Όταν ο επικεφαλής του Ποταμιού διεκδικεί το τρίτο Νόμπελ ποίησης...
Κανονικά θα έπρεπε να γράφω τώρα για αυτό το απόλυτο κατασκεύασμα των media, τον Γιάννη Μπουτάρη, που βγήκε και δήλωσε ραδιοφωνικώς ότι η...
σύμβαση του ΟΑΣΘ ήταν σκανδαλώδης. Ως εκ τούτου, συμπλήρωσε, δημιουργήθηκε μια μονοπωλιακή κατάσταση με αποτέλεσμα να μην εξυπηρετούνται οι πολίτες. Το διαβάζεις και σκέφτεσαι ότι καλά τα λέει ο δήμαρχος Κιλκίς. Μεγάλο ήταν το πρόβλημα στη Θεσσαλονίκη κι όποτε κατέβαιναν οι δημότες του στη συμπρωτεύουσα για ψώνια ή για μποτέ δεν μπορούσαν να εξυπηρετηθούν.
Έλα όμως που ο Μπουτάρης είναι εδώ και μια εξαετία ανώτατος άρχων στη νύμφη του Θερμαϊκού! Προφανώς είχε άλλα ζητήματα να ασχοληθεί τόσον καιρό, πιο επείγοντα και πιο παρφουμέ, και τώρα το διέγνωσε το πρόβλημα. Φρόντισε άλλωστε να προσθέσει ότι είναι κακό πράγμα η κρατικοποίηση του Οργανισμού και ότι απλώς πρέπει να υπογραφεί νέα σύμβαση με πιο αυστηρό έλεγχο. Διότι το κράτος είναι μόνο κακό και οι ιδιώτες είναι μόνο καλοί. Εκτός κι αν πρόκειται για ΣΔΙΤ βεβαίως, οπότε η κονόμα είναι καθαγιασμένη…
Αλλά μιας και αναφέρομαι στο κράτος οφείλω να στέψω ξανά τον προβολέα στον Θεοδωράκη. Τον αρχιερέα του αντικρατισμού, που μίλησε στη Μεγάλη Συνέλευση του Ποταμιού για τα προσωπικά του «πιστεύω». Ενόψει εκλογών στην κεντροαριστερά αυτό, όπου καταθέτει υποψηφιότητα ο Σταύρος κόντρα σε Γεννηματά, Καμίνη, Ραγκούση και κάτι άλλα λιμά. Και τα είπε χύμα και τσουβαλάτα, σε ομιλία-σταθμό ακόμη και για τα προσωπικά του δεδομένα!
Όχι, ούτε περισσότερες μπούρδες κατέθεσε, ούτε περισσότερες κοινοτοπίες. Άλλωστε πολιτικός αρχηγός είναι, θα πει και μπούρδες και κοινοτοπίες. Όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί τις λένε, δικαίωμά τους είναι και μερικές φορές είναι και υποχρέωσή τους. Εκεί που το τσίτωσε ο Σταύρος ήταν ο λυρισμός, η ποίηση, δίνοντας ρέστα γλαφυρότητος. Κόπυ πάστε κυρίες και κύριοι και απολαύστε υπεύθυνα:
«Πιστεύω στην επανάσταση της σοβαρότητας.
Πιστεύω σε μια θετική έκρηξη.
Πιστεύω στις εφαρμόσιμες λύσεις, όχι στην κολακεία της οργής.
Πιστεύω σε αυτούς που φυτεύουν νέες ρίζες, σε αυτούς που σώζουν τις υγιείς παλιές.
Θέλουμε ένα Κίνημα με μεγάλη δυναμική. Το τρίτο στέρεο πόδι σε ένα ασταθές πολιτικό περιβάλλον.
Πίσω από το ναρκισσισμό των μικρών διαφορών κρύβεται ο κυνισμός των μικρών συμφερόντων.
Θέλουμε μικρές πόρτες ή μεγάλες ανοιχτές πόρτες;
Εμείς μπήκαμε σε αυτόν τον αγώνα, για να διεκδικήσουμε το μεγάλο, και όχι για να μοιρασθούμε το μικρό.»
Και ναι, δεν κρατήθηκε, είπε και το κλασικό:
«Στην περιπέτειά μου στην πολιτική πολλές φορές έπεσα σε τοίχο, αλλά ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό.»
Πράγμα το οποίο επιβεβαιώνει για μία ακόμη φορά ότι κανένας φιλόσοφος στην ιστορία της ανθρωπότητος δεν έχει κακοποιηθεί όσο ο Νίτσε. Αλλά δεν πα’ να τρίζουν τα κόκαλά του, είναι αδύνατον να υψωθεί η διαμαρτυρία του πάνω απ’ τη ρητορική των Ελλήνων πολιτικών…
Υ.Γ.: Μέσα σε όλα τα άλλα, ο Σταύρος υπογράμμισε ότι οι δεσμεύσεις για μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα μπλοκάρουν την ανάπτυξη. Ελπίζω να χειροκρότησαν οι παριστάμενοι στην ομιλία, γιατί όπως με πληροφορούν από το κοντρόλ ο Βόλφι ετοιμάζει το Λούγκερ!
Χρήστος Ξανθάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου