Οι συγκλίσεις καταγράφονται ήδη...Το εξώφυλλο του περιοδικού Spiegel στο οποίο ο Emmanuel Macron χαρακτηρίζεται ως "Ο φίλος που στοιχίζει ακριβά" θα έδινε την...
εντύπωση ότι από την πρώτη του επίσημη επίσκεψη στο Βερολίνο ο νέος πρόεδρος είχε μόνο να πάρει και να ζητήσει πράγματα. Όμως η λογική του Spiegel, εμφανής άλλωστε και στις δηλώσεις πολλών Γερμανών ιθυνόντων κατά την πρώτη εβδομάδα μετά τις γαλλικές εκλογές, δεν μπορεί να ερμηνεύσει το ότι και η Merkel έχει πολλά να πάρει από τον Macron – εξ ού και η συνάντηση της Δευτέρας αποκάλυψε περισσότερες συγκλίσεις και μεγαλύτερη προεργασία από ό,τι θα φανταζόταν κανείς.
Για την Γερμανίδα καγκελάριο έχει πολιτικά ιδιαίτερη σημασία το να μην εμφανίζεται ως η υπέρτατη ή και αποκλειστική πηγή λήψης αποφάσεων στην ευρωζώνη. Επίσης την συμφέρει να μην εμφανίζεται ως "δύναμη στασιμότητας” - ακόμη και αν η διάθεσή της για τομές στην ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική περισσότερο εμπνέεται στην πραγματικότητα από τη γνωστή φράση "πρέπει να αλλάξουν πολλά για να μην αλλάξει τίποτε”.
Σε κάθε περίπτωση, διευκολύνοντας τον Macron διευκολύνει εαυτήν. Για αυτό και στις κοινές δηλώσεις με τον Γάλλο πρόεδρο εμφανίσθηκε αίφνης δεκτική στην ιδέα της αναθεώρησης των κοινοτικών συνθηκών, αν αυτό είναι αναγκαίο για την ευρωπαϊκή οικοδόμηση και αφού προσδιορισθεί το ποιές οι ζητούμενες θεσμικές μεταρρυθμίσεις. Υπενθυμίζεται ότι μέχρι πρότινος ο Wolfgang Schaeuble επέσειε το "μη ρεαλιστικό” της αναθεώρησης των συνθηκών για να αποκρούσει τις ιδέες Macron για εμβάθυνση της ευρωζώνης με στοιχεία πολιτικής ενοποίησης.
Στο βήμα που έκανε η καγκελάριος, ο Macron απάντησε με ένα δικό του. Διευκρίνισε ότι δεν υποστηρίζει την αμοιβαιοποίηση του χρέους στην ευρωζώνη, όπως με φρίκη θα φαντάζονταν πολλοί στην Γερμανία. Για την ακρίβεια, δεν ενδιαφέρεται για αμοιβαιοποίηση του "υφιστάμενου” χρέους: αλλά εφόσον αυτό που έχει τεθεί επί τάπητος και από τις δύο πλευρές είναι η δημιουργία ενός κοινού επενδυτικού ταμείου η χρηματοδότησή του με εργαλεία του τύπου των ευρωομολόγων είναι η προφανής επιλογή.
Η επινοητικότητα που θα επιδείξουν στο εξής οι δύο πλευρές στα οχήματα και τα εργαλεία της κοινής επενδυτικής προσπάθειας θα είναι το κρισιμότερο ίσως ερώτημα του επόμενου διαστήματος.
Άλλωστε, ο Macron έχει καταστήσει σαφές ότι οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και η δημοσιονομική πειθαρχία στο εσωτερικό είναι μία επιλογή που θα ακολουθηθεί, διότι προκρίνεται ως αναγκαία από τον ίδιο και τους περί αυτόν, και όχι ως αντάλλαγμα στο πλαίσιο μιας διαβούλευσης με το Βερολίνο. Οι δε αλλαγές στη δομή της ευρωζώνης μπορούν να εκτυλιχθούν σε βάθος πενταετίας – και πάντως θα πρέπει να περιμένουν για μία περίοδο λιγότερο ευαίσθητη από αυτήν που προηγείται των γερμανικών εκλογών.
Κατά τα λοιπά, το νέο γαλλογερμανικό ζεύγος προσδοκάται να λειτουργήσει ως ένα κράμα "πραγματισμού” και "βολονταρισμού”, ενσωματώνοντας και πτυχές όπως η ανάδειξη της κοινής ευρωπαϊκής άμυνας (και των επενδύσεων σε αυτήν) ή η "δίχως αφέλεια”, όπως είπε ο Macron, υπεράσπιση της ελεύθερης αγοράς, με όρους "αμοιβαιότητας” απέναντι σε δύστροπους διεθνείς εταίρους όπως η Κίνα ή οι ΗΠΑ.
Όμως το πρόβλημα για τον Macron έγκειται στο ότι ο μόνος λόγος για να μην επιμείνει η Merkel στη λογική μιας "στασιμότητας” τόσο προσοδοφόρας για το Βερολίνο είναι ο φόβος (γεω)πολιτικών πληγμάτων όπως αυτά που καθιστούν πιθανά το Brexit και η εκλογή Trump ή καταστροφικών ενδεχομένων σαν την άνοδο της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς. Όμως η σταθεροποίηση την οποία υποδεικνύουν εξελίξεις όπως και η εκλογή Macron, πόσω μάλλον η εκ νέου ενδυνάμωση της Merkel στη γερμανική πολιτική ζωή, αντικειμενικά απομακρύνουν την αίσθηση του επείγοντος για ουσιαστικές αλλαγές. Και ο Macron αυτές τις αλλαγές περισσότερο μπορεί να τις ζητά παρά να τις εκβιάσει...
capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου