Ακραίος αντιπολιτευτικός λόγος σκέτο δηλητήριο. Κραυγές για την οικονομία που... καταστρέφεται την ώρα που η Ελλάδα προσπαθεί να...
σταθεί στα πόδια της, βγαίνει στις αγορές και γυρίζει σελίδα. Οιμωγές για την Παιδεία και την Υγεία, που υποτίθεται ότι... ψυχορραγούν την ώρα που προωθούνται σημαντικές -αν μη τι άλλο- μεταρρυθμίσεις για τα ΑΕΙ και την Πρωτοβάθμια Υγεία. Και θόρυβος παντού και για όλα. Για το βιβλίο του Βαρουφάκη και τον Μαδούρο της Βενεζουέλας, για τα Εξάρχεια της... αναρχίας, τη Βουλή της... τροπολογίας και τη σημαία της... αριστείας. Και όλα αυτά διανθισμένα με βρισιές, επιθέσεις και απαγορεύσεις. Βρίζουν τον πρωθυπουργό της χώρας από το ίδιο «πρόθυμο» ραδιομικρόφωνο από το οποίο πετάει κάθε τόσο τα... απόβλητά του ο Πάγκαλος. Επιτίθενται στον Νίκο Βούτση για τη... Βουλή των τροπολογιών, όμως οι περισσότερες από αυτές, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, είχαν κατατεθεί από βουλευτές και μάλιστα της αντιπολίτευσης. Και απαγορεύουν ακόμα και την παρουσία τοπικών στελεχών και παραγόντων της Ν.Δ. στα περιφερειακά αναπτυξιακά συνέδρια, όπως έγινε πρόσφατα στη Λαμία.
Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ, που θα έλεγε και ο Σαββόπουλος. Και δεν μοιάζει με «λάθος», ούτε δείχνει να είναι επικοινωνιακή αστοχία. Είναι κάτι άλλο, πιο βαθύ και πιο μεγάλο. Που σε τρελαίνει αν σκεφτείς ότι προέρχεται από ένα κόμμα εξουσίας, σαν τη Ν.Δ., που ευθύνεται για τη χρεοκοπία της χώρας. Όλα θα μπορούσαν να γίνουν ανεκτά. Και ο υψηλός αντιπολιτευτικός λόγος, και η οξύτητα της κριτικής, ακόμα και η πολεμική. Αρκεί να ακουμπά στην πραγματικότητα, να ασκείται με πολιτικούς όρους και να μην ξεπερνά τα όρια που καθορίζονται από τους γραπτούς αλλά και τους άγραφους νόμους του πολιτικού πολιτισμού. Όταν τα όρια ξεπερνιούνται, αυτή η τακτική δεν έχει νόημα, χάνει τις όποιες δίκαιες πλευρές της αλλά είναι και αναποτελεσματική.
Ο ανιψιός άδειασε τον θείο
Πάρτε για παράδειγμα το «κόκκινο» που άναψε η ηγεσία της Ν.Δ. στην παρουσία στελεχών του κόμματος, άρα και του περιφερειάρχη Στερεάς Ελλάδας Κώστα Μπακογιάννη, στο αναπτυξιακό συνέδριο της Λαμίας. Ο ανιψιός... άδειασε τον θείο. Όχι μόνο πήγε στο συνέδριο, αλλά καθήμενος δίπλα στον Αλέξη Τσίπρα, αξιοποίησε τη δωρεάν δημοσιότητα που του εξασφάλισε η παρουσία του πρωθυπουργού και έδωσε στον θείο του και ένα μάθημα δημιουργικής αντιπολίτευσης.
Ποιος κέρδισε από αυτή την εικόνα και τον θόρυβο που τη συνόδευσε; Σίγουρα όχι η Ν.Δ. και ο θείος Κυριάκος, που χρεώνεται αντικειμενικά τη φαεινή ιδέα της απαγόρευσης. Κέρδισε ο ανιψιός Μπακογιάννης, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την ευκαιρία που τόσο άκομψα του δόθηκε και έκανε ακόμα ένα βήμα απογαλακτισμού από τη σκιά της οικογένειας προωθώντας τη δική του φιλόδοξη στρατηγική που ποτέ δεν έκρυψε. Προφανώς είναι νωρίς για να διασαφηνίσει κανείς με ακρίβεια αν και πότε η πρώτη αυτή ανοιχτή αψιμαχία ανιψιού και θείου θα εξελιχθεί και σε ανοιχτή σύγκρουση για την ηγεσία. Θα φανεί στην πορεία του χρόνου.
Νέος, ωραίος και γιος του Π. Μπακογιάννη
Όμως τι έδειξε όλη αυτή η υπόθεση; Έδειξε πόσο εύθραυστη είναι η ηγετική παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Ν.Δ. Αν και νέος στη... δουλειά, με όλες τις προδιαγραφές, τα πτυχία και τις αριστείες, επέλεξε να κάνει τις δουλειές άλλων. Άφησε στην άκρη την εικόνα του μεταρρυθμιστή με την οποία εκλέχθηκε και επέλεξε ως πρόεδρος να πολιτευθεί ως... Άδωνις. Ήταν βέβαιο ότι αυτή η μετάλλαξη θα ενεργοποιούσε -αργά ή γρήγορα- αντίρροπες δυνάμεις. Μόνο που αυτή τη φορά τα βέλη είναι εξ οικείων.
Το άλλο που δείχνει αυτή η υπόθεση είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης απέκτησε «αντίπαλο» από εκεί που δεν το περίμενε. Και τι αντίπαλο; Νέο, ωραίο, άφθαρτο και, το κυριότερο, γιο του Παύλου Μπακογιάννη, με ό,τι αυτό σημαίνει για τον κομματικό μικρόκοσμο της Ν.Δ. Ο οποίος, όπως λένε οι κακές «γαλάζιες» γλώσσες στη Λαμία και στο Καρπενήσι, φιλοτεχνεί εδώ και χρόνια, μεθοδικά και επιδέξια το δικό του ηγετικό προφίλ κάνει προσωπικό «παιχνίδι» εξαγριώνοντας πολλές φορές βουλευτές και τοπικά στελέχη.
Η υπόθεση αυτή έδειξε και κάτι άλλο. Ότι μπορεί να ασκείται και αλλιώς η πολιτική στη χώρα. Ότι και στη συντηρητική παράταξη υπάρχουν δυνάμεις και φωνές έτοιμες να γυρίσουν την πλάτη στις ακρότητες και τις υστερικές κραυγές. Που θα ήθελαν η πολιτική αντιπαράθεση να είναι επί της ουσίας, επί των πραγματικών αναγκών του τόπου και της κοινωνίας και εκεί να συγκρούονται μέχρι τελικής πτώσεως οι ιδέες, οι προτάσεις και η διαδρομή του καθενός...
Η Αυγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου