«Το κόμμα χρειάζεται μία ακόμη ώθηση» είπε ο Αλέξης Τσίπρας μιλώντας στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Χαμηλά βάζει τον πήχη ο πρωθυπουργός. Στην...
πραγματικότητα το κόμμα του χρειάζεται επανίδρυση.
Η λέξη μπορεί να φαντάζει βαρύγδουπη και να έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν από αρχηγούς άλλων κομμάτων χωρίς ποτέ να γίνει πράξη, ωστόσο νομίζω ότι ενσωματώνει αυτό που έχει ανάγκη σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ.
Σίγουρα δεν πρόκειται για εύκολη υπόθεση. Και το χειρότερο; Δεν υπάρχει θετικό προηγούμενο για να το αντιγράψεις προσαρμόζοντάς το στις συνθήκες της Ελλάδας.
Ισως το πιο ενδιαφέρον πείραμα ανασυγκρότησης κόμματος να γίνεται στην Αγγλία. Ο Τζέρεμι Κόρμπιν, αφού πήρε την αρχηγία, παρά τα αντίθετα προγνωστικά και τις ανήθικες επιθέσεις από τα ΜΜΕ και τους εσωκομματικούς αντιπάλους του, άνοιξε τις πόρτες του κόμματος στη νέα γενιά, έπεισε τα δυσαρεστημένα από τη νεοφιλελεύθερη γραμμή της προηγούμενης ηγεσίας μέλη να επανακάμψουν, ενίσχυσε τις συμμετοχικές διαδικασίες, περιόρισε την ισχύ των βαρόνων και κατέστησε το κόμμα αποφασιστικό παράγοντα στη διαμόρφωση της κεντρικής γραμμής.
Το στοίχημα ακόμη δεν το έχει κερδίσει, αφού οι οπαδοί του Μπλερ τον υπονομεύουν συστηματικά και προτιμούν να χάσει το κόμμα τους τις εκλογές παρά να δουν τον «μισητό ακροαριστερό» Κόρμπιν στη θέση του πρωθυπουργού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2018 δεν έχει σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ του 2014-2015.
Το μετωπικό σχήμα με την πολιτική και ιδεολογική ευρυχωρία του (εκπροσωπούνταν σχεδόν όλες οι τάσεις της Αριστεράς) συνδέθηκε με τα κοινωνικά κινήματα που ήταν εναντίον των μνημονίων και κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να περάσει από το περιθώριο στο προσκήνιο.
Η εκλογική νίκη τον Γενάρη του 2015 κάτω από αντίξοες συνθήκες με όλο το σύστημα (πολιτικό, οικονομικό, μιντιακό) απέναντί του και η επικράτηση του «όχι» στο δημοψήφισμα, με θεούς και δαίμονες να υποστηρίζουν το «ναι», ήταν οι κορυφαίες στιγμές.
Στο εσωτερικό του συνυπήρχαν τάσεις, ρεύματα και φράξιες που επί της ουσίας ήταν κόμματα μέσα στο κόμμα με ξεχωριστή δομή, λειτουργία και διαχειριστές.
Κρατήθηκε ενωμένο μέχρι που εκλήθη να αναμετρηθεί με το μεγάλο δίλημμα: νέο μνημόνιο ή επιστροφή στη δραχμή. Η διάσπαση, από τη στιγμή που ο Αλ. Τσίπρας αποφάσισε να μη βάλει τη χώρα σε αχαρτογράφητα νερά, ήταν αναπόφευκτη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά τη δεύτερη εκλογική νίκη τον Σεπτέμβρη του 2015, μετακόμισε στο κράτος και όπως ήταν αναμενόμενο, προσεβλήθη από το μικρόβιο του κυβερνητισμού, με συνέπεια ο κομματικός μηχανισμός να περιέλθει σε κατάσταση λήθαργου από τον οποίο ξύπναγε για να κάνει τα στοιχειώδη (τηλεοπτικές παρουσίες, έκδοση ανακοινώσεων) και στη συνέχεια επέστρεφε στην απραξία.
Τα όργανα συνεδρίαζαν αραιά και πού, αφού όλο το βάρος έπεσε στην προσπάθεια να λειανθούν οι πιο επαχθείς πλευρές του τρίτου μνημονίου.
Ακολούθησε μια περίοδος σύγχυσης και ταλάντευσης. Τα διαλυτικά στοιχεία ήταν ορατά διά γυμνού οφθαλμού. Προφανώς ένα τέτοιο απολιθωμένο μόρφωμα δεν το θέλουν ούτε ο αρχηγός του ούτε ο γραμματέας του.
Το ερώτημα είναι αν ξέρουν τι θέλουν, αν θέλουν και οι δύο το ίδιο πράγμα και κυρίως αν προλαβαίνουν να το μεταμορφώσουν για να δώσει με πιθανότητες επιτυχίας τις τρεις εκλογικές μάχες του 2019...
Τάσος Παππάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου