τουριστικό τομέα. Οι υπηρεσίες υπάρχουν έστω και υποστελεχωμένες, όπως και η νομοθεσία, έστω η μνημονιακή. Οι έλεγχοι πρέπει να είναι μαζικοί και αποτελεσματικοί ώστε οι πολίτες, που δίνουν καθημερινά τη μάχη της επιβίωσης, να αισθανθούν ότι δεν είναι μόνοι τους απέναντι στις ορέξεις των εργοδοτών.

Η κοινωνία μπορεί να χαζεύει το «Survivor», αλλά ζει ένα αγριότερο καθημερινό «Survivor» εδώ και επτά χρόνια...

efsyn.gr