Σήμερα το απόγευμα, η Γαλλία παίζει τον τρίτο της τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου μέσα σε είκοσι χρόνια, δείχνοντας μια συνέπεια που είχαμε να δούμε από τη Βραζιλία του 2002.
Έχουμε πολλούς λόγους να συμπαθούμε το γαλλικό ποδόσφαιρο κι αυτή ειδικά την Εθνική.
Για...
ορισμένους, το αξιοσημείωτο είναι το πόσο πολύχρωμη είναι. Μελανό παράδειγμα το ρατσιστικό σχόλιο του πρώην προπονητή της Εθνικής Κροατίας, Ιγκόρ Στίματς, ότι η Κροατία παίζει «εναντίον της Αφρικανικής Ηπείρου».
Παρόμοιες δηλώσεις έχει κάνει κατά καιρούς κι ο Ζαν-Μαρί Λεπέν, που είχε μιλήσει για «ξένους παίκτες που τους βαφτίζουμε Εθνική Γαλλίας».
Στην πραγματικότητα, κι αν έχει κάποια σημασία, όλοι οι Γάλλοι διεθνείς εκτός από δυο –τον Σαμουέλ Ουμτιτί που γεννήθηκε στο Καμερούν και τον Στεβ Μανταντά που γεννήθηκε στο Κονγκό– γεννήθηκαν στη Γαλλία κι όλοι μεγάλωσαν σε αυτήν.
Το χρώμα τους καθόλου δεν σημαίνει ότι είναι «ξένοι» αλλά έτσι κι αλλιώς το γαλλικό ποδόσφαιρο δεν καταλαβαίνει από αυτά. Ο δρόμος έχει ανοίξει από το 1931 με τον Ραούλ Ντιάνιε ή «Μαύρη Αράχνη», τον πρώτο μαύρο Γάλλο διεθνή –για να συγκρίνουμε, ο πρώτος μαύρος ποδοσφαιριστής έπαιξε στη Εθνική Αγγλίας στα 1978 και ήταν ο Βιβ Άντερσον.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της δρ. Γκρουσενκα, ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου