σκοτάδι στο φως, προσφέροντας σε όσους το ασκούν προοπτικές απαλλαγμένες από τη σκόνη του χρόνου, τις απροσδιορίστου χρώματος καπαρντίνες και τις χωμένες βαθιά στο μέτωπο ρεπούμπλικες.
Δημοσιεύματα που δεν διαψεύδονται, μιλούν για έναν χορό ντόπιων και ξένων, «καλών» και «κακών» πρακτόρων στη χώρα μας, που άλλοι βυσσοδομούν εναντίον μας και άλλοι αναλαμβάνουν να μας σώσουν.
Τα γραφόμενα είναι συχνά συγκεκριμένα. Αυτό είχε συμβεί με τους Ρώσους πράκτορες –πραγματικούς είτε υποτιθέμενους– οι οποίοι δέχθηκαν κατηγορίες για κατασκοπεία, που εγκαινίασαν μία σειρά από αλυσιδωτές εκατέρωθεν αντιδράσεις, οι οποίες οδήγησαν σε μια επικίνδυνη ψυχρότητα τις σχέσεις των δύο χωρών.
Η πρακτορολογία επανήλθε με απανωτές αναφορές φιλοκυβερνητικών και μη Μέσων στους πολλούς και καλούς Αμερικανούς πράκτορες που ανέλαβαν να συμβάλουν στη φύλαξη της τάξης στα εγκαίνια της Εκθεσης Θεσσαλονίκης.
Και στις δυο περιπτώσεις η στάση των εκπροσώπων της κυβέρνησης επέτρεπε τη βεβαιότητα ότι τα στοιχεία του γραπτού και του ηλεκτρονικού Τύπου δεν ανήκαν στην κατηγορία των ψευδών ειδήσεων. Οι πράκτορες ζουν και παλεύουν όλο και πιο εμφανώς ανάμεσά μας.
Πριν από αρκετές δεκαετίες, το 1967, ο σπουδαίος Θανάσης Βέγγος είχε πρωταγωνιστήσει με σπάνιο μπρίο σε μια ταινία, όπου εμφανιζόταν τελειόφοιτος σε μια σχολή πρακτόρων και, με κωδικό «000», ανελάμβανε διάφορες κωμικές αποστολές.
Η πλοκή ήταν αναμφισβήτητα στοιχειώδης και το έργο γνώρισε μεγάλη επιτυχία για δύο κυρίως λόγους: το ταλέντο του πρωταγωνιστή της και την έμμεση πλην καίρια αναφορά της στο ζοφερό φόντο της δικτατορίας που εγκαθιδρύθηκε στην Ελλάδα την ίδια χρονιά.
Με την επιστροφή της δημοκρατίας στη χώρα μας, η συζήτηση περί πρακτόρων, αν και δεν εξέλιπε πλήρως, ατόνησε σε σημαντικό βαθμό. Κάτι το αυτονόητο, αφού πιστεύαμε ότι ζούμε σε ανεξάρτητη χώρα.
Το γεγονός που με κάνει να γράφω αυτές τις γραμμές δεν είναι τόσο η διαπίστωση ότι σήμερα πηγαινοέρχονται άνετα στον τόπο μας πλήθη πρακτόρων.
Είναι το πρωτόγνωρο νομίζω γεγονός ότι οι αναφορές στους όποιους πράκτορες είναι δημόσιες και παραμένουν αδιάψευστες από τους κυβερνώντες, σαν κάτι το απολύτως φυσικό.
Για πολύ καιρό όσοι μιλούσαν για τη δράση μυστικών υπηρεσιών που απειλούσε τη χώρα μας κατηγορούνταν ως «συνωμοσιολόγοι».
Μήπως η τωρινή θριαμβευτική παρέλαση πρακτόρων σημαίνει ότι αυτοί που καταδίκαζαν κάθε λόγο περί συνωμοσίας ως παραλήρημα, έχουν θαυματουργά μεταμορφωθεί σε υποστηρικτές της άποψης ότι όπως έλεγε και το τραγουδάκι της ταινίας του αγαπημένου μας Βέγγου «των πρακτόρων η σχολή είναι χρήσιμη πολύ»;..
Πέπη Ρηγοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου