φράση όταν εξέφραζα την ανησυχία μου, βλέποντας ότι οι πιέσεις αυξάνονται συνεχώς στις Βρυξέλλες για την κατάργηση του αγγελιόσημου. Οι μόνοι που έδειξαν ότι πράγματι ανησυχούν ήταν ο πρώην πρόεδρος του ΤΣΠΕΑΘ, Κώστας Τσουπαρόπουλος, και ο Νίκος Κιάος όταν ήταν πρόεδρος του ΕΔΟΕΑΠ. Οι υπόλοιποι ζούσαν με τις ψευδαισθήσεις τους...
«Ελα μωρέ, θα τα βρούμε...». Και σιγά σιγά φτάσαμε εκεί που έχουμε φτάσει. Λίγο πριν από το λουκέτο, με όλες τις επιπτώσεις...
Η ιδέα της κατάργησης του αγγελιόσημου, με μοναδικό στόχο να μπει λουκέτο στα ασφαλιστικά ταμεία των δημοσιογράφων, να παραλύσει ο κλάδος και να εξαρτάται πλέον από τις ορέξεις της εκάστοτε κυβέρνησης, των εργοδοτών και άλλων συμφερόντων, άρχισε να καλλιεργείται τη δεκαετία του 2000. Μάλιστα, απασχόλησε και τις Βρυξέλλες το 2005 μετά από διαμαρτυρία των εργοδοτών στον τότε αρμόδιο για θέματα Ανταγωνισμού, επίτροπο Μακ Γκρίβι, την περίοδο που ο Κ. Καραμανλής έθεσε θέμα «νταβατζήδων», υπέβαλε το σχέδιο περί «βασικού μετόχου» και στη συνέχεια αναγκάστηκε να ανακρούσει πρύμναν. Ο άκρως νεοφιλελεύθερος Ιρλανδός επίτροπος ανταποκρίθηκε στο αίτημα των Ελλήνων εργοδοτών και επιδίωξε την κατάργηση του αγγελιόσημου, παραπέμποντας το όλο θέμα στο Ευρωκοινοβούλιο και στο Συμβούλιο Υπουργών.
Από ελληνικής πλευράς συμμετείχε στις συζητήσεις στην Ευρωβουλή ο ευρωβουλευτής Γ. Παπαστάμκος. Οι συζητήσεις περί κατάργησης του αγγελιόσημου προσέκρουσαν τότε στις αντιρρήσεις της Ισπανίας, της Γαλλίας και άλλων χωρών που είδαν με καχυποψία την απόπειρα των νεοφιλελεύθερων Βρυξελλών να μπουν στα χωράφια τους. Ετσι, το θέμα «πάγωσε», ο Μακ Γκρίβι αποχώρησε για να βρει τη θαλπωρή των πολυεθνικών και οι Βρυξέλλες έβαλαν στο συρτάρι την κατάργηση του αγγελιόσημου…
Με την κρίση όμως, η προσπάθεια να μπει χέρι στον Τύπο επανήλθε σε ελληνικό επίπεδο, ιδίως από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος ως υπουργός Οικονομικών δεν έκρυβε την εμπάθειά του έναντι των ΜΜΕ. «Είσαστε προνομιούχοι και αυτό θα πάψει» έλεγε στους έκπληκτους δημοσιογράφους των Βρυξελλών. Η απειλή του Ευάγγ. Βενιζέλου πραγματοποιήθηκε με το PSI, που «κούρεψε» με κυνισμό (και) τα αποθεματικά των Ταμείων Τύπου.
Τη σκυτάλη παρέλαβε ο Γ. Κατρούγκαλος, ο οποίος αναδείχθηκε βενιζελικότερος του Ευάγγ. Βενιζέλου, αρχίζοντας να ερωτοτροπεί με τους εργοδότες με σκοπό να είναι ο υπουργός που θα βάλει την ταφόπλακα στα Ταμεία των δημοσιογράφων. Το ότι μπήκε λουκέτο σε πολλές εφημερίδες, ραδιόφωνα και κανάλια, το ότι ένας μεγάλος αριθμός εργαζομένων βρέθηκε στον δρόμο, το ότι πολλοί εργάζονται κάτω από μεσαιωνικές συνθήκες φαίνεται ότι άφησε παντελώς αδιάφορο τον τότε αρμόδιο υπουργό.
Η συνέχεια είναι γνωστή και τώρα η τύχη του ΕΔΟΕΑΠ εξαρτάται από τις ορέξεις των τεχνοκρατών των Βρυξελλών και της Ουάσινγκτον... Και όμως, είναι γνωστό ότι τα Ταμεία των δημοσιογράφων δεν έχουν επιβαρύνει ούτε με ένα ευρώ τον κρατικό προϋπολογισμό. Οι Ελληνες δημοσιογράφοι είναι οι μόνοι στην Ε.Ε. που δεν τυγχάνουν προνομιακής μεταχείρισης. Εάν κανείς ρίξει μια ματιά στο πώς αντιμετωπίζονται τα προβλήματα των ΜΜΕ από τις περισσότερες κυβερνήσεις των εταίρων μας στην Ευρώπη, θα διαπιστώσει ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα όπου ακολουθούνται πρακτικές εξόντωσης και οικονομικής ασφυξίας στη λειτουργία των ΜΜΕ και στη δημοσιογραφική εργασία.
Η βιωσιμότητα του ΕΔΟΕΑΠ, από τον οποίο οι διάφορες κυβερνήσεις στέρησαν το αγγελιόσημο που τον κρατούσε στη ζωή, αποτελεί αυτή τη στιγμή το μοναδικό αίτημα του ελληνικού δημοσιογραφικού κόσμου. Δεν ζητά ούτε κρατικές επιχορηγήσεις ούτε προνομιακή μεταχείριση από τις κυβερνήσεις της χώρας.
Γιατί το λέμε αυτό; Διότι σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ε.Ε. χορηγούνται εδώ και πολλά χρόνια άμεσες και έμμεσες ενισχύσεις στον Τύπο για τη διατήρηση της πολυφωνίας και την καταπολέμηση της ανεργίας στον κλάδο. Ενδεικτικό παράδειγμα η Γαλλία, η οποία χορηγεί ενισχύσεις στα ΜΜΕ από το… 1796. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του γαλλικού υπουργείου Οικονομικών, το 2013 ο γαλλικός Τύπος έλαβε άμεσες ενισχύσεις ύψους 400 εκατ. ευρώ. Και συγκεκριμένα: Figaro 16.179.637 ευρώ, Le Monde 16.150.256, Ouest France 10.443.192, Liberation 9.832.531, Les echos 4.039.648 ευρώ.
Από την πίτα δεν έμειναν απέξω τα περιοδικά. Το Paris Match επιχορηγήθηκε το 2013 με το ποσό των 4.965.561 ευρώ και το Elle με 2.615.160 ευρώ. Ακόμη και το σκανδαλοθηρικό Closer, που αποκάλυψε το επεισόδιο της θηλυμανίας του πρώην προέδρου Φρανσουά Ολάντ, έτυχε άμεσης ενίσχυσης ύψους 500.000 ευρώ.
Τα παραπάνω ποσά αντιπροσωπεύουν τις άμεσες ενισχύσεις. Διότι προβλέπονται και μια σειρά έμμεσων ενισχύσεων, ενώ οι δημοσιογράφοι τυγχάνουν φορολογικών ελαφρύνσεων και άλλων διευκολύνσεων, που αποτελούν εδώ και χρόνια παρελθόν για τους Ελληνες συναδέλφους τους…
Αλλο παράδειγμα το Βέλγιο, μια χώρα με τον ίδιο πληθυσμό με την Ελλάδα. Οι άμεσες και έμμεσες κρατικές ενισχύσεις χορηγούνται στα ΜΜΕ από το 1974 (πετρελαϊκή κρίση) με σκοπό τη στήριξη των επαγγελματιών δημοσιογράφων, τον πλουραλισμό και την αντιμετώπιση της ανεργίας στον κλάδο.
Κρατικές ενισχύσεις στα ΜΜΕ χορηγούνται και σε Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία και άλλες χώρες της Ε.Ε. Σε καμία δεν αμφισβητήθηκαν οι εν λόγω ενισχύσεις από τις Βρυξέλλες...
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου