Στάθης Τσαγκαρουσιανος
Το 1968 πήραμε ένα τρανζίστορ. Το ιδιοποιήθηκα. Άκουγα νυχθημερόν εκπομπές. Ραδιοφωνικός σταθμός Αμαλιάδος, Πύργου, Μεσολογγίου ‒τραγούδια για την κακόψυχη ελληνική επαρχία, με τα νεράντζια στον αγιασμό και τις δολοφονίες για ένα...
μέτρο βάλτου, τραγούδια για τα Δουναίικα, την Κάτω Αχαγιά, τη Ζαχλωρού, την Κουρούτα‒, ινδορεμπέτικα με φωνές σαν υπερήχους, μαγκίτικα με φωνές απ’ το πηγάδι. Της Λαρίσης το ποτάμι που το λένε Πηνειό, Είμαστε αδέρφια γι’ αυτό και δεν πρέπει… ‒ και ξώφαλτσα κάποια τραγούδια που μάλλον από τύχη έμπαιναν κι έσωζαν κόσμο. Ήταν τέτοιο το κόλλημα, που ένα καλοκαιριάτικο μεσημέρι, στη σιέστα, ο πατέρας μου, αγουροξυπνημένος, σηκώθηκε με τα σώβρακα, μου πήρε το τρανζίστορ από τα χέρια και το έσπασε στο πάτωμα.
Πήραμε άλλο.
Όσο μεγάλωνα, μεγάλωνε κι η εμμονή μου, σε βαθμό αυτισμού. Εκτός από την εργαλειακή μου προσήλωση στα έντυπα (όχι ακριβώς φετιχιστική· πρόσεχα εξαρχής τις γραμματοσειρές, τη σμίλη της μονοτυπίας πάνω στο χαρτί ‒σαν κοχύλι πατημένο στην άμμο‒, το ράστερ, το offset, την αρχιτεκτονική των τίτλων ‒φωναχτό ή απάνεμο‒, με το μάτι ενός wannabe μάστορα ‒ και τα πρόσεχα πολύ περισσότερο από το νόημα των γραφομένων) ‒ εκτός από αυτό, λοιπόν, ανέπτυξα ένα είδος ανάλαφρης ψυχασθένειας: υποδυόμουν ότι φέρω μέσα μου έναν ραδιοφωνικό σταθμό. Ότι είμαι ένας ραδιοφωνικός σταθμός. Είκοσι τέσσερις ώρες το 24ωρο.
Κατάρτιζα το πρόγραμμα με τον τρόπο της Ραδιοτηλεόρασης (που επίσης διάβαζα με πάθος, αν και δεν είχε σήμα το νησί ‒ αποστηθίζοντας το περιεχόμενο εκπομπών που δεν άκουγα) και οπουδήποτε βρισκόμουν, ό,τι και να έκανα, «μετέδιδα» εγγαστρίμυθα το πρόγραμμά μου. Φρόντιζα να είμαι ακριβής στο ωράριο, στις αλλαγές των εκπομπών, την αποφώνηση κ.λπ., από το πρωί που πήγαινα σχολείο μέχρι να αποκοιμηθώ. Έλεγα τα τραγούδια το ένα μετά το άλλο, φρόντιζα το στίγμα να είναι ελαφρό, κομψό (όχι πολλά μπουζούκια) και με ενοχλούσε οτιδήποτε ανέκοπτε τη μετάδοση, π.χ. ένα «γεια».
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου