Το δέντρο που πληγώνουμε...

...ή κάποτε στο Βαγιαδολίδ και στην Ιτέα

Γιάννης Τριάντης

Βλέποντας την Αθήνα να πνίγεται στα σκουπίδια της, θυμήθηκα την ταινία του Δήμου Αβδελιώδη, «Το δέντρο που πληγώναμε». Όχι δεν μιλάει για σκουπίδια. Αλλά...
δημιούργησε μέσα μου την εικόνα μιας Ελλάδος- δέντρου που έχει γύρω του εκατομμύρια καλικάντζαρους με τσεκούρια που πληγώνουν τον κορμό του.

Κάποτε στην Ισπανία, περπατώντας στο κέντρο του Βαγιαδολίδ, βρεθήκαμε μπροστά σε μια άλλη, ολωσδιόλου πραγματική εικόνα: πουθενά κάδοι σκουπιδιών, αλλά ούτε ένα σκουπιδάκι για δείγμα. Πουθενά! Ο Δήμος είχε εγκαταστήσει ευρύ δίκτυο υπόγειων μεταλλικών κάδων, μεγάλων διαστάσεων, στους οποίους οι κάτοικοι ρίχνουν τα σκουπίδια τους από το σπίτι, μέσω ειδικά διαμορφωμένων σωληνώσεων.

Μελαγχολικές σκέψεις μας  κατέκλυσαν . Ήρθαν μπροστά μας οι δικές μας σκουπιδοβριθείς πόλεις, οι βρώμικες παραλίες, τα πληγωμένα τοπία της επαρχίας, κατάσπαρτα από λογής σκουπίδια και η αθλιότητα του εική και ως έτυχεν - δηλαδή να πετάς τα σκουπίδια όπου βρεις κι απ΄όπου νομίζεις, ακόμη κι από το μπαλκόνι σου.

Τόσα χρόνια και το πρόβλημα παραμένει σχεδόν άλυτο. Αθλείς χωματερές για τις οποίες πληρώνουμε πρόστιμα και ελάχιστη πρόοδος. Κανένας δεν θέλει ΧΥΤΑ στον τόπο του, αλλά και κανένας δεν νοιάζεται που θα πάνε τα σκουπίδια. Βολική αδιαφορία που συντηρεί την αθλιότητα.

Φυσικά, η ευθύνη ανήκει εξ ολοκλήρου στην πολιτεία και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Βήματα χελώνας, αυθαίρετες επιλογές για ΧΥΤΑ χωρίς ενημέρωση και συναπόφαση ,και φοβικά σύνδρομα για εξεύρεση πιθανών λειτουργικών λύσεων, όπως π.χ. η καύση των σκουπιδιών. Δεν ξέρω αν ενδείκνυται η λύση αυτή και τι επιπτώσεις προκαλεί στο περιβάλλον. Εκείνο που ξέρω είναι ότι εργοστάσια καύσης σκουπιδιών υπάρχουν μέσα στην καρδιά γερμανικών πόλεων, χωρίς να δημιουργούν απολύτως κανένα πρόβλημα στο περιβάλλον (φίλτρα κλπ).

Κάποτε-να την πάλι η μνήμη- είχα σταματήσει για τσιγάρο λίγο έξω από την Ιτέα. Θαυμάσια φθινοπωρινή μέρα, η θάλασσα λάδι και στο βάθος η ανείπωτη ομορφιά του Δελφικού τοπίου. Χάζευα μαγεμένος, ώσπου άρχισα να ενοχλούμαι από την δυσοσμία. Λίγο παρακάτω, ανάμεσα στα σκίνα, είχαν παρέλαση τα σκουπίδια.

Τις μελαγχολικές σκέψεις μου διέκοψε μια παρέα Γερμανών που στάθμευσαν δίπλα μου στο πλάτωμα του δρόμου. Τσιγάρο, κουβεντούλα και ύμνοι για την Ελλάδα. «Ερχόμαστε κάθε χρόνο. Είσαι προνομιούχος που γεννήθηκες και ζεις στη χώρα αυτή». Συμφώνησα. Αλλά ένα επίμονο «αλλά» βγήκε από τα χείλη μου και έδειξε την ανοιχτή χωματερή και τα σκουπίδια που έβγαζαν τη γλώσσα στην ομορφιά.

Γέλασαν οι Γερμανοί. «Αυτά σε λίγα χρόνια θα εκλείψουν. Θα το λύσετε το πρόβλημα. Αλλά εμείς τέτοιον ήλιο, τέτοια θάλασσα και  τέτοιο απαράμιλλο κάλλος, σαν αυτό που συνθέτει το φώς και η Ιστορία σας δεν μπορέσουμε ποτέ να αποκτήσουμε».

Βλέποντας την Αθήνα και τη χώρα να πνίγονται ακόμη στα σκουπίδια, θυμάμαι πάντα το Βαγιαδολίδ και τους Γερμανούς στην Ιτέα. Και εξακολουθώ να οργίζομαι και να μελαγχολώ. Για την ασυγχώρητη αδιαφορία. Για την εγκληματική αμέλεια των ιθυνόντων. Για το δέντρο που πληγώνουμε.

Υ.Γ. Μάζεψε τα σκουπίδια από μια πανέμορφη παραλία του Ιονίου η οικογένεια του γνωστού ηθοποιού Γουίλ Σμίθ. Ένα ηχηρό ράπισμα για όλους εμάς. Μια είδηση που θα έπρεπε να είναι ανάμεσα στις πρώτες στα δελτία ειδήσεων, μπας και από ντροπή συναισθανθούμε το έγκλημα και τις ευθύνες μας...

newpost.gr