Τα 40 χρόνια της νομοθετικής καταστροφής των δασών...

Συμβαίνει συχνά στην Ελλάδα μετά από κάθε τραγωδία να αναζητούνται ευθύνες επιδερμικά στον χειρισμό και όχι στις αιτίες εκδήλωσης των φαινομένων. Έτσι και...
μετά τις δασικές πυρκαγιές, η συζήτηση επικεντρώνεται στην αντίδραση αλλά όχι στην ανύπαρκτη νομοθετική προστασία των δασών που ανατροφοδοτεί τόσο την οικοδόμηση όσο και την περαιτέρω καταστροφή τους, προκειμένου να συνεχίσει η δράση των κυκλωμάτων.

Η καταστροφή ξεκινά με ένα νομοθέτημα της χούντας, η οποία εκτός από το αστικό τοπίο, επιχείρησε να καταστρέψει και τα δάση, για χάρη κάποιων «ημετέρων». Τα σχέδια απέτρεψε το Σύνταγμα του 1975 που σε επίπεδο καταστατικό προστατεύει ολοκληρωμένα τις δασικές εκτάσεις, πλην όμως σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης σωρεία «δασοκτόνων» νόμων, αποφάσεων, εγκυκλίων και ρυθμίσεων, το υπονόμευσαν συστηματικά και οδήγησαν τελικά στην άλωση και την άναρχη οικοδόμηση των δασών, που είχαν «οραματιστεί» οι Απριλιανοί.

Το 1979 τίθενται νομοθετικά οι βάσεις για τη δράση των «οικοδομικών συνεταιρισμών», τους «δασωθέντες αγρούς», την οικοπεδοποίηση «ιδιόκτητων δασών». Το '84 και το '87 η πρακτική παίρνει τον χαρακτήρα λαϊκιστικής πλειοδοσίας των κομμάτων, όταν αρχίζουν να αποχαρακτηρίζονται εκατομμύρια στρεμμάτων. Η καταστροφή συνεχίζεται με νόμους του '98 και του '03 όταν αχρηστεύονται οι δασικοί χάρτες και το 1/3 των δασικών εκτάσεων και αναστέλλονται οι κατεδαφίσεις.

Η νομοθετική εξαχρείωση συνεχίζεται μέχρι το 2014 ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι η κυβέρνηση Καραμανλή μελετούσε την αναθεώρηση του Συντάγματος στα επίμαχα άρθρα, που εγκατέλειψε μετά τις πυρκαγιές του 2007. Τα πρώτα ψήγματα νομοθετικής προστασίας δασικών εκτάσεων εμφανίζονται μόλις το 2017 αλλά παραμένουν ανεπαρκή. Σήμερα, έχει κυρωθεί πλέον το ήμισυ των δασικών χαρτών αλλά η απροθυμία κάποιων να παράσχουν στοιχεία δείχνει τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που ανθίστανται και επιθυμούν διαιώνιση του φαινομένου.

Μια απλή αναδρομή στη δασική νομοθεσία αποδεικνύει όχι μόνο τις ξεκάθαρες πολιτικές ευθύνες για την καταστροφή και οικοπεδοποίηση του δασικού πλούτου, ειδικά στην Αττική αλλά ότι η προσπάθεια ήταν συστηματική και συνεχής για 40 χρόνια ως βασικό πολιτικό και οικονομικό εργαλείο. Αυτό καθιστά υποκριτική κάθε «κραυγή αγωνίας» που διατυπώνεται κατά περίπτωση και μόνο μετά την καταστροφή. Εκτός από πολιτικό το ζήτημα αφορά στην καταστροφική αντίληψη που οικοδομήθηκε για δεκαετίες ενώ η συζήτηση πρέπει να εστιάσει στη θεραπεία των νομοθετικών εγκλημάτων και να αντιμετωπίσει τις αιτίες των επόμενων καταστροφών...

tvxs.gr