Όσο...
περνούσαν οι μέρες έβλεπες στον ύπνο σου ολοκληρωμένο πλέον τον εφιάλτη της Δευτέρας: πρώτη μέρα στο γραφείο, σαφώς χειρότερη από την πρώτη μέρα στο σχολείο. Τώρα δεν υπάρχουν ούτε κενά στο πρόγραμμα, ούτε καθυστέρηση στην παραλαβή των βιβλίων που δημιουργούσε μια αρχική χαλαρότητα.
Από την αρχή στα βαθιά, με τον διευθυντή να διαπιστώνει χαιρέκακα στη διευρυμένη σύσκεψη: «λοιπόν, τέλειωσαν οι διακοπές. Πάμε να δούμε τη στρατηγική της νέας περιόδου. Έχω κάνει ήδη τον πρώτο σχεδιασμό (από την ξαπλώστρα), αλλά περιμένω τις δικές σας προτάσεις».
Ξυπνάς ιδρωμένος. Δεν ήταν μόνο στο όνειρό σου. Ξέρεις ότι θα γίνει πραγματικότητα. Δεν έγινες ξαφνικά Νοστράδαμος. Απλώς η εμπειρία, εκτός από ακριβό (λέμε τώρα), δύσκολο και ενίοτε λίγο ξινό εργαζόμενο, σε κάνει να βλέπεις τα γεγονότα πριν εξελιχθούν. Ειδικά τις κακοτοπιές. Κι έτσι, πριν φτάσει η Δευτέρα, ο εφιάλτης της πρώτης σύσκεψης σκιάζει τον επίλογο των διακοπών.
Το Σάββατο, η συζήτηση με τους φίλους περιστρέφεται γύρω από το ερώτημα «πότε θα κάνουμε κανένα ωραίο τριημεράκι τον Σεπτέμβριο;». «Μην αποχαιρετήσουμε από τώρα το καλοκαίρι. Έχουμε δρόμο μέχρι το φθινόπωρο», λες, γνωρίζοντας τη ματαιότητα της διαπίστωσής σου.
Κυριακή βράδυ στο σπίτι, το YouTube ανεβάζει μόνο του στο playlist το τραγούδι του Μούτση με τη Νανά Μούσχουρη να σου λέει με νόημα «έφυγε το καλοκαίρι, δίχως μια λέξη να μας πει…».
Σφηνώνει στο μυαλό σου η πικρή ανάμνηση από τον αντιπαθητικό θείο που σου έλεγε τέτοια μέρα πριν δεκαετίες «νωρίς για ύπνο απόψε διότι από αύριο ο κάθε κατεργάρης πάει στον πάγκο του». Και σου έχει μείνει έκτοτε η ιερή αγανάκτηση ότι δεν έχεις κάνει κάτι κακό για να σου αξίζει κάτεργο. Ή μήπως είχες κάνει και ο θείος ήξερε καλύτερα; (Οι προληπτικές ενοχές, σου έχουν μείνει από το κατηχητικό και ξεφυτρώνουν ανεξέλεγκτες παρά τη δεκαετή ψυχανάλυση)...
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Γιώργου Κακολύρη, πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου