Ποια Εκκλησία, ποια Αριστερά;...

 Κάθε φορά που στη δημόσια συζήτηση μπαίνει ένα θέμα που έχει σχέση με τα ατομικά δικαιώματα και ακουμπά τον πυρήνα του χριστιανικού δόγματος η Ιεραρχία της Εκκλησίας αντιδρά -άλλοτε ήπια, άλλοτε δυναμικά, άλλοτε με...

εξαλλοσύνη- και προσπαθεί να εμποδίσει να γίνει νόμος του κράτους. Χρησιμοποιεί όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της (κόμματα, δημοσιολόγους, άμβωνες) προκειμένου να αναγκάσει τις κυβερνήσεις να υποχωρήσουν. Η δύναμή της είναι μεγάλη.

Κανείς δεν πρέπει να την υποτιμά. Η εντύπωση που επικρατεί σ’ ό,τι αφορά τις σχέσεις Κράτους-Ιεραρχίας είναι ότι το πάνω χέρι έχουν οι δεσπότες, μερικοί εκ των οποίων λειτουργούν σαν κομματάρχες παλιάς κοπής. Είναι έτσι; Εχουμε να κάνουμε μ’ έναν μύθο.

Η διαιώνισή του βολεύει και την πολιτική εξουσία για να δικαιολογεί την καθυστέρηση στην προώθηση των αναγκαίων αλλαγών, βολεύει όμως και την Ιεραρχία για να πείθει τους πιστούς ότι αυτή κάνει κουμάντο. Πράγματι, η ηγεσία της ελλαδικής Εκκλησίας έχει αντισταθεί σε όλες τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες που κατά την κρίση της έθιγαν τη θρησκεία και τον θεσμό της οικογένειας.

Σε πολλές περιπτώσεις απέτυχε παταγωδώς. Διαφωνούσε με την καθιέρωση του πολιτικού γάμου. Ηττήθηκε. Διαφωνούσε με το αυτόματο διαζύγιο. Ηττήθηκε. Διαφωνούσε με την αποποινικοποίηση της μοιχείας. Ηττήθηκε. Διαφωνούσε με το σύμφωνο συμβίωσης. Ηττήθηκε. Διαφωνούσε με τη νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου. Ηττήθηκε. 


Ολοκληρο το κείμενενο του Τάσου Παππά, ΕΔΩ...