Και να που έφτασε η μέρα που βγαίνουμε από τα μνημόνια που τόσο πολύ τα καταραστήκαμε όλοι κι άλλο τόσο τα υιοθέτησαν. Από ανάγκη φυσικά και όχι με τη θέλησή τους.
Τα...
μνημόνια είχαν και δεύτερη ονομασία, προγράμματα - να μια λέξη που δεν είναι για πέταμα. Κι αυτό διότι είναι δυσεύρετη, όχι στο λεξιλόγιό μας, αλλά στις συνήθειές μας. Πρόγραμμα. Λέξη παρεξηγημένη διότι μας ξεβολεύει και μας βάζει απέναντι στις ευθύνες μας.
Γνωρίζουμε όλοι ότι, αν εξαιρεθεί το ΚΚΕ για λόγους ιδεολογικής ιδιαιτερότητας και η Χρυσή Αυγή για λόγους προφανείς, όλα τα άλλα κόμματα είτε υπερψήφισαν τα προγράμματα είτε τα υπηρέτησαν από θέσεις κυβερνητικές.
Καλό λοιπόν είναι να κάνουμε έναν απολογισμό σοβαρό. Τι έφταιξε και φτάσαμε στον πάτο, τι κάναμε όλοι για να ανασηκωθούμε, σε τι περιπέτειες οικονομικές και κοινωνικές μπήκαμε και τι θυσιάσαμε λίγο-πολύ όλοι μας.
Οταν λέμε για απολογισμό, εννοείται ότι συμπεριλαμβάνεται και η αυτοκριτική. Ολων μας! Μόνο τότε θα ξεφοβηθούμε και θα πορευτούμε χωρίς συμπλέγματα και ψευτοϊδεολογικές αγκυλώσεις.
Το μέλλον μας θα το φτιάξουμε μόνοι μας. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ολοι μας γνωρίζουμε τι πρέπει να γίνει διότι η χώρα μας είναι μικρή και όσο να ’ναι «γνωριζόμαστε».
Ας ξαναθυμηθούμε τρεις σταθερές που είναι απαραίτητες για τη λειτουργία του πολιτεύματός μας, που δυστυχώς εδώ και πολλά χρόνια είναι πάντα υπό διαπραγμάτευση.
Πρώτον, η αξιοκρατία. Οσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου ήταν ένα βασικό σύνθημα για όλα τα κόμματα πριν από τις εκλογές. Μετά τις εκλογές ξεχάστηκε. Και από τους πολιτικούς και από τον λαό. Κι αυτό διότι εξακολουθούν τα κόμματα να λειτουργούν σαν γραφεία ευρέσεως εργασίας. Σίγουρης, προστατευμένης, και τις περισσότερες φορές ξεκούραστης. Είναι βέβαια μια απογοήτευση για τους ικανούς και αξιοπρεπείς οι οποίοι θα αναζητήσουν την τύχη τους στον ιδιωτικό τομέα ή στο εξωτερικό. Επειδή όπως είπα και πριν γνωριζόμαστε, ξέρουμε όλοι μας ποιοι είναι οι ικανοί. Πολύ απλά βολευόμαστε με τις παλιές, οικογενειακές και πελατειακές μας συνήθειες. Θα συνεχίσουμε έτσι;
Δεύτερον, η παιδεία. Ολο το εκπαιδευτικό μας σύστημα πρέπει μάλλον να το ξαναδούμε. Από το Δημοτικό όμως! Οχι να εξαντλείται το ενδιαφέρον της πολιτείας στα πανεπιστήμια επειδή εκεί έχουμε ψηφοφόρους. Αλήθεια, πώς αντιμετωπίζει ένας δάσκαλος τα γεμάτα απορία μάτια των παιδιών την πρώτη μέρα της πρώτης Δημοτικού; Εδώ η αξιοκρατία έρχεται να κουμπώσει.
Τρίτον, η εφαρμογή των νόμων. Η μεγάλη κατάρα της χώρας από την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Πάντα μπερδεύουμε το κράτος με τον νόμο. Το κράτος είναι μηχανισμός ο οποίος εγγυάται την κοινωνική συνοχή.
Ο νόμος είναι δημιούργημα της πλειοψηφίας της Βουλής. Εμπεριέχεται σε αυτόν και η σύμφωνη γνώμη του λαού. Εχουμε δικαιώματα εκ του νόμου αλλά και υποχρεώσεις. Μεγαλύτερες υποχρεώσεις δε, το πολιτικό προσωπικό, που πολύ εύκολα λαϊκίζει και δίνει διάφορα ονόματα βαρύγδουπα και γοητευτικά στις παραβατικές και εκτός νόμου συμπεριφορές.
Θα συνεχίσουμε έτσι; Τώρα οι βοηθητικές ρόδες βγήκανε. Πρέπει να κάνουμε μόνοι μας πετάλι. Θα μας παρατηρούν από μακριά ή κοντά οι μεγάλοι, αλλά μην το ξεχνάμε, μόνοι μας...
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου