Ο πολυβραβευμένος φωτογράφος, Άρης Μεσσήνης, μιλάει στο τvxs για το ταξίδι της ζωής του...
Γεννήθηκε το 1977 στη Θεσσαλονίκη. Ασχολείται 20 χρόνια με τη φωτογραφία-αυτοδίδακτος στην Τέχνη-τα τελευταία με το προσφυγικό, είναι...
στέλεχος στο διεθνές ειδησεογραφικό πρακτορείο Associated Press, επικεφαλής του φωτογραφικού τμήματος του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων. Πολλές φωτογραφίες του έχουν αποσπάσει σημαντικά βραβεία (ανάμεσα τους το Prix Bayeux-Calvados des Correspondants de Guerre το 2012 και το Visa d’Or news το 2016) έχουν δημοσιευθεί στις μεγαλύτερες εφημερίδες και περιοδικά του κόσμου και η φωτογραφία του ίδιου να αφήνει την κάμερα για να βοηθήσει προσφυγόπουλο που κινδύνευε στη θάλασσα της Λέσβου έγινε πρωτοσέλιδο παντού. Ο Άρης Μεσσήνης έχει ένα μότο: «Πρώτα άνθρωπος μετά φωτογράφος, που είμαι εδω για να σου θυμίζω τι γίνεται»...
Στους ανθρώπους κυρίως θέλει να εστιάζει, το βλέμμα τους να καταγράφει, τα συναισθήματα τους να μεταφέρει. Γι αυτό οι φωτογραφίες που επέλεξε ήταν ανθρωποκεντρικές. Γι αυτό περισσότερο απ όλα σ αυτή τη φάση τον ενδιαφέρει να αποτυπώσει στο φακό τον πόνο ενός απλού καθημερινού ανθρώπου στην Ελλάδα της κρίσης. Της κρίσης που δεν πιστεύει πως είναι μόνο οικονομική, αλλά η οικονομική την έφερε στην επιφάνεια.
Ο Άρης Μεσσήνης, χρησιμοποιεί το εμείς και όχι το εγω στη συζήτηση, χαρακτηρίζει το επάγγελμα του διαστροφή με στοιχεία ρομαντισμού, πιστεύει μόνο στην τύχη και υποστηρίζει πως ο άνθρωπος είναι το πιο αιμοβόρο πλάσμα στον πλανήτη. «Δεν υπάρχει θέλω και δε θέλω, δεν μου αρέσει δεν το κάνω δεν είμαστε απλά φωτογράφοι. Σου αρέσει δε σου αρέσει θα πας, αν δεν τρέχαμε στον Άγιο Παντελεήμονα, αν δεν είμαστε εμείς εκεί, θα είχες εσυ εικόνα για τους ακροδεξιούς; Πρέπει να καλύπτεις αυτο που γίνεται, αν δε σου αρέσει αλλάζεις δουλειά, δεν είσαι ζωγράφος..», αναφέρει και μας μιλάει για το ταξίδι της ζωής του, για ιστορίες ανθρώπων, για χαρακτήρες και χαρακτήρες... για τον Κιμ Γιουνγκ Ουν, για τον Πούτιν και τον Ιβάν Σαββίδη.
Συναντηθήκαμε την επομένη της τραγωδίας του Μάντσεστερ και η πρώτη ερώτηση που σκέφθηκα ήταν αν θα ήθελε να ήταν εκεί. Δεν το σκέφθηκε καθόλου.. «Εννοείται. Όλοι εμείς που κάνουμε αυτή τη δουλειά θέλουμε να είμαστε κοντά στα μεγάλα γεγονότα. Για να φθάσεις στο σημείο να κάνεις αυτή τη δουλειά έχει μια διαστροφή απο μόνο του. Εμείς βλέπουμε μέσα απο την καταστροφή και τη δυστυχία την άλλη μεριά. Θα μεταφέρω αυτό που γίνεται για να βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματα του. .»
Κάποτε, μετά απο μια βράβευση του, κάποιος είχε σχολιάσει: «Κανένας πόλεμος δε μπορεί να τον σταματήσει απο το να φωτογραφίζει». «Αυτή είναι η σκέψη κάποιου άλλου για μένα, μπορώ να το δεχθώ αλλά να ειπωθεί διαφορετικά. Δεν κάνουμε αυτή τη δουλειά για να προβληθούμε, το κάνουμε για να προβάλλουμε αυτά που γίνονται. Είμαι εδώ για να σου θυμίζω τι γίνεται.». Σε άλλη στιγμή ο ίδιος είχε πει: «Έχω μια αρχή, δεν πρέπει να εμπλέκεσαι συναισθηματικά» και το επαναλαμβάνει: «Αν μπλέξεις τα συναισθήματα σου δεν είσαι αντικειμενικός, γι αυτό δεν πρέπει να είσαι πολιτικοποιημένος, ούτε θρήσκος, εμείς απλά καταγράφουμε.»
Είναι απλά μια δουλειά σαν όλες τις άλλες;
«Εμείς πιστεύουμε οτι είναι κάτι παραπάνω, το κάνουμε για αν αλλάξουμε τη γνώμη του κόσμου αν μπορούμε και τη ροή της ιστορίας, περνώντας ο καιρός βλέπεις οτι δεν αλλάζει ούτε οι γνώμη ούτε η ροή..Ξέρω όμως αρκετούς ρομαντικούς συναδέρφους. Είναι μια ρομαντική διαστροφή.»
Τι θα έκανε για τα λεφτά; Τα πάντα ή σχεδόν..
«Δεν υπάρχει θέλω και δε θέλω, δεν μου αρέσει δεν το κάνω δεν είμαστε απλά φωτογράφοι. Σου αρέσει δε σου αρέσει θα πας, αν δεν τρέχαμε στον Άγιο Παντελεήμονα, αν δεν είμαστε εμείς εκεί, θα είχες εσυ εικόνα για τους ακροδεξιούς; Πρέπει να καλύπτεις αυτο που γίνεται, αν δε σου αρέσει αλλάζεις δουλειά, δεν είσαι ζωγράφος.. Ένας συνάδερφος που γνώρισα στη Μοσούλη, δέχθηκε αμέσως μετά την πρόταση να ακολουθήσει στην περιοδεία του για να τον φωτογραφήσει τον Τζάστιν Τιμπερλέικ.. Κι εγω θα το έκανα για τα λεφτά και γιατί θα ήταν για περιορισμένο χρόνο. Θα ακολουθούσα καλλιτέχνες, πολιτικούς, θα δούλευα για τον Τσίπρα, τη Μέρκελ-θα ήταν και καλύτερος ο μισθός- για τον Μιχαλολιάκο όχι, για καμία αμοιβή.»
Ο,τι πιο δύσκολο, τόσο πιο ελκυστικό. Αυτή είναι η φύση του επαγγέλματος, ταιριάζει και με την ιδιοσυγκρασία του...
«Θέλω να πάω στην Δυτική Παπούα που ελέγχεται από τον ινδονησιακό στρατό. Είναι ένα κομμάτι του πλανήτη που δεν έχει καταγραφεί, οι κάτοικοι είναι υπο την κατοχή του ινδονησιακού στρατού, ένα χρόνο τώρα προσπαθώ να βρω την κατάλληλη ευκαιρία, πηγή... Όλα είναι θέμα τύχης. Την τύχη βάζω πάνω απ όλα σε όλα. Είναι πάντα ο πρώτος παράγοντας. Ούτε σε μοίρες πιστεύω ούτε σε θεούς. Μόνο στην τύχη. Απο τύχη ζούμε στη Δύση, απο τύχη ζούμε γενικά Και στη δουλειά είναι το 70%.»
Τι κάνει ενα καλό φωτογράφο...
«Η τύχη σίγουρα, ο χαρακτήρας και η οικονομική ευκαιρία. Ο χαρακτήρας είναι αυτος που θα σε κάνει να αποτυπώσεις τα πράγματα. Άμα δόσεις σε ενα ακροδεξιό μια μηχανή δε θα σου βγάλει συναίσθημα, θα σου βγάλει άλλα πράγματα. Μπορεί να είσαι ο καλύτερος αν δε μπορείς να χρηματοδοτήσεις την αποστολή σου δεν έχεις την ευκαιρία. Επίσης είναι πολλοί που έχουν το ταλέντο, είναι πολύ περισσότεροι αυτοί που με τη δουλειά τους ξεπέρασαν. Εγω δεν είχα ταλέντο, δούλεψα πολύ..»
Είμαστε όλοι μετανάστες...
«Τη συγκεκριμένη στιγμή αυτοί που ζούνε στη Δύση είναι πιο τυχεροί, πάλι είναι καθαρά θέμα τύχης. Για άλλη στιγμή δεν ξέρω. Αν ψάξουμε πίσω τις γενιές μας όλοι απο κάπου ήρθαμε Το δυστύχημα πάνω στη μετανάστευση και την προσφυγιά είναι οι ίδιοι οι μετανάστες, με εξοργίζει να βλέπω μετανάστες πως μιλάνε για τους μετανάστες. Δες τους Άραβες που ζουν εδω πως φέρονται τους Άραβες, τους Αλβανούς που βρίζουν τους Αλβανούς... Για τη Δύση τρομοκράτες είναι οι άλλοι, για τους άλλους είμαστε εμείς. Για τον απλό κόσμο είναι όλοι τρομοκράτες..»
Διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξη, ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου