Ποια ήταν η πολιτική στόχευση της ΝΔ για το συλλαλητήριο στο Σύνταγμα και τι απέδωσε; Αυτό είναι το ερώτημα που παρουσιάζει πραγματικό ενδιαφέρον. Γιατί...
κατά τα άλλα, ο μεν Μίκης μας έχει απογοητεύσει εδώ και πολλά χρόνια (όχι τόσο ίσως αλλά ου γαρ έρχεται μόνον) η δε ύπαρξη μιας μερίδας συμπατριωτών μας που εμφορούνται από τις απόψεις που κυριάρχησαν στο συλλαλητήριο είναι δεδομένη και καταγεγραμμένη επί προ πολλού.
Όπως επίσης μάλλον αδιάφορες είναι οι προθέσεις των τυπικά διοργανωτών, διαφόρων οργανώσεων με ανύπαρκτο ειδικό πολιτικό βάρος. Το συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, ανεξάρτητα από την αυθόρμητη προσέλευση πολιτών που προφανώς υπήρξε, συγκροτήθηκε στον κορμό του χάρη στην κινητοποίηση συγκεκριμένων μηχανισμών στην κοινωνία, μηχανισμών που ξεκάθαρα πρόσκεινται – ελέγχονται είτε από τη ΝΔ είτε από την πέραν αυτής δεξιά, μέχρι και τη Χρυσή Αυγή. Συν βεβαίως τα κανάλια.
Θεωρώ ότι μέχρι το αντίστοιχο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης ο Κυριάκος Μητσοτάκης ταλαντευόταν πράγματι ανάμεσα στις εθνικιστικές πιέσεις από τα δεξιά του και την ρεαλιστική επίγνωση του ότι κάποτε πρέπει η Ελλάδα να απαλλαγεί από το πρόβλημα με την ΠΓΔΜ που δημιουργήθηκε το 1992-94. Η συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης που είχε αναλογικά πολύ μεγαλύτερη επιτυχία από αυτή του Συντάγματος, η παρουσία εκεί των βουλευτών της ΝΔ από τη βόρεια Ελλάδα και η ηγετική εμφάνιση του απόστρατου στρατηγού Φράγκου, δημιούργησαν στον κ. Μητσοτάκη τον φόβο του πολιτικού εγκλωβισμού ανάμεσα στον Συριζα που ούτως ή άλλως ανακάμπτει δημοσκοπικά και στη δημιουργία ενός “νομιμόφρονος” ακροδεξιού πολιτικού σχήματος που θα απορροφούσε και τους ψήφους της Χ.Α. , ιδιαίτερα μετά την αναμενόμενη καταδίκη της ηγεσίας της από τη Δικαιοσύνη.
Η απάντηση στο δίλημμα του κ. Μητσοτάκη δινόταν από το γνωστό Σαμαρικό Antinews επί μια βδομάδα, μέχρι την επίσημη αλλαγή πλεύσης προς τα δεξιότερα του αρχηγού της ΝΔ κατά την συνάντηση με τους τομεάρχες της. Η γραμμή του Antinews ήταν: Κυριάκο ένωσε την Δεξιά (εννοώντας και την Ακροδεξιά) με την καθαρή εθνική (εθνικιστική) γραμμή και ο μόνος στόχος θα είναι να φύγει ο Τσίπρας. Με διατυπώσεις βέβαια πολύ πιο ακραίες από το κόσμιο “να φύγει”.
Το καρότο “θα σε βγάλουμε πρωθυπουργό” συνοδευόταν από το μαστίγιο. Αν η ΝΔ δεν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων ως εθνική (εθνικιστική) Δεξιά... υπάρχει και ο Φράγκος, που λειτουργούσε από την πρώτη στιγμή, μάλλον όχι εν γνώση του, ως βιτρίνα των Σαμαρικών.
Λίγο το καρότο, λίγο το μαστίγιο, ο κ. Μητσοτάκης υιοθέτησε την συγκεκριμένη στρατηγική. Δηλαδή να επιδιώξει την συσπείρωση της όλης Δεξιάς και Ακροδεξιάς ακόμη και θυσιάζοντας το περίφημο άνοιγμα του στο κέντρο (με το οποίο σημαία εξελέγη αρχηγός της ΝΔ, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα υποθέτω).
Η νέα αυτή στρατηγική στηριζόταν σε μια βασική προϋπόθεση. Να καταγραφεί άμεσα, ει δυνατόν κεραυνοβόλα, ρεύμα νίκης. Ώστε να συμπαρασυρθούν τα διάφορα υπαρκτά ή συζητούμενα κομματίδια στα δεξιά της ΝΔ και νασυρρικνωθεί η Χ.Α. στον στενό και μη εκλόγιμο πυρήνα της.
Η στρατηγική αυτή περνούσε μέσα από την επιδίωξη ενός τεράστιου συλλαλητήριου στο Σϋνταγμα. Όπου η μάζα των συγκεντρωμένων θα εξαφάνιζε τους οργανωμένους πυρήνες της Χ.Α. και των λοιπών ακροδεξιών και η εικόνα θα ήταν ηγεμονία της ΝΔ. Με επιστέγασμα της την παρουσία των συγκινημένων Σαμαρά και Γεωργιάδη.
Ταυτόσημος με τον προηγούμενο στόχος ήταν η απονομιμοποίηση της κυβερνητικής πλειοψηφίας, με το παραδοσιακό “ο λαός μίλησε” των δεκαετιών του 70 και του 80. Η πλευρά αυτή της γραμμής πέρασε και στην ομιλία του Μίκη (καθ υποβολήν ή ως κοινή εκτίμηση; ας δεχτούμε το δεύτερο) με την αποστροφή του για τις μειοψηφίες που κυβερνούν. Η συνέχεια της φράσης του Μίκη ήταν μάλλον ακατανόητη για το ακροατήριο του, κάτι για εκλογικές αλχημείες αστών πολιτικών είπε, αλλά και πάλι αδιάφορο. Η ουσία ήταν να μιλήσει για μειοψηφία που κυβερνά.
Τα κανάλια ήταν πανέτοιμα για αυτή την αποστροφή και την δεκαπλασίασαν. Μέχρι και πόσο αναλογούν οι ψήφοι του Συριζα σε ποσοστό των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων ακούσαμε μέσα σε δυο ώρες.
Και μετά τέλος. Ο πραγματικός στόχος δεν επιτεύχθηκε. Η συγκέντρωση όσο και να προσπαθούσαν τα κανάλια δεν δικαιολογούσε απονομιμοποίηση της κυβέρνησης. Ακόμη χειρότερα, με το συγκεκριμένο μέγεθος της συγκέντρωσης, η παρουσία των διάφορών καραμπινάτων ακροδεξιών κινήσεων (και βέβαια της Χρυσής Αυγής) ήταν έντονη.
Άλλωστε ο κ. Μητσοτάκης δεν παίζει μόνος του στην “δεξιά πολυκατοικία”. Οι Χρυσαυγίτες και λοιποί ακροδεξιοί είδαν τη φάκα και αντέδρασαν με τον τρόπο που γνωρίζουν. Με προκλήσεις και τραμπουκισμούς που τους επιτρέπουν να καταγράφονται στα ΜΜΕ και να αφήνουν το στίγμα τους.
Την επομένη του συλλαλητηρίου το πολιτικό σχέδιο του κ. Μητσοτάκη (και των κκ Σαμαρά και Γεωργιάδη) μπάζει ήδη νερά και από τις δυο κατευθύνσεις. Γιατί όχι μόνον δεν κατέγραψε το ρεύμα νίκης που ήλπιζε αλλά έδωσε στη Χ.Α. νέο χώρο επικοινωνίας με μέρος του ακροατήριου της ΝΔ. Κάθε ταλάντευση του κ. Μητσοτάκη από την γραμμή του συλλαλητηρίου, για παράδειγμα η συζητούμενη στους δημοσιογραφικούς κύκλους επιλογή για ψήφο κατά συνείδηση των βουλευτών της ΝΔ, θα ερμηνευτεί από την ακροδεξιά ως “προδοσία”. Ακόμη και αν αποφασίσει να σύρει ολόκληρη την ΝΔ σε αρνητική στάση προς μια συμφωνία, εφόσον βέβαια αυτή υπάρξει, μπορεί να μην είναι αρκετό. Το τέρας της ακροδεξιάς με το οποίο αντικειμενικά συναγελλάστηκε τις προηγούμενες μέρες είναι ικανό να πλειοδοτεί και να προβοκάρει την ΝΔ μέχρι τέλους. Στο κάτω κάτω, ο κ. Μητσοτάκης επέλεξε να παίξει στο δικό τους γήπεδο.
Αυτά σε επίπεδο εσωτερικής πολιτικής. Η ουσία του ζητήματος με την ονομασία της ΠΓΔΜ είναι τελείως ξεχωριστό θέμα από τα συλλαλητήρια, τις ακροδεξιές κραυγές, τις φιλοδοξίες του κ. Μητσοτάκη και τις εσωτερικές αντιθέσεις της ΝΔ...
Γιώργος Βεργόπουλος πηγή: metasximatismos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου