18.6.17

Αθλοπαιδιές στον αυλόγυρο του Μαξίμου...

Δημήτρης Νανούρης

Πιτσιρικάς γούσταρα το άλμα εις ύψος. Στα υπόλοιπα αθλήματα οι επιδόσεις μου παρουσίαζαν χαμηλή ρήτρα ανάπτυξης, αλλά στο συγκεκριμένο φαίνεται πως...
τα κατάφερνα κάπως. Την κλίση μου διέγνωσε εγκαίρως ο γυμναστής στην Α΄ Γυμνασίου και ανέλαβε την εκγύμνασή μου στο σκάμμα. Πηδούσα «ψαλίδι» ασφαλώς. Το στιλ Στραντλ και πολύ περισσότερο το Φόσμπερι φλοπ ισοδυναμούσαν με απονενοημένο διάβημα στο βραχώδες Γαλάτσι. Αν υποθέσουμε ότι περνούσα άνετα το 1,20, ο υπομονετικός κύριος Κατσούλης ανέβαζε τον πήχη –σκουπόξυλο για την ακρίβεια– στο 1,25. «Μπορείς» με ενθάρρυνε με σιγουριά. Και όντως. Επειτα από ορισμένες αποτυχημένες προσπάθειες τον δικαίωνα.

Η διαρκής παρότρυνση του καθηγητή και κάποιες τεχνικής φύσεως συμβουλές του λειτούργησαν πάνω μου ευεργετικά και σε καμιά βδομάδα σαλτάριζα με την πρώτη το 1,35. Από κει και πάνω τα πράγματα δυσκόλευαν αισθητά. Το 1,36 φάνταζε βουνό και οροσειρά το 1,37. Σκοτωνόμουν στην πρασιά του πατρικού μου πρωί-απόγευμα και πόντο πόντο προς τα μέσα Οκτωβρίου κατακτούσα το 1,45. Αλματώδης πρόοδος. Το ’χα πάρει ζεστά κι ας γινόμουν νούμερο στη γειτονιά. Ωσπου άρχισαν τα πρωτοβρόχια. Φως φανάρι πως ο μάστορας που έστρωσε με μπετόν τον αυλόγυρο του σχολείου ήταν σκιτζής.

Χοντρό χαλίκι πρέπει να ’βαλε στο χαρμάνι και τσιμέντο λειψό. Αλφάδιασε φάλτσα τις ρύσεις κι όλο το νερό μαζευόταν στο σκάμμα, που, ίσαμε το Πάσχα, θύμιζε λίμνη σπάνιας βιοποικιλότητας. Οταν ξαναδοκίμασα περί τα τέλη Απριλίου, οπότε στέγνωσε η άμμος, πλησίαζα μετά βίας το 1,30. Τσάμπα τόση προπόνηση. Απογοητεύτηκα, λοιπόν, και τα παράτησα. Εληξε άδοξα, έτσι, μια λαμπρή καριέρα πρωταθλητή και η χώρα στερήθηκε μοιραία σημαντικές διακρίσεις σε Βαλκανικούς, Πανευρωπαϊκούς και Ολυμπιάδες. Ας όψεται ο αλμπάνης μπετατζής. Συμμερίζομαι έκτοτε τον τιτάνιο αγώνα που δίνουν νυχθημερόν δρομείς, ρίπτες και επικοντιστές για να επιτύχουν ρεκόρ ή να κερδίσουν μετάλλια. Αρμόζουν χίλιοι έπαινοι σε όσους δεν ντοπάρονται. Παρόμοιο θαυμασμό αισθάνεται δίχως άλλο κι ο πρωθυπουργός, μολονότι ο ίδιος έχει διαπρέψει σε όλους τους στίβους, εκτός από τους αθλητικούς.

Η Κατερίνα Στεφανίδη αποτελεί αδιαμφισβήτητα την κοινή μας αδυναμία. Της εκφράζει συχαρίκια σε κάθε ευκαιρία και το «χρυσό» μας κορίτσι τού τις παρέχει τη μία μετά την άλλη. «Πώς είναι από εκεί ψηλά, όταν ανεβαίνεις;» τη ρώτησε πέρυσι στο Μαξίμου. Αποσκοπούσε προφανώς στο να τελειοποιήσει τη δική του τακτική, εκ διαμέτρου αντίθετη από εκείνη που εφαρμόζει η κορυφαία άλτρια. Ο ΘΑλέξης τοποθετεί τη βέργα στο υψηλότερο σημείο και κάνει φιγούρα και λεζάντα πως θα την υπερβεί χαλαρά. Βάζει στοιχήματα κιόλας με γραβάτες και συναφή τερπνά. Μόλις πιάσει το κοντάρι, παρά ταύτα, παθαίνει ίλιγγο.

Σταδιακά κατεβάζει τον δείκτη των προσδοκιών ώς το έδαφος και, αντί να τον δρασκελίσει μ’ ένα βήμα, σκάβει σαν τυφλοπόντικας και περνά από κάτω. Ο κατακαημένος Καμμένος, ο Τζανακόπουλος α πα παπά, ο Παππάς, η Ολγοβασίλη κι ο κυρ Αλέκος κορυβαντιούν στις κερκίδες θριαμβευτικά. Ο Μπούμκα τραβάει τα μαλλιά του. Ο Κούλης γουρλώνει έτι τους οφθαλμούς και διαμαρτύρεται. Ορθώς. Διότι εκτόξευσε στα επουράνια τον πήχη του, φέρ’ ειπείν, των απολύσεων στο Δημόσιο και τον ξεπέρασε χωρίς δισταγμό. Εσχατη ελπίδα μας, οι Κατερίνες κι ευτυχώς διαθέτουμε κάμποσες...

efsyn.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: