1) Η...
χώρα μας ήθελε κάτι σαφές για το χρέος, ώστε ,πρώτον, να λυθούν τα χέρια της ΕΚΤ για το QE και, δεύτερον, να δοθεί σήμα στους επενδυτές ότι διευθετείται το μείζον αυτό θέμα… Δεν πήρε αυτό που ήθελε. Πήρε, όμως, ένα ρητορικό «κάτι», που αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο για την ποσοτική χαλάρωση και προϊδεάζει για οριστική διευθέτηση του χρέους εντός του 2018. Δηλαδή, μετά τις γερμανικές εκλογές, που, όπως αποδείχτηκε, ήταν και το «κλειδί» της όλης υπόθεσης.
- Ηδη, η ΕΚΤ μιλάει για το πρώτο βήμα σχετικά με την «διασφάλιση της βιωσιμότητος του χρέους», ενώ διεθνείς αναλυτές (π.χ. της HSBC και της Barclays ) θεωρούν πολύ πιθανό το ενδεχόμενο αυτό. Σημειωτέον ότι οι εν λόγω αναλυτές χαρακτηρίζουν την απόφαση του Λουξεμβούργου «καλή είδηση για τους επενδυτές».
2) Ο Σόιμπλε δεν ήθελε τώρα κάτι σαφές για το χρέος, λόγω των γερμανικών εκλογών. Και το πήρε, υποχρεώνοντας το ΔΝΤ σε μια λειτουργική ακροβασία. Όμως, η Γερμανία έκανε μια μικρή παραχώρηση σχετικά με το χρέος (αυτό το ρητορικό «κάτι» ), αλλά και στα πλεονάσματα, έτσι ώστε να διευκολυνθεί η Λαγκάρντ στους χειρισμούς της.
-Κατά τούτο, η Συμφωνία του Λουξεμβούργου δεν είναι ίδια με την πρόταση του Eurogroup της 22ας Μαϊου που είχε απορρίψει η Ελλάδα. Το είπε και ο Ντάισελμπλουμ. Αλλά δεν χρειαζόταν. Το μαρτυρούν τα στοιχεία.
3) Αναφορές στην ανάγκη να διευθετηθεί το θέμα του χρέους, υπάρχουν από το 2012 και μετά. Ομως, οι προ ΣΥΡΙΖΑ κυβερνήσεις, εγκλωβισμένες στην θέση ότι το χρέος είναι βιώσιμο, απέφυγαν να κινηθούν δυναμικά και να απαιτήσουν, όσο μπορούν, να τεθεί επι τάπητος. Το έπραξε ο Τσίπρας. Πέραν της ουσίας, είδε την υπόθεση του χρέους ως σωτήρια γέφυρα, ώστε να περάσουν στην μνημονιακή επικράτεια οι βουλευτές του κυβερνώντος σχήματος και να ψηφίσουν όλα τα επαχθή μέτρα του Τρίτου Μνημονίου. Αναμφισβήτητη η επικοινωνιακή/προπαγανδιστική πτυχή. Αλλά ουχί ήσσονος σημασίας η ουσία του θέματος.
4) Η ενισχυμένη δόση και συνολικά η απόφαση δίνουν οξυγόνο στη χώρα-βελτίωση του κλίματος κλπ- και παρέχουν χρόνο στην κυβέρνηση. Εστω με τραγική καθυστέρηση, δημιουργείται η αίσθηση σταθερότητος και πιθανής επενδυτικής δυναμικής. Όμως, τίθεται εν αμφιβόλω κατά πόσον θα δυνηθεί η χώρα να βγεί με αξιώσεις στις αγορές. Εστω και αν υπάρξει επενδυτικό ενδιαφέρον, τα αποτελέσματα θα είναι πενιχρά τον πρώτο καιρό.
5) Υπό αίρεσιν, τα οξυγονούχα αντίμετρα, υπό αίρεσιν η επι τα βελτίω αποτίμηση των οικονομικών στοιχείων από το ΔΝΤ, προκειμένου να κινηθεί η διευθέτηση του χρέους (εφαρμογή των μεσοπρόθεσμων μετά τον Αύγουστο του 2018 ) υπό αίρεσιν συνολικά η νέα αρχιτεκτονική για την ελληνική υπόθεση. Με δυό λόγια, όλα τα θετικά ενδεχόμενα εξαρτώνται από τον συνδυασμό πλεονασμάτων/ανάπτυξης και, φυσικά, από τις αντοχές της ελληνικής κοινωνίας.
6) Το αιώνιο ερώτημα («Τι θα κερδίσει από την βελτίωση του κλίματος ο κόσμος που χειμάζεται») έχει μία και μόνη απάντηση: Επι του παρόντος, λίγα πράγματα, έως ελάχιστα. Ένα μέρος της δόσης θα δοθεί από την κυβέρνηση στους ιδιώτες, στους οποίους χρωστάει, και κατ΄επέκτασιν τα χρήματα αυτά θα «πέσουν» στην αγορά. Μονάχα αν εφαρμοστούν τα αντίμετρα και σημειώσει αξιοσημείωτες επιδόσεις η Οικονομία εντός του υπόλοιπου 2017 και μέσα στο 2018, τότε μόνο θα δει φως, έστω αμυδρό, η κοινωνία...
Γιάννης Τριάντης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου