καταχρηστικώς χρησιμοποιείται η λέξη αυτή, διότι όλοι έχουν επώνυμο.
Αλλά ας δεχθούμε την χρήση της χάριν συνεννοήσεως.
Προσφάτως κυκλοφόρησε μια λίστα επωνύμων οι οποίοι τάσσονται υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών. Με γειά τους με χαρά τους οι άνθρωποι να έχουν γνώμη και να την εκφράζουν όταν τους δίνεται δημόσιο βήμα, αλλά προς τι η συλλογή υπογραφών και η συνυπογραφή του κειμένου;
Μα είναι προφανές: το ειδικό βάρος του επωνύμου –πόσω μάλλον η σώρευση ονομάτων με κύρος, φήμη, αναγνωρισιμότητα κλπ- επιστρατεύεται για να δείξει στο πόπολο τον σωστό δρόμο. Διότι αυτοί ξέρουν. Αυτοί ξεχωρίζουν. Αυτοί είναι σημαντικοί και υπεύθυνοι άνθρωποι…
Εδώ, ο διδακτισμός του ειδήμονα, η σοφία του γνώστη και το φωτοστέφανοτου ευρέως γνωστού, δεν αθροίζονται για να παράσχουν πολύτιμο υλικό για σκέψη και προβληματισμό. Με ένα κείμενο λίγων γραμμών, τι να πρωτοπείς για ένα θέμα δύσκολο, πολύπτυχο και πολύπλοκο;
Πρόκειται για τέχνημα προπαγανδιστικού ναρκισσισμού και κυνικής υπεροψίας, που ξεπερνά το όριο της κοινής προπαγάνδας και λειτουργεί ως απροκάλυπτη τρομοκρατία έναντι του «απλού πολίτη».
Λειτουργούν περιφρονητικά απέναντι στην κοινωνία οι λίστες των επωνύμων. Όχι παιδευτικά. Εκμεταλλεύονται την συγκυρία και υπηρετούν σκοπιμότητες-πολιτικές και άλλες.
Δεν πρόκειται για την γόνιμη παρεμβατικότητα των διανοουμένων και των δημιουργών εν γένει, αλλά για επίδειξη υπεροπτικού διδακτισμού. Οι πεφωτισμένοι εναντίον της «μάζας»…
Εξάλλου, στις μαζικές αυτές λίστες συνήθως δεν κυριαρχούν οι διανοούμενοι που σέβονται τον εαυτό τους, αλλά οι «ευκλεώς στοιχημένοι» που θα έλεγε ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος. Κι αν υπάρχουν, θεωρώντας ότι υπηρετούν το γενικό καλό, δεν σκέφτονται προτού δανείσουν την υπογραφή τους ότι μετέχουν σε ένα εγχείρημα χειραγώγησης και ιδιότυπης προπαγανδιστικής βίας;
Στις γκρίζες εποχές της χώρας μας, τότε που Αριστερά ήταν διωκόμενη και φιμωμένη, οι λίστες αυτές όντως είχαν νόημα. Ήθελαν να δείξουν ότι υπάρχει και η γνώμη των άλλων που δεν είχαν φωνή. Επρόκειτο για τις θέσεις σημαντικών ανθρώπων που δεν συμμερίζονταν την κρατούσα άποψη για την πορεία της χώρας.
Τότε, η συνυπογραφή αιρετικού κειμένου δεν ήταν παίξε γέλασε. Απαιτούσε τόλμη. Και αποτύπωνε το ρίσκο του ιδεολόγου. Ενώ σήμερα –από το τέλος της χούντας και εντεύθεν- δεν έχουν κανένα νόημα οι συλλογικές υπογραφές πλην του αναλυτικά προεκτεθέντος.
Πρόκειται για την τρομοκρατία που ασκούν οι επώνυμοι στο πόπολο…
Γιάννης Τριάντης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου