15.7.18

Εννέα, μόλις, μήνες πριν...

Εννέα, μόλις, μήνες πριν...



Δεν είναι ένας λαμπερός τελικός παγκοσμίου κυπέλλου αυτός που θα δούμε  απόψε: από τους δυο φιναλίστ μόνο οι Γάλλοι κουβαλάνε τη λάμψη που δίνει σε μια εθνική ομάδα ένας κερδισμένος τίτλος. Το Γαλλία – Κροατία προκύπτει για πρώτη φορά στα χρονιά και το...
μόνο σοβαρό προηγούμενο μεταξύ των δυο είναι ο ημιτελικός του 1998, όταν οι Γάλλοι προκρίθηκαν με τα γκολ του Τουράμ. Στην πραγματικότητα η μόνη ερώτηση που συνοδεύει τον τελικό είναι αν οι Κροάτες θα καταφέρουν να αντιμετωπίσουν την κούραση τους: έχουν παίξει κι έχουν κερδίσει τρία σερί ματς μετά από παράταση. Παίζοντας μάλιστα με τους ίδιους παίκτες.

Καρδιά και ποιότητα

Είναι έκπληξη η συμμετοχή της Κροατίας στον τελικό του μουντιάλ; Αν σκεφτεί κανείς το τι τουρνουά έκαναν οι Κροάτες στη Ρωσία, δεν είναι έκπληξη: η ομάδα του Ντάλιτς έπαιξε καταπληκτικά στον όμιλο κι έδειξε ότι έχει μεγάλη καρδιά, αλλά και ποιότητα, στα νοκ άουτ ματς. Γύρισαν τρία παιγνίδια στα οποία βρέθηκαν πίσω στο σκορ και μπορεί να κέρδισαν την Δανία και την Ρωσία στα πέναλτι, αλλά σε αυτά κατέληξαν όχι γιατί οι ίδιοι το επιδίωξαν: οι αντίπαλοί τους το θέλησαν, μη έχοντας άλλο τρόπο να τους αποκλείσουν. Αν ωστόσο από την άλλη σκεφτεί κάποιος το πώς έφτασαν οι Κροάτες στη Ρωσία, μιλάμε πιθανότατα για τη μεγαλύτερη μεταμόρφωση ομάδας στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Θυμίζω ότι πριν η Κροατία αντιμετωπίσει την Εθνική μας, και την αποκλείσει εύκολα στα μπαράζ, είχε φτάσει ένα βήμα πριν τον αποκλεισμό: μετά από μια εντός έδρας ισοπαλία με τους Φινλανδούς, έπρεπε να κερδίσει οπωσδήποτε την Ουκρανία στο Κίεβο για να φτάσει στα μπαράζ και για να το κάνει άλλαξε και προπονητή, τότε ήρθε από τη Σαουδική Αραβία ο Ζλάτκο Ντάνιλτς, μαθητής και ανηψιός του Τσίρο Μπλάζεβιτς του πνευματικού πατέρα του προέδρου της ομοσπονδίας Νταβόρ Σούκερ. Η Κροατία κέρδισε με 0-2, με δυο γκολ του Κράμαριτς, και στη συνέχεια απέκλεισε εύκολα και την Ελλάδα. Αλλά αν έλεγες τότε ότι θα παίξει στον τελικό του μουντιάλ θα σε έπαιρναν για τρελό.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Αντώνη Καρπετόπουλου εδω.

Δεν υπάρχουν σχόλια: