Είναι κάτι σαν ιερό χρέος απέναντί στον εαυτό μας, την πατρίδα και όσους νομίζουμε ότι περιμένουν με κομμένη την...ανάσα την βαρυσήμαντη τοποθέτησή μας.
Σε κάθε μεγάλο γεγονός, ευχάριστο ή δυσάρεστο αυτή η εσωτερική φωνή που κραυγάζει «πες κάτι, μη μένεις θεατής», αυτή η κραυγή που γίνεται ψύχωση, παύει μόνο όταν πατήσεις το θαυματουργό κουμπί της δημοσίευσης στο Facebook.
Το κουμπί που μετατρέπει ξαφνικά τον μικρόκοσμο σου σε κέντρο του σύμπαντος και εσένα σε opinion maker που δίνει τα φώτα του στο ανόητο πλήθος γιατί μόνο εσύ ξέρεις:
@ Ποιοι ήταν οι τρομοκράτες που έβαλαν τις φωτιές για να εξαφανίσουν απ’ τον χάρτη τον περιούσιο λαό.
@ Την σκευωρία που στήθηκε για μικροπολιτικά συμφέροντα, με σκοπό την πτώση της κυβέρνησης.
@ Τον ρόλο των καναλιών που βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή στην πρώτη γραμμή της φωτιάς λες και γνώριζαν πότε και πού θα μπει. Τυχαίο;
@ Τις ευθύνες του πρωθυπουργού και των υπουργών του που δεν έχουν την ευθιξία να παραιτηθούν.
@ Το ρόλο της νέας τάξης πραγμάτων που κινεί τα πάντα σε αυτόν τον πλανήτη.
Είναι αδιανόητο και ταυτόχρονα τρομακτικό να βλέπεις μέσα σε λίγα λεπτά πόση βλακεία, σκατοψυχια και ξερολίαση μπορεί να παράξει αυτός ο λαός που νομίζει ότι τα πάντα περιστρέφονται γύρω από εκείνον.
Προσπαθείς έστω και για λίγα δευτερόλεπτα να μπεις στο μυαλό του και να καταλάβεις τι μπορεί να είναι αυτό που οπλίζει το χέρι που σκυλεύει νεκρούς, επειδή δεν αντέχει ούτε 24 γαμημένες ώρες να σιωπήσει και τρομάζεις.
Τρομάζεις γιατί σου έρχεται ξανά στο μυαλό εκείνη η εικόνα. Το κάδρο του θανάτου. Που θα μπορούσε μέσα να ήταν η μάνα και η αδερφή σου, η γυναίκα και το παιδί σου. Εκείνη η εικόνα που ανήμποροι να αντιδράσουν άνθρωποι μέσα στα αυτοκίνητά τους, βλέπουν τη φωτιά να τους περικυκλώνει μέσα σε δευτερόλεπτα.
Βλέπουν το δρόμο της διαφυγής και της σωτηρίας να κλείνει και τις φλόγες να τους πλησιάζουν. Και εκείνη την τελευταία εικόνα. Που μηχανικά γυρίζεις στα αγαπημένα σου πρόσωπα, τα αγκαλιάζεις και φεύγεις μαζί τους.
Γιατί αυτό είναι το τελευταίο που μπορείς να κάνεις για εκείνους. Να πεθαίνεις γνωρίζοντας ότι η φωτιά πέρασε πρώτα από πάνω σου και μετά από εκείνους. Να πεθαίνεις με την ψευδαίσθηση ότι τους χάρισες μερικά δευτερόλεπτα ζωής ακόμα.
Γιατί αυτό ήταν το καλύτερο που μπορούσες να κάνεις για εκείνους…
Όταν έχεις αυτή την εικόνα μέσα σου, να σου τρυπάει στο μυαλό πώς γίνεται ρε άνθρωπε να μην μπορείς να σωπάσεις για 24 ώρες; Πώς γίνεται να μην μένεις βουβός μπροστα σε αυτόν τον όλεθρο;
ΥΓ Ο Νίκος Μπόβολος το έγραψε καλύτερα απ’ τον καθένα:
Για κάθε Αμβρόσιο υπάρχει ένας ψαράς που πάει πέρα δώθε για να σώσει ανθρώπους. Για κάθε μαλάκα που κλείνει τη ΛΕΑ υπάρχει ένας εθελοντής που παίζει τη ζωή του στα ζάρια.
Για κάθε κοράκι που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την κατάσταση είτε πολιτικά είτε οικονομικά, υπάρχει ένας μικροεπιχειρηματίας που δίνει τσάμπα υπηρεσίες για να βοηθήσει. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι απλά να είμαστε στη σωστή πλευρά παιδιά...
menshouse.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου