Τελικά δεν έχω καταλάβει, ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει στο δημοκρατικό τόξο; Εχει ευρωπαϊκό προσανατολισμό;
Δικαιούται να...
συμμετάσχει, εφόσον φυσικά το επιθυμεί, σε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας;
Αν κρίνω απ’ όσα του καταλογίζουν η Νέα Δημοκρατία, η Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι, μοιάζει κομματάκι δύσκολο.
Πώς να συνεννοηθείς με ένα κόμμα που: Δημαγωγεί ασύστολα. Λαϊκίζει σε εξωφρενικό βαθμό. Κατέστρεψε τη χώρα με την ολέθρια στρατηγική του στο θέμα της διαπραγμάτευσης. Τα έχει δώσει όλα στον Σόιμπλε. Ερωτοτροπεί με αυταρχικές λογικές. Θαυμάζει τον Μαδούρο και το καθεστώς της Βόρειας Κορέας και επιχειρεί να αντιγράψει τις πρακτικές τους. Αν ήταν στο χέρι του, δεν θα έκανε ξανά εκλογές. Προσφέρει πολιτική κάλυψη στην τρομοκρατία. Ανέχεται το άβατο των Εξαρχείων και δεν πατάσσει την εγκληματικότητα στο Μενίδι. Σιχαίνεται την ελεύθερη και αντικειμενική ενημέρωση. Στήνει τη δική του διαπλοκή και οργανώνει πελατειακά δίκτυα στη δημόσια διοίκηση. Διαλύει τα Πανεπιστήμια. Εχει επικεφαλής έναν άνθρωπο ο οποίος θα δώσει λόγο στη Δικαιοσύνη για όσα εγκλήματα έχει διαπράξει.
Ολα αυτά και άλλα τόσα εξίσου φοβερά και τρομερά συγκροτούν, σύμφωνα με τις ηγετικές ομάδες της Ν.Δ. και της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, το βαρύ πολιτικό και ποινικό κατηγορητήριο κατά του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα.
Μπορεί στο σώμα των κατηγοριών να περιλαμβάνονται και αντιφατικά πράγματα, αλλά, τι να κάνουμε, δεν είναι εύκολο να μπει χαλινάρι στον αντιπολιτευτικό οίστρο.
Με το συγκεκριμένο κόμμα, λοιπόν, οι δυνάμεις που υπηρετούν τον ορθό λόγο, υπερασπίζονται τη δημοκρατία, πολεμούν τον αριστερό-εθνικό λαϊκισμό και κινούνται σταθερά εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου δεν είναι δυνατόν να τα βρουν. Αυτό λέει η κοινή λογική.
Κι όμως, μην ξεγελιέστε. Τον θέλουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, αλλά υπό αυστηρές προϋποθέσεις.
Ποιες; Να συντριβεί εκλογικά, να ταπεινωθεί πολιτικά, να ξεφτιλιστεί κοινωνικά και όπως λέει ο Ευάγγ. Βενιζέλος «χωρίς να μπορεί να παρεμποδίσει ή να καθοδηγήσει τις εξελίξεις».
Με άλλα λόγια, δεν θέλουν ισότιμο συνομιλητή, θέλουν μια τσόντα, χωρίς κύρος, χωρίς διαπραγματευτικό εκτόπισμα, χωρίς ακροατήριο, στα πρόθυρα της εξαφάνισης, ό,τι δηλαδή ήταν το ΠΑΣΟΚ το 2012.
Ενα δήθεν αριστερό άλλοθι που θα χρησιμοποιηθεί για να ξεμυαλιστούν οι θυμωμένοι και απελπισμένοι πολίτες, ώστε να συναινέσουν στη διαιώνιση της αιχμαλωσίας της χώρας και να συμφιλιωθούν οριστικά και αμετάκλητα με την ιδέα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Ή, για να το πούμε με όρους αγοράς, «business as usual».
Και καλά με τη Δεξιά. Οποιος προσχωρεί στις απόψεις της είναι καλοδεχούμενος.
Αλλωστε, το χαρακίρι αυτόν θα πονέσει. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη όμως μιλάει για την ανάγκη μιας νέας προοδευτικής πρότασης διακυβέρνησης.
Πώς την εννοεί; Με ποιες πολιτικές συμμαχίες;..
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου