Το ένα είναι η...
θλιβερή διαπίστωση ότι η Ν.Δ., παρά τους κατά καιρούς εκσυγχρονιστικούς μανδύες παραμένει ένα παλαιοκομματικό μόρφωμα της σκληρής εμφυλιακής και μετεμφυλιακής Δεξιάς. Από τον φαιδρό κουτσαβακισμό του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά και την υστερική κουτοπονηριά του ακροδεξιού Αδώνιδος μέχρι το ύφος στρατοδίκη του Χαράλαμπου Αθανασίου, όλα παραπέμπουν σ’ ένα σκοτεινό παρελθόν διχασμού, ρεβανσισμού και ακραίας πολιτικής πόλωσης.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μέσα σ’ αυτό το τοπίο δείχνει χαμένος στη μετάφραση, αδύναμος να δώσει το δικό του στίγμα και, τελικά, πρόθυμος να προσαρμοστεί στο κυρίαρχο ακροδεξιό ρεύμα σκέψης και πολιτικής πρακτικής που του επιβάλλουν τα στελέχη που δίνουν τον τόνο σήμερα στη Ν.Δ.
Το δεύτερο συμπέρασμα της κοινοβουλευτικής συζήτησης –και αυτό θλιβερό– είναι η συνεχιζόμενη κατάντια του παλιού ΠΑΣΟΚ (και νυν ΔΗΣΥ) και η ομηρία της Φώφης Γεννηματά από πρόσωπα που σημάδεψαν με τον πλέον αρνητικό τρόπο την πρόσφατη πολιτική ιστορία της χώρας. Οι παλιές αμαρτίες του πάλαι ποτέ παντοδύναμου κόμματος βρικολακιάζουν και στοιχειώνουν το πολιτικό σκηνικό μέχρι σήμερα, φανερώνοντας ένα απεχθές και απωθητικό πρόσωπο.
Ποιον μπορούν να εμπνεύσουν πλέον οι σοφιστείες και η λογοδιάρροια του Ευάγγελου Βενιζέλου ή ο πολιτικός κυνισμός του Ανδρέα Λοβέρδου, οι οποίοι έχουν συνδεθεί με τις πλέον νοσηρές πλευρές του πολιτικού μας συστήματος; Οσο η κυρία Γεννηματά αναγκάζεται να απολογείται και να δικαιολογεί αυτή τη νοσηρότητα, τόσο αναλώνει το όποιο πολιτικό κεφάλαιο διαθέτει.
Η σημερινή πολιτική δύναμη του Αλέξη Τσίπρα είναι ευθέως ανάλογη της πολιτικής αδυναμίας των ηγετών της Ν.Δ. και της ΔΗΣΥ. Η ψήφος που απέσπασε τον Σεπτέμβρη του 2015, αμέσως μετά την ταπεινωτική ήττα στη διαπραγμάτευση και την αναγκαστική στροφή 180 μοιρών, οφειλόταν στη μαζική φθορά των δύο κομμάτων της αντιπολίτευσης, τα οποία είχαν καταδικαστεί στη συνείδηση των πολιτών.
Η συζήτηση στη Βουλή για το σκάνδαλο Novartis έδειξε ακόμα μία φορά ότι Μητσοτάκης και Γεννηματά παραμένουν όμηροι του σκληρού πυρήνα των κομμάτων τους και δεν έχουν τη δύναμη και τη βούληση να απεγκλωβιστούν. Η άρνηση να απεξαρτηθούν από το άθλιο κομματικό παρελθόν μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα: συμβιβασμό και ισορροπίες. Δηλαδή τον σίγουρο δρόμο για την πολιτική φθορά και τον γκρεμό.
Φυσικά, υπάρχει και ένα άλλο, πιο δυσοίωνο, συμπέρασμα από το κλίμα της τελευταίας περιόδου: ότι η παραμονή των φθαρμένων προσώπων στο προσκήνιο –έστω και υπό αμφισβήτηση– φανερώνει το περιρρέον κλίμα συντηρητισμού και οπισθοχώρησης που επικυρώνει και συζήτηση περί «Μακεδονικού». Η μισή εμπιστοσύνη ή η στάση ανοχής προς τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, κάτι που πρέπει να προβληματίζει τον πρωθυπουργό και τα στελέχη της, παρά την αναμενόμενη ευφορία από την εμφανή αδυναμία των αντιπάλων τους...
Τάσος Τσακίρογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου