Βλέποντας το εκκαθαριστικό μου...

Πήγα στον λογιστή, για τη φορολογική δήλωση. Του έδωσα κάποιες διευκρινίσεις και συμπλήρωσε τα στοιχεία που του έλειπαν, ας πούμε τον ΑΦΜ του παιδιού. Σπουδάζω παιδί, πληρώνω το σπίτι του, τα έξοδά του. Δεν...
εκπίπτει τίποτα. Είναι τεκμήριο. Τσεκάραμε τα ποσά, διατρέξαμε πάνω-κάτω τη φόρμα και ο λογιστής έκανε ένα νευρικό κλικ με το mouse. Καλύτερα να πατούσε σκανδάλη. Όταν είδα το ποσό, χαμογέλασα. 

Μου φάνηκε μια χαρά. Ήμουν έτοιμος να κατέβω με τα γόνατα στο Μαξίμου να ζητήσω συγγνώμη από τον Αλέξη για όλα όσα έχω πει. Όμως έχω πρεσβυωπία. Και δεν φορούσα γυαλιά. Έχασα ένα ψηφίο. Όταν έβαλα τα γυαλιά, τα είδα όλα. Μέχρι που άρχισε να σκοτεινιάζει μόνο μπροστά στα μάτια μου...

Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Κώστα Γιαννακίδη, πατήστε εδώ