16.7.17

ΕΝΦΙΑλωμένοι...

Είναι μια αντίφαση. Οσο και να μην το βλέπουμε, όσο και να μη θέλουμε να το αναγνωρίσουμε, αναμφισβήτητα συνιστά αντίφαση και μάλιστα καραμπινάτη.

Ως εκ τούτου, έρχομαι και...
ερωτώ: πώς είναι δυνατόν να μένεις σε έναν τόπο που τον έχουν ευλογήσει θεοί και φύση και να φέρεσαι παρά φύσιν; Να βγαίνουν από μέσα σου βατράχια και αγκάθια, όπως μου έλεγε για την κακιά του παραμυθιού η γιαγιά μου, αντί για ρόδα και γιασεμιά (όπως της καλής, του ίδιου παραμυθιού);

Πώς γίνεται να ζεις καθημερινά, να υπάρχεις και να αναπτύσσεσαι ως άνθρωπος, αλλά και να μεγαλώνεις τα παιδιά σου, μέσα σε ένα σχεδόν ειδυλλιακό περιβάλλον και την ίδια στιγμή να γίνεσαι η χειρότερη εκδοχή του εαυτού σου;

Τα 'φερε η καλή μου τύχη να βρεθώ κι εγώ σε έναν τέτοιο τόπο. Φυσικά εν Ελλάδι. Πρωί ήταν, ήρεμα ήταν, λίγο κόσμο είχε η παραλία, δένδρα έως τη θάλασσα...

Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο της Νόρας Ράλλη, πατήστε εδώ

Δεν υπάρχουν σχόλια: