Χαμογελάστε λίγο, μήπως και συντριβεί η μιζέρια!..

Πριν κάποια χρόνια έπεσε στην αντίληψή μου ένας όρος αν μη τι άλλο ενδιαφέρων. «Τουκανισμός», όρος αδόκιμος, σατιρικός, που προέρχεται από τα...
πανέμορφα εξωτικά πουλιά τουκάν και αναφέρεται σε όποιον επικεντρώνει την προσοχή του σε κάτι ασήμαντο, παρακάμπτοντας ό,τι το ουσιώδες. Αφορά κυρίως χρήστες του διαδικτύου που, εθισμένοι να σχολιάζουν τα πάντα, παύουν να ενδιαφέρονται συνειδητά για το γεγονός καθαυτό και επιδιώκουν να αναδείξουν την -όποια- ευφυΐα τους μέσα από -συνήθως άστοχους- εξυπνακίστικους αφορισμούς και σχόλια αρνητικού πρόσημου. Όσο αυτό μένει μέσα στο χώρο του διαδικτύου, το πρόβλημα παύει να είναι σημαντικό, παραμένει γραφικό και, πού και πού, αποτελεί και πηγή στιγμιαίου ή μικρής διάρκειας γέλιου. Επειδή όμως οι χρήστες αυτοί δεν αποτελούν μια παράλληλη κοινωνία, ο τουκανισμός έχει σπάσει πλέον το φράγμα του ψηφιακού κόσμου και είναι ορατός παντού.

Οι χρήστες αυτοί –και, άρα, οι πολίτες αυτοί- τους οποίους ας ονομάσουμε, αδόκιμα επίσης, τουκανιστές αισθάνονται μια ευθύνη μάλλον ορμέμφυτη. Να καταγγέλλουν τα κακώς κείμενα, από όπου και αν προέρχονται. Και είναι το αίσθημα αυτό της ευθύνης τόσο ισχυρό που αρνούνται να δουν την ομορφιά και αναζητούν με ιερή μανία την ασχήμια, να την φανερώσουν, να αναδείξουν το πόσο έξυπνοι και ξύπνιοι είναι οι ίδιοι και πόσο ο υπόλοιπος κόσμος άγεται και φέρεται και –άρα- χρειάζεται «και άλλα μνημόνια», και άλλες τιμωρίες για την αβελτηρία του.

Πρόσφατα παρευρέθηκα στη συναυλία που διοργάνωσε το «Όλοι Μαζί Μπορούμε», πνευματικός ενορχηστρωτής της οποίας ήταν ο Διονύσης Σαββόπουλος. Στο κάλεσμά του ανταποκρίθηκε πλήθος καλλιτεχνών, από τους οποίους ξεχωρίζω την εμβληματική Μαρία Φαραντούρη, γνωρίζοντας ήδη ότι η επιλεκτική αυτή αναφορά αποτελεί αδικία προς τους υπολοίπους. Η αλήθεια είναι ότι και εγώ υπήρξα διστακτικός, κυρίως λόγω του φορέα που είχε αναλάβει τη διοργάνωση. Συμμερίζομαι τον προβληματισμό πολλών ότι πίσω από μια όμορφη εκδήλωση μπορεί να κρύβεται, κάποιες φορές, ένα τέρας. Και ένα τέρας που φοράει προσωπείο είναι πιο επικίνδυνο από το ακάλυπτο. Ωστόσο, αν έχεις την επίγνωση του κρυμμένου τέρατος, συνειδητοποιείς ότι, ακόμα και έτσι, φορώντας μια μάσκα, το τέρας έχει ήδη επιλέξει να κρύψει την ασχήμια του πίσω από την ομορφιά, και –ακούσια μπορεί- την ομορφιά κοινωνεί. Άρα ποιος ο λόγος να ασχολείσαι πλέον με το τέρας; Και όσο για τους αναχρονισμούς περί «άρτου και θεαμάτων», λιοντάρια στο Καλλιμάρμαρο δεν υπήρξαν...

Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Βαγγέλη Νάστου, πατήστε εδώ