Καμιά δεκαριά μέρες τώρα, όσο κρατάει το Ευρωμπάσκετ γυναικών στην Πράγα, χρειαζόσουν μεγεθυντικό φακό για να...
δεις κάποια σχετική αναφορά στα πρωτοσέλιδα. Μπορεί οι εμφανίσεις της ελληνικής ομάδας να ήταν εντυπωσιακές, μπορεί οι νίκες της επί αντιπάλων με πολύ πιο σπουδαία προϊστορία από την ίδια να απαιτούσαν μια κάποια προσοχή, τουλάχιστον από τον αθλητικό Τύπο, όμως ούτε καν οι εφημερίδες των σπορ δεν χαλάλιζαν κάποιο αξιόλογο τμήμα της προθήκης τους για να εκθέσουν και να εκθειάσουν τη δράση της Μάλτση, της Καλτσίδου, της Σπανού και των άλλων κοριτσιών. Προφανώς για να μη μας κάνουν εθνικιστές.
Λογικό είναι, πάντως, αυτό το μικρό ενδιαφέρον. Ο αθλητικός Τύπος είναι, πρώτον, ποδοσφαιρικός (κατά 90%), δεύτερον, οπαδικός (του άλλου πρέπει να του πεις πως η μισή Εθνική είναι του Ολυμπιακού, για να συγκινηθεί) και, τρίτον, ανδρικός, αρρενοπρεπής μάλλον. Ασχολείται πρωτίστως με τους παντελονάτους, έστω κι αν όλοι, άντρες και γυναίκες, εμφανίζονται με σορτσάκι στα γήπεδα. Και των ανδρών τα μπασκετικά επιτεύγματα, πάντως, έχουν ανέκαθεν να ανταγωνιστούν στην πρωτοσέλιδη προβολή τα γκολ που έβαλε στο εσωτερικό διπλό ο τάδε νεοαφιχθείς Μαραντόνα Νο 15. Και βέβαια, μέσα στη φούρια των ποδοσφαιρικών αγοραπωλησιών που εξάπτουν τη φαντασία κάθε οπαδού, με τόσα αστέρια να έρχονται στις ομαδάρες μας, όπως κάθε καλοκαίρι, πού χώρος για τις γυναίκες που «παίζουν κάτι σαν μπάσκετ», όπως θα έλεγε κάθε σοβαρός αναλυτής. Το μπάσκετ πάντως που παίζει σήμερα η ελληνική εθνική ομάδα είναι κανονικότατο, όχι φέικ, και θεαματικότατο. «Παντελονάτο» θα έλεγαν οι γνωστοί φεμινιστές της Βουλής ή της δημοσιογραφίας («αντράκια» χαρακτήρισε χθες τις αθλήτριες μια εφημερίδα, με τη λέξη αυτή σαν υπερθετικό φαντάζομαι της λέξης γυναίκες).
Μία φορά όλη κι όλη έχω δει την εθνική γυναικών του μπάσκετ. Στους Ολυμπιακούς του 2004 (έγραφα κατά της ανάληψής τους, παιχνίδια πάντως είδα). Νίκησε την ιαπωνική ομάδα με 91-87. Φυσικά και δεν θυμόμουν το σκορ, καλά καλά ούτε τη νίκη, την ατμόσφαιρα μόνο, κάτι σαν πανηγύρι που οι μέτοχοί του ήξεραν πως ήταν μια κι έξω. Ανέτρεξα λοιπόν στα ρεπορτάζ της εποχής: «Το παιχνίδι κρατούσε ζωηρό το ενδιαφέρον έως το τελευταίο λεπτό, με την Ευανθία Μάλτση να πετυχαίνει τρίποντο στα 40΄΄, διαμορφώνοντας το 91-87». Την Ευανθία την ακούμε τώρα σαν Εβίνα. Εξαιρετική και στα 39 της, δείχνει τι δεν θα έπρεπε να κάνει τόσο νωρίς ο σπουδαίος Δημήτρης Διαμαντίδης...
Παντελής Μπουκάλας (Η Καθημερινή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου