Είναι γνωστό εδώ και πολλά χρόνια ότι απρόβλεπτη είναι πάντα η τύχη των ανθρώπων (Ευριπίδης, Ορέστης: Βροτών δ’ ο πας αστάθμητος αιών). Η μοίρα άλλα...
ορίζει από τις ελπίδες μας (ως παρ’ ελπίδας μοίρα βαίνει).
Τι να κάνουμε· είναι πολύπαθες οι γενιές των πολυδάκρυτων θνητών (πανδάκρυτα εφαμέρων έθνη πολύπονα). Παρότι έχει γίνει κτήμα μας αυτή η γνώση, αρνούμαστε να την αποδεχτούμε, να υποταχτούμε στη δύναμή της - και καλά, νομίζω, κάνουμε· πώς αλλιώς να αντέξει κανείς τόσους θανάτους γύρω του, τόσες απρόβλεπτες απώλειες;
Είναι το ίδιο γνωστό ότι ο χρόνος όλα τα γιατρεύει, αλλά αυτό είναι ταπεινωτικό για τη μνήμη, που επιμένει να αναμοχλεύει εικόνες και συναισθήματα και να οδηγεί τον «κάτοχό» της σε αναζήτηση εσωτερικών καταφυγίων, μακριά από τις συναθροίσεις των ανθρώπων και τις συνάξεις τους, ακόμα κι αν αυτές είναι χαρούμενες και προάγουν τη συνύπαρξη, τον πολιτισμό, την παιδεία. Επιπροσθέτως αγριεύει το μέσα θηρίο και δεν δαμάζεται εύκολα - αυτό δεν είναι καλό για τον οποιοδήποτε πολίτη οποιασδήποτε χώρας.
Διαπληκτίζονται, λέει, οι πολιτικοί αρχηγοί μας· χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι. Οι διαπληκτισμοί και οι έριδες είναι αστειότητες και αυτό το γνωρίζουν οι περισσότεροι αλλά ασμένως το αποδέχονται - ε, τόσες δουλειές παράγονται μέσα από όλο αυτό το καλοστημένο πανηγύρι, δουλειές που υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχαν λόγο να υπάρχουν.
Πώς ο εγκληματίας είναι απαραίτητος σε μια κοινωνία, ως παραγωγός αμέτρητων επαγγελμάτων που αναπτύσσονται για τη «σύνεσή» του και τη σωφρονιστική τιμωρία του, για την επανένταξή του στην κοινωνία των νόμων και της πειθούς; Κάπως έτσι και με τις πολιτικές φιλονικίες των αρχηγών των κομμάτων.
Και σε αυτούς, όμως, είναι απρόβλεπτη η μοίρα, όσο και αν έχουν φροντίσει να διασφαλίσουν το μέλλον τους, όσο και αν το έχουν προγραμματίσει. Κάποια στιγμή πέφτουν και αυτοί από τα σύννεφα, όταν διαπιστώνουν ότι ο λαός δεν τους αποδέχεται πια, όταν επιτέλους αντιλαμβάνονται ότι έχουν κουράσει με τις μονομανίες τους και τον ανυπόφορο συντηρητισμό τους σχεδόν όλες τις κοινωνικές ομάδες, πλην των γνωστών σφουγγοκωλάριων και όσων κινούν τα νήματα (της ελίτ και του κεφαλαίου).
Η μικρότητα των πολιτικών αρχηγών φαίνεται πολύ καλύτερα τους καλοκαιρινούς μήνες, τότε που όλοι θέλουν (;) να συνομιλήσουν για λίγο με τον εαυτό τους και να αναγεννηθούν ίσως στα νάματα των γενέθλιων τόπων, τότε που αποφασίζουν να παραδεχτούν δημόσια ότι και οι ίδιοι συμμετέχουν καθόλη τη διάρκεια του χρόνου στο «εριστικό» θέατρο των πολιτικών όλου του φάσματος, γιατί δεν γίνεται διαφορετικά και λοιπές δικαιολογίες για το ότι συμμετέχουν σε έναν υποβαθμισμένο και εκχυδαϊσμένο πολιτικό λόγο.
Πραγματικά προκύπτει ένας αναστοχασμός τα καλοκαίρια, που όμως δεν διαρκεί πολύ· βλέπουν ότι λίγα τα ψωμιά ακόμη για όλους - θυμούνται τον Ιπποκράτη: ο βίος βραχύς, η τέχνη μακρά, αλλά ούτε με την τέχνη τα έχουν οι πολλοί καλά παρά μόνο με την τέχνη της επιβίωσης μέσα από συμβιβασμούς και αλλοίωση συνειδήσεων...
Γιώργος Σταματόπουλος (efsyn)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου