Επιστροφή και άμεση αναχώρηση...

Δημήτρης Νανούρης

Απ’ το κατάστρωμα του βαποριού διακρίνω τον κωνικό όγκο του Λυκαβηττού. Πίσω του διαγράφονται αχνά τα Τουρκοβούνια με τον...
Προφήτη Ηλία στην κορφή.

Από τις παρυφές τους κατηφορίζει θολωμένο το Γαλάτσι κι οι προβολείς της μνήμης εστιάζουν σε εναργείς εικόνες των παιδικών και εφηβικών χρόνων, που λαχανιάζουν αλαφροπατώντας στις ανηφοριές του. Διακόπτουν τις αναπάντεχες αναπολήσεις μου οι μάταιες προσπάθειες διοπτροφόρου Γάλλου, εμφανώς αρχαιολάτρη, να εντοπίσει την Ακρόπολη, αναλύοντας ταυτοχρόνως στα τρία βλαστάρια του τα θαύματα του Περικλή και του Φειδία.

Ιεροτελεστικά σχεδόν τραβώ τις νοητές γραμμές ανάμεσα στους λόφους του Λεκανοπεδίου. Ο δείκτης μου σημαδεύει τον Παρθενώνα. Η αιχμή του δόρατος της χρυσελεφάντινης Αθηνάς, εξηγώ, ήταν σμιλεμένη σε ατόφιο μάλαμα, να ακτινοβολεί ώς το Σούνιο η αίγλη του κλεινού άστεως.

Οι ιωνικοί κίονες γίνονται ξάφνου εκθαμβωτικά ευκρινείς. Ευγνώμων ο πατέρας καταιγίζει τα τέκνα του με τις λεπτομέρειες. Αποσύρομαι διακριτικά. Η Βούλα κι η Γλυφάδα ξανοίγονται στα μάτια απτές. Νομίζεις ότι, απλώνοντας το χέρι, θα ανακατέψεις τα σπίτια, προκαλώντας σύγχυση στους κατοίκους του Παλαιού και Νέου Φαλήρου.

Διχοτομεί τα Μακρά Τείχη –του Θεμιστοκλέους βεβαίως βεβαίως– ο κακόγουστος τσιμεντένιος Σταυρός της Πειραϊκής. Εκατέρωθεν τα θρυλικά παράκτια ουζερί της νεότητος και λαξεμένη στα βράχια η μικρή Ψαρόσκαλα με το ετήσιο φεστιβάλ σαρδέλας. Σε λίγο φαίνεται το κτίριο του Χατζηκυριάκειου Ιδρύματος, το πρώτο που έβλεπες άλλοτε μπαίνοντας στον παλιό ένδοξο Περαία.

Η Ακτή Ξαβερίου και τα Καρβουνιάρικα θαμπώνουν με τα κρουαζιερόπλοια να σηκώνονται σωστοί ουρανοξύστες. Ο Αγιος Νικόλαος με τον γαλάζιο τρούλο, ο πολυτραγουδισμένος Αγιος Σπυρίδωνας και η Αγία Τριάδα, η μητρόπολη, ξεχωρίζουν οριοθετώντας το λιμάνι. Πλησιάζοντας θαρρείς πως η Φιλελλήνων, η Σκουζέ, η 2ας Μεραρχίας και η Βασιλέως Γεωργίου Α’ δημιουργούν εγκάρσιες τομές στα οικοδομικά τετράγωνα, μεταφέροντας στην πόλη την αναζωογονητική θαλάσσια αύρα. Εχει μια ευεργετική διαύγεια τούτο το μεσημέρι.

Ωστικά κύματα ομορφιάς σχηματίζουν χαμόγελα στο πρόσωπο. Μυστήρια πράσα. Είμαι ίσως ο μόνος που χαίρεται επιστρέφοντας στην Αθήνα. Οδεύοντας προς τον σταθμό του Ηλεκτρικού το αλλόκοτο συναίσθημα ευδαιμονίας διαλύεται απότομα. Αστεγοι σε χαρτόκουτα στις κόχες των δρόμων με επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Πανταχού παρούσα η Ελλάδα των μνημονίων. Στα εκδοτήρια των εισιτηρίων καραδοκεί η αιωνία Ελλάς. Η μία και μοναχική υπάλληλος είναι αδύνατον να εξυπηρετήσει τους επιβάτες τριών καραβιών. Χάος.

Στο σπίτι κάνω το λάθος να δω τηλεόραση έπειτα από καιρό. Τι το ’θελα; Φλέγεται η μισή χώρα και οι εθνοσωτήρες μας συδαυλίζουν τις πυρκαγιές κάνοντας παρανάλωμα την κοινή λογική. Η αντιπολίτευση μιλά για ανεπάρκεια και ανικανότητα του γκοβέρνου που διέλυσε τάχα τον κρατικό μηχανισμό, τον οποίο η ίδια είχε παραδώσει προ ετών εύρωστο και αξιόμαχο.

Υπουργοί κάνουν λόγο για οργανωμένο σχέδιο αποσταθεροποίησης με στόχο να πληγεί η κυβέρνηση. Οι πρώην αντιγράφουν τους νυν και τ’ ανάπαλιν, επιδεικνύοντας εκνευριστικό έλλειμμα πρωτοτυπίας. Την επαύριο ο πρωθυπουργός επιθεωρεί τα καμένα, επιχαίροντας ανενδοίαστα επειδή κάηκαν μόνο (;) δεκαπέντε χιλιάδες στρέμματα, που κατόπιν μετατράπηκαν σε δεκαεννιά, αργότερα σε είκοσι πέντε, ύστερα σε τριάντα εννέα και πού ’σαι ακόμα. Λέω να ξαναπάρω τα βουνά και τα πέλαγα...

efsyn.gr