τολμηρός είναι όταν επιχείρησε να διαλύσει τον Συνασπισμό για ένα ενιαίο φορέα- που με την Αριστερή Πλατφόρμα αποδείχτηκε πως ήταν …δύο ενιαίοι φορείς. Ο ΣΥΡΙΖΑ όπως τον ξέραμε δεν υπάρχει πλέον. Και πιθανόν ήδη ο ρηξικέλευθος Αλέξης Τσίπρας προκειμένου να αποφύγει μια νέα διάσπαση να έχει περιγράψει τον νέο πολιτικό φορέα -που θα ανταποκρίνεται στον …νέο, χαμηλών τόνων, ήπιο, σύμμαχο των σοσιαλδημοκρατών Αλέξη Τσίπρα!
«Δεν είναι πρωτοφανές αυτό. Και σε άλλες χώρες της Ευρώπης υπάρχουν αντίστοιχες συνεργασίες» είχε πει προ καιρού, ενώ στο άρθρο του για τον Ανδρέα Παπανδρέου περιέγραψε το νέο φορέα. «Στο ραντεβού αυτό η ιδρυτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, με επικεφαλής τον Ανδρέα, ήταν παρούσα με τον δικό της εμφατικό τρόπο. Δεν βολεύτηκαν στο πατρικό κόμμα της Ένωσης Κέντρου, αλλά επέλεξαν τον δύσκολο – και για πολλούς από τους παραδοσιακούς ακατανόητο – δρόμο της δημιουργίας νέου κόμματος, απαλλαγμένου από τις αμαρτίες του παλιού πολιτικού συστήματος, ανοιχτού σε νέα ρεύματα και αντιλήψεις».
Διόλου τυχαία την ίδια μέρα με το ιδρυτικό συνέδριο του Κινήματος της Αλλαγής μιλώντας στο Πανευρωπαϊκό Φόρουμ για την Άλλη Ευρώπη μίλησε για συμπόρευση των προοδευτικών δυνάμεων στην Ευρώπη. Της πολιτικής οικογένειας των Πρασίνων και της Σοσιαλδημοκρατίας με την Αριστερά -που εκπροσωπεί ο ίδιος αποδίδοντας ευθύνες για την «συρρίκνωση της πολιτικής επιρροής των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, που στο εξωτερικό ονομάστηκε ΠΑΣΟΚοποίηση γιατί ξεκίνησε από την Ελλάδα και ακολούθησε κι αλλού, για κόμματα κάποτε λογίζονταν ως κραταιά».
«Εν τούτοις όμως δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι ο χώρος αυτός, κατάφερε ιστορικά να εκφράσει ένα πολύ μεγάλο μέρος του κόσμου της εργασίας πανευρωπαϊκά και μάλιστα κατάφερε να διαμορφώσει την ταυτότητα του, στη βάση των εμβληματικών διεκδικήσεων και των μεγάλων κατακτήσεων του εργατικού κινήματος στην Ευρώπη. Και κατόρθωσε σε επίπεδο Ευρώπης, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90, να αποτελέσει τον πολιτικό φορέα που έθετε ως κομβικά στοιχεία του προγράμματός του, και μάλιστα ως κυβέρνηση σε πολλές χώρες, την προστασία της εργασίας, τη στήριξη του κοινωνικού κράτους και όλα όσα σε γενικές γραμμές και στο σήμερα συγκροτούν μια ουσιαστική πολιτική υπέρ των κοινωνικών αναγκών».
Ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης -και υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης πλέον- μιλώντας στο συνέδριο του ΚΙΝΑΛ υποστήριξε ότι «η στρατηγική θέση του ΣΥΡΙΖΑ από τότε που ήταν μικρό κόμμα, δεν ήταν πώς θα γίνει μεγάλο κόμμα που θα κυριαρχήσει και θα καλύψει όλο το χώρο. Η στρατηγική ήταν ότι πρέπει να υπάρξει ένας αστερισμός, μια μεγάλη παράταξη με πολλά και διάφορα πολιτικά υποκείμενα. Ένας τέτοιος λοιπόν συνασπισμός πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, μπορεί να αναλάβει το μεγάλο έργο της ανασυγκρότησης της χώρας. Και αυτό αποτελεί μια ειλικρινή απάντηση στρατηγικού χαρακτήρα».
Όλα αυτά δεν είναι βέβαια καινούργια, ούτε άσχετα με την επίσκεψη Θεοδωράκη στο Μέγαρο Μαξίμου ή την παρουσία στελεχών του παλιού ΠΑΣΟΚ-όπως η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου- στο Φόρουμ. Πιθανόν να μην είναι άσχετα και με την α π ο υ σ ί α από το ιδρυτικό συνέδριο του ΚΙΝΑΛ ιστορικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ που άφησαν τον νέο κόμμα στα χέρια των Σημίτη, Παπανδρέου υπό την ηγεσία της Φώφης Γεννηματά και των «ξένων» Καμίνη- Θεοδωράκη, που δεν απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης της βάσης του «νέου» κινήματος που έχει πάντα ως βασικό κορμό το ΠΑΣΟΚ.
Αν και ξεκίνησε ελπιδοφόρα η προσπάθεια για νέο φορέα ο στόχος του 15% που θα τον έφερνε σε απόσταση αναπνοής από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι καν βέβαια ότι θα μπορέσει να είναι τρίτο κόμμα, αφού όλες οι δημοσκοπήσεις μαζί με μια μικρή άνοδο της Χρυσής Αυγής δείχνουν πως δεν καταφέρνει να συγκεντρώσει το άθροισμα ΠΑΣΟΚ- ΔΗΜΑΡ- Ποταμιού στις τελευταίες εκλογές δηλαδή το όριο του 11%.
Πολύ περισσότερο οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως αν και η προσπάθεια ενότητας έπρεπε να πριμοδοτηθεί από τους ψηφοφόρους το ΚΙΝΑΛ απέχει από το άθροισμα των ΠΑΣΟΚ- Ποταμιού- ΚΙΔΗΣΟ (που μετέχει στο νέο κίνημα) που τον Ιανουάριο του 2015 άθροισαν ένα ποσοστό που υπερέβαινε το 13%- το συμβολικό ποσοστό του ΠΑΣΟΚ όταν κατέβηκε πρώτη φορά στις εκλογές.
Το νέο κόμμα, «το πρώτο κόμμα της νέας εποχής» θα είναι ο προνομιακός συνομιλητής του κόμματος που θα σχηματίσει την επόμενη κυβέρνηση -ακόμα κι αν είναι τέταρτο κόμμα- και η πρόεδρος του πιστεύει ότι θα της δοθεί κάποια η στιγμή η εντολή, αλλά αυτό προϋποθέτει να πάει στις εκλογές χωρίς να υπάρξει διάσπαση ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν την επαναθεμελίωση του ΠΑΣΟΚ κι αυτούς που θέλουν να το σβήσουν από το χάρτη.
Προφανώς η δεξιά πορεία του νέου κινήματος σπρώχνει δυνάμεις του προς τα αριστερά -που θεωρούν ότι ο φυσικός τους σύμμαχος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και δεν πρόκειται να αποδεχθούν μια συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία που ο Κυριάκος Μητσοτάκης σχεδόν ανακοίνωσε μέσα στο συνέδριό του! Την ίδια ώρα η απέχθεια για τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ σπρώχνει από τώρα δυνάμεις σε μια τέτοια συνεργασία σε ένα πλαίσιο- μάλλον αδύνατο- όπως το περιέγραψε ο Ευάγγελος Βενιζέλος στο ιδρυτικό συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής που περισσεύει η «ενότητα», αλλά πολλοί κοιτάζουν ήδη …την πόρτα εξόδου:
«Πρώτος στόχος της Δημοκρατικής παράταξης εν όψει εκλογών θα πρέπει να είναι η στρατηγική και βαθιά ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να μην μπορεί να καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις, πλην όμως θα κληθεί να συμμετέχει στην κυβερνητική πλειοψηφία, χωρίς, πάντως, να μπορεί να την μπλοκάρει ή να την ματαιώσει».
Η άποψη αυτή δεν απέχει τελικά από την άποψη «θέλουμε την δύναμη για να τσακίσουμε τον κακέκτυπο δικομματισμό των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ και της ΝΔ» που εξέφρασε ως …Ανένδοτο η πρόεδρος Φώφη Γεννηματά: θα τους καλέσει και τους δυο, αλλά θα συνεργασθεί με τον έναν που όλα δείχνουν πώς θα είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Η Φώφη Γεννηματά πιστεύει ότι θα λάβει την τρίτη διερευνητική εντολή επιδιώκοντας τη συγκρότηση μίας προοδευτικής προγραμματικής συμφωνίας.
«Απευθύνω από τώρα το ερώτημα στο ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ : Είστε διατεθειμένοι να συμβάλλετε στην πολιτική σταθερότητα στη βάση μιας προοδευτικής ατζέντας. Αναμένω καθαρές απαντήσεις». Το ερώτημα είναι πώς θα συνεργασθεί με ένα κόμμα που «γυρίζει την χώρα πολλές δεκαετίες πίσω, οικονομικά πίσω στην Ελλάδα ψωροκώσταινα» και δεν μπορεί να δώσει «προοδευτική διακυβέρνηση».
«Και σήμερα, είναι αλήθεια ότι διαπιστώνουμε πως πληθαίνουν οι φωνές που βρίσκονται στο πλαίσιο των αρχών και των αξιών που γέννησαν την Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία που ασκούν εκ των έσω σκληρή κριτική σε λογικές ταύτισης με το νεοφιλελεύθερο συντηρητικό μπλοκ» θα απαντήσει ο Αλέξης Τσίπρας που ήδη όταν το ΚΙΝΑΛ κατεβάζει τα κάδρα του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ έχει σπεύσει από καιρό να διεκδικήσει την κληρονομιά του:
«Αυτό που όμως είναι περισσότερο εντυπωσιακό είναι η ταχύτητα και ο ενθουσιασμός με τα οποία η προοδευτική λαϊκή πλειοψηφία αγκάλιασε το εγχείρημα. Η ανάδειξη της εργατικής τάξης, των μικρομεσαίων στρωμάτων, της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς και της νεολαίας σε προνομιακά κοινωνικά στηρίγματα του ΠΑΣΟΚ του έδωσε τον δυναμισμό και την προωθητική δύναμη να φτάσει από το 13% του 1974 στο 48% του 1981. Εκατομμύρια καταπιεσμένοι επί δεκαετίες «ΕΑΜογενείς», θύματα του φακελώματος και του μετεμφυλιακού εμπορίου εθνικοφροσύνης, είδαν στο ΠΑΣΟΚ την δυνατότητα να λάβουν τα όνειρα εκδίκηση.
Τολμώ να πω ότι πολλοί, ίσως οι περισσότεροι από αυτούς, είχαν δεσμούς αίματος με την αποκαλούμενη παραδοσιακή Αριστερά. Στο ΠΑΣΟΚ όμως είδαν την ευκαιρία να γίνουν πράξη κάποια από αυτά που πίστευαν. Το ίδιο ισχύει και για τις γενιές του 1-1-4 και του Πολυτεχνείου. Και το αποτέλεσμα ήταν, αγκαλιάζοντας τον μεγάλο «αντιδεξιό» κόσμο, το ΠΑΣΟΚ να γίνει πανίσχυρο».
Ο παλιός Τσίπρας, που δεν υπάρχει πλέον δεν είναι δημοφιλής. Ο νέος όμως απευθύνεται σε ένα άλλο ακροατήριο με νέα πλάνα, νέα σχέδια και νέες ιδέες. Προφανώς οι επόμενες εκλογές δεν θάναι περίπατος για κανένα και η αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος απομακρύνεται όσο ο ΣΥΡΙΖΑ συσπειρώνει δυνάμεις από την δεξαμενή -που δεν έχει η Νέα Δημοκρατία.
Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις αν δεν δείχνουν πτώση της αντιπολίτευσης την καθηλώνουν σε ένα ποσοστό αμφίβολο, αφού οι εκλογές θα κριθούν από το μέσο μεγάλη θα είναι η αποχή και από το που θα πάνε οι αναποφάσιστοι. Από αυτούς το 33% προέρχεται από το ΣΥΡΙΖΑ και το 7% από τη ΝΔ. Τα δυο μεγαλύτερα κόμματα θα μοιραστούν -όπως φαίνεται ένα ποσοστό κάτω από το 60%.
Η αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας δεν μπορεί να επιτευχθεί αν ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπεράσει το 25% -ανάλογα και με πόσα κόμματα θα μπουν ή δεν θα μπουν στην Βουλή. Και το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ- αλλά και της Νέας Δημοκρατίας εξαρτάται ευθέως από το ποσοστό του Κινήματος της Αλλαγής που πρέπει να αποχαιρετήσει τους στόχους που είχε θέσει και να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι μπορεί να είναι τέταρτο κόμμα.
Από τη στιγμή που το εγχείρημα ΚΙΝΑΛ δεν απηχεί το σύνολο των 210.000 ψηφοφόρων που πήγαν να το ψηφίσουν και δεν μπορεί- με δυο κοινοβουλευτικές ομάδες- να συμφωνήσει σε θέματα καθημερινά ή εθνικά και πολύ περισσότερο στο ζήτημα των μελλοντικών συμμαχιών του μια υποχώρηση στα ποσοστά του ή μια κίνηση για την υπεράσπιση της ιστορίας του ΠΑΣΟΚ θα το κάνει τουλάχιστο δυο κομμάτια.
Μια πιθανή πόλωση θα δώσει μεγαλύτερα ποσοστά στα δυο μεγαλύτερα κόμματα όταν θα κριθεί ποιος θα σχηματίσει κυβέρνηση κι όχι το τι θα γίνει με το ΠΑΣΟΚ. Η αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων- όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο χώρος του ΠΑΣΟΚ- και η ιστορία των μικρών κομμάτων στην Ελλάδα- όπως το κόμμα του Ζίγδη το 1981 που από 11% εξατμίστηκε σε μια μέρα- μας δείχνει πως αφού ο νέος -τότε άγνωστος- φορέας δεν κατάφερε να προσεγγίσει τον ΣΥΡΙΖΑ ώστε να αποτελέσει τον τρίτο πόλο θα πρέπει να περιμένει την εξαφάνισή του -ως ένα ενδεχόμενο. Το υπαγορεύει ένας νόμος των εκλογικών αναμετρήσεων στην Ελλάδα, όπου δεν υπήρξε -παρά μόνο προσωρινά- τρίτος πόλος.
Μπορεί να κατέρρευσαν κόμματα στην Ελλάδα, όπως το ΠΑΣΟΚ του 48%- αλλά δεν κατέρρευσαν οι παρατάξεις. Το ερώτημα των επόμενων εκλογών δεν θα είναι αν οι Έλληνες είναι ή όχι σοσιαλδημοκράτες ή Αριστεροί. Είναι ποιος θα εκφράσει την δημοκρατική παράταξη και πάνω από όλα ποιος θα κυβερνήσει. Η ακροδεξιά πορεία του Κυριάκου Μητσοτάκη σπρώχνει δυνάμεις -που τώρα είναι απαθείς- στις εκλογές με αντιδεξιά αντανακλαστικά, που δεν θα ψηφίσουν για να βγει ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά για να μη βγει ο Μητσοτάκης- που δεν μπορεί σε δημοφιλία να νικήσει τον …Κανένα.
Αντίθετα ο Αλέξης Τσίπρας υστερεί σε δημοφιλία, αλλά χάνει σε αυτούς που -κατά 49%- ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό σημαίνει πως σε μια αντιδεξιά συσπείρωση- όπως θα επιχειρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ με αναβίωση της θεωρίας της χαμένης ψήφου -με θύματα το νέο φορέα και τα μικρότερα κόμματα- θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και όσοι έχουν απογοητευθεί προσωπικά από τον Αλέξη Τσίπρα.
Ουσιαστικά τόσο ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ όσο και ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης- που θυμήθηκε στο συνέδριο του ΚΙΝΑΛ τις καλές εποχές συνεργασίας Αριστεράς και ΠΑΣΟΚ- περιγράφουν την εκλογική τους στρατηγική, το σενάριο του μετώπου που θα είναι ο «Αριστερός Συναγερμός» (!) -που ταιριάζει στο προφίλ του εθνικού ηγέτη -με πρόγραμμα την ανάπτυξη και την έξοδο από τα μνημόνια. Ο «αστερισμός» όπως τον περιέγραψε ο Γιάννης Δραγασάκης, η προοδευτική λαϊκή συμμαχία- όπως την περιέγραψε ο Αλέξης Τσίπρας των δυνάμεων της εργασίας- Αριστερά- Πράσινοι-Σοσιαλδημοκράτες.
Η πλατφόρμα αυτή -στην οποία παραπέμπουν πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του παλιού ΠΑΣΟΚ ή πρόσωπα που ήταν στον πάγκο όπως ο Φώτης Κουβέλης- θα είναι μια πολιτική πρόταση «λαϊκού» δημοκρατικού μετώπου απέναντι στο χάος, το αδιέξοδο και την σκληρή δεξιά του Μητσοτάκη- τον νεοφιλελευθερισμό- που όπως είπε με κάθε ειλικρίνεια στην Θεσσαλονίκη ο πρωθυπουργός μπορεί να συμμετέχουν και δυνάμεις της …δημοκρατικής Δεξιάς- εννοώντας ίσως τον…Πάνο Καμμένο, αλλά και άλλα πρόσωπα που δυσανασχετούν με την παράδοση του κόμματος στον Άδωνι Γεωργιάδη,τον Βορίδη ή τον Δαβάκη.
Με αυτά τα δεδομένα θα πρέπει να ξαναδιαβάσουμε τις δημοσκοπήσεις αναζητώντας την έκπληξη των επόμενων εκλογών. Ως μέτωπα οι δυνάμεις της δεξιάς υστερούν από το άθροισμα ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ- ΚΙΝΑΛ και …άλλες δημοκρατικές δυνάμεις. Κι αν αυτό δεν φανεί για λόγους κομματικών επιλογών σ΄αυτές τις εκλογές θα φανεί στις επόμενες που θα γίνουν με απλή αναλογική. Όταν δηλαδή δεν θα μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση το πρώτο κόμμα, αλλά το …δεύτερο με τους συμμάχους του...
Νίκος Γαλάτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου