Πώς ένα βράδυ ο Τζων Τίκης μού έσωσε τη ζωή...
Στάθης Τσαγκαρουσιανος
Κάτι που ανέκαθεν θέλω να γράψω (πακέτο με τους δέοντες συνειρμούς) είναι ότι κάποτε έγινα σκληρός καριόλης για μια νύχτα. Φορώντας το παντελόνι του Τζών Τίκης. Κυριολεκτικά.
Ο Τζων είχε...
(και έχει) παντρευτεί την κόρη μιας ξαδέλφισσας της μάνας μου. Την Κατίνα. Ένα μελαχρινό γλυκό κορίτσι, που έφυγε στα 16 του για Αυστραλία.
Τα σπίτια μας ήταν απέναντι. Δυο μέρες πριν την αναχώρησή της (με πλοίο), τραβήξαμε μια φωτογραφία. Μπροστά από κάτι γαϊδουράγκαθα, στο χειμωνιάτικο ήλιο. Κρατώ ένα παιχνίδι- ένα ματσούκι με ρόδες στη μία ακρη, που όταν το κυλάς, τα φτερά μιας ιριδόχρωμης πεταλούδας ανοιγοκλείνουν. Η Κατίνα γελάει ντροπαλά.
Στη Μελβούρνη γνώρισε τον Τζων, αστέρι της πίστας ανάμεσα στους wogs. Έγινε το success story των Γύφτικων. Έστελνε απο εκεί τους δίσκους του και τα ρούχα του που δεν ήθελε πια να φοράει. Ρούχα της πίστας.
Τα 8 αδέλφια της Κατίνας, είχαν δικαίωμα προτίμησης: διάλεγαν τα σεμνότερα. Τα υπόλοιπα μοιράζονταν στη γειτονιά. Μου έλαχε ένα παντελόνι. Το εξαλλότερο.
Ήταν κανόνας, τα ρούχα των μεγάλων να μεταποιούνται απ’ τον παππού στον εγγονό, μέχρι να λιώσουν. Έχω φορέσει ανακυκλωμένα σώβρακα. Στενεμένα παλτό. Το πουκάμισο κάποιου που αυτοκτόνησε. Και πάντα φόραγα κάτι από το χαρακτήρα του δότη.
Το να φοράς τα ρούχα του άλλου (walking in another's shoes, κυριολεκτικά) είναι παράξενο συναίσθημα: μπαίνεις στη θέση του, τον σκέφτεσαι εντατικά, λες «εδώ που ακουμπάει ο μηρός μου, ακουμπούσε το δικό του μηρί, - εδώ που είναι τώρα τα γεννητικά μου όργανα, ακουμπούσαν τα δικά του». Ανατριχιαστικό!
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο, ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου