Η ανακοίνωση της υποψηφιότητας του Γ. Πατούλη για τον Δήμο της Αθήνας, στις εκλογές του 2019 ήταν αντάξια της...
φήμης που έχει αποκτήσει ο Δήμαρχος Αμαρουσίου και πρόεδρος της ΚΕΔΕ, τα τελευταία χρόνια. Πολύς φραμπαλάς, αισθητική υποψηφίου του αμερικανικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, έμφαση στο πρόσωπο και τη σύζυγό του και, ασφαλώς, άφθονο κιτς.
Υπό άλλες συνθήκες όλα αυτά δεν θα είχαν μεγάλη σημασία. Διάφοροι πολιτευτές έχουν προαναγγείλει υποψηφιότητες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι φτάνουν πάντα μέχρι το τέλος, δίνοντάς τους το προσωπικό του στίγμα. Ιδιαίτερα μάλιστα καθώς η ΝΔ, μετά από 24 χρόνια κυριαρχίας, έχασε τις δύο τελευταίες εκλογές στην Αθήνα (την τελευταία φορά δεν βρέθηκε καν υποψήφιός της στον β’ γύρο), το πεδίο μοιάζει ιδανικό για όποιον θέλει να διαφημίσει τον εαυτό του, επιδεικνύοντας ταυτόχρονα και έναν ιδιότυπο κομματικό πατριωτισμό.
Ωστόσο, εδώ πρόκειται για κάτι άλλο. Ο Γιώργος Πατούλης δεν είναι ένας απλός δήμαρχος κάποιου προαστίου που θέλει να μετακομίσει στην πρωτεύουσα. Η ανακοίνωσή της υποψηφιότητάς του έχει ιδιαίτερη σημασία για μια σειρά από λόγους που σχετίζονται με το εσωτερικό της «κεντροδεξιάς πολυκατοικίας».
Είναι γνωστό ότι για τον δημαρχιακό θώκο της Αθήνας θα ενδιαφερόταν, υπό συγκεκριμένες συνθήκες έστω, ο Κώστας Μπακογιάννης. Ο τελευταιος -μέχρι τον επόμενο- της δυναστείας των Μητσοτάκηδων, ολοκληρώνει το «αγροτικό» του στην Τοπική Αυτοδιοίκηση (δήμαρχος Καρπενησίου, περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας) και θα έβλεπε με καλό μάτι να αναλάβει το αξίωμα που κάποτε είχε η μητέρα του, έτσι ώστε να συνεχίσει τη διείσδυση στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό χωρίς να περιπλακεί ευθέως με τις κομματικές διαμάχες του επόμενου διαστήματος, μέχρι τουλάχιστον τις εκλογές.
Ακόμα και δύο δυνητικές υποψηφιότητες για τον δήμο Αθήνας θα ήταν φυσιολογικές για ένα κόμμα που έχει κερδίσει τις 7 από τις 12 αναμετρήσεις στην πόλη από τη Μεταπολίτευση και μετά. Συμβαίνει όμως ο Γιώργος Πατούλης και ο Κώστας Μπακογιάννης να αντιπροσωπεύουν με τον πιο εμφατικό τρόπο τους δύο διαφορετικούς κόσμους που συγκρούονται αυτή τη στιγμή μέσα στην κεντροδεξιά.
Ο δήμαρχος Αμαρουσίου είναι ένα από τα στελέχη που αναδείχτηκαν κατά τη σκοτεινή περίοδο Σαμαρά, πολιτεύτηκε με όλα τα χαρακτηριστικά της «καθαρής δεξιάς» και ήταν και ο κεντρικός ομιλητής στο μακεδονικό συλλαλητήριο, που έστω συμβολικά, επικύρωσε την κυριαρχία της ακροδεξιάς στο εσωτερικό της ΝΔ.
Ο περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας από την άλλη, έχει λειτουργήσει εντελώς αντίθετα. Έσπασε το εμπάργκο που ζήτησε ο θείος του Κυρ. Μητσοτάκης στα Περφερειακά Συνέδρια, συναντώντας τον Αλέξη Τσίπρα. Αρνήθηκε τη συμμετοχή του στο συλλαλητήριο. Και έχει κρατήσει χαμηλούς τόνους απέναντι στην κυβέρνηση, απέχοντας πλήρως από το εμφυλιακό κλίμα που δημιουργούσε η αξιωματική αντιπολίτευση (ακόμα και στην περίπτωση της άδειας εξόδου του Κουφοντίνα).
Αυτή η αντίθεση δεν περιορίζεται μόνο στους δύο άνδρες. Είναι η επιτομή του διχασμού που επικρατεί αυτή τη στιγμή στη ΝΔ, ανάμεσα σε αυτούς που επιθυμούν αυτή να παραμείνει (ή να ξαναγίνει) ένα αστικό κόμμα και εκείνους που τη σπρώχνουν σε μια αδιέξοδη πορεία στην οποία πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν λαϊκιστές που άλλοτε δεν θα χωρούσαν καν στο κόμμα.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι πριν ανακοινώσει την υποψηφιότητά του ο Γ. Πατούλης, είχε σπεύσει να την προαναγγείλει ο Αδ. Γεωργιάδης, ο κατεξοχήν πολιτικός εκφραστής της λαϊκιστικής δεξιάς στροφής της ΝΔ. Η βιασύνη αυτή εντάσσεται στον ανταγωνισμό που υπάρχει ανάμεσα στις δύο πτέρυγες.
Κοιτώντας λίγο πιο πέρα, από την κατάληξη αυτού του ανταγωνισμού κρίνεται ως ένα βαθμό και η διαμόρφωση των νέων συμμαχιών στο επόμενο διάστημα. Ακόμα και στον ίδιο τον δήμο Αθήνας, με δεδομένο ότι ο Γ. Καμίνης ενδέχεται να επιθυμεί να μετακινηθεί στην κεντρική πολιτική σκηνή (ίσως και στο Στρασβούργο), ο Κ. Μπακογιάννης θα μπορούσε να διεκδικήσει την υποστήριξη της Κεντροαριστεράς. Για τον Γ. Πατούλη κάτι τέτοιο είναι μάλλον αδύνατο.
Το πρόβλημα αυτό είναι γενικότερο για τη ΝΔ: Όσο ένα πολιτικό προσωπικό χαμηλού ειδικού βάρους διατηρεί την πρωτοβουλία, η κεντροδεξιά είναι αδύνατον να απευθυνθεί στο σύνολο του αστικού κόσμου ή να οικοδομήσει συμμαχίες με οποιονδήποτε στέκεται όχι απλά στα αριστερά της, αλλά απαιτεί και αξιοπιστία.
Μήπως όμως η παράκαμψη της αξιοπιστίας είναι η προϋπόθεση για κάποιους για να παραμείνουν πρωταγωνιστες;..
neaselida.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου