μηδέν γκολ ήταν πιθανώς το μάξιμουμ που άξιζαν να πάρουν ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και Ολυμπιακός.
Το ποδόσφαιρο δεν είναι κάτι στατικό. Εξελίσσεται. Προοδεύει. Μεταλλάσσεται. Την ώρα που εμείς εδώ επιμένουμε στην τοξικότητα της διαιτητολαγνείας, στο εξωτερικό προβληματίζονται. Επεξεργάζονται. Πειραματίζονται. Αλλάζουν. Δοκιμάζουν νέα πράγματα μπας και πάνε το ποδόσφαιρο (τους) ακόμα παρακάτω.
Για αυτούς τους λίγους που έμειναν να απολαμβάνουν το καλό ποδόσφαιρο στα μέρη μας, οι τελευταίες 72 ώρες ήταν ένα βάλσαμο. Από τον τηλεοπτικό δέκτη (και όχι μόνο) παρέλασαν διαδοχικά Άγιαξ, Τσέλσι και Μπέτις. Ομαδάρες. Όχι λόγω μπάτζετ, μισθών, ονόματος, φανέλας. Αυτά είναι ξύλινες λέξεις, κενές περιεχομένου, κλισέ που αποκρύπτουν την πραγματική αλήθεια. Ήταν ομαδάρες γιατί έπαιξαν κάτι άλλο, κάτι άλλο, ξένο από αυτό που βλέπουμε κάθε Σ/Κ στα δικά μας γήπεδα.
Έκαναν την δική μας ελίτ, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ, τον Ολυμπιακό να νιώθουν ότι παίζουν διαφορετικό άθλημα. Τους σμπαράλιασαν την ψυχολογία, τους έκαναν να κυνηγάνε γύρω - γύρω επί 270 μαρτυρικά λεπτά, όπως ο σκύλος την ουρά του, προσπαθώντας να κάνουν κάποιο απονενοημένο κλέψιμο και να βγουν σε καμία κλεφτοκοτάδικη αντεπίθεση.
Επειδή το ποδόσφαιρο είναι (συνήθως) δίκαιο, οι «δικοί» μας δεν πέτυχαν ούτε μισό γκολ. Αν κάποιος το άξιζε λιγάκι παραπάνω ίσως και να ήταν ο Ολυμπιακός που σπατάλησε δύο κλασικές ευκαιρίες απέναντι στην Μπέτις. Σίγουρα πάντως, κανείς δεν άξιζε να κερδίσει. Ο ένας πόντος σε τρία ματς, ήταν το maximum από αυτό που αξίζαμε ως ελληνικό ποδόσφαιρο.
Στο Άμστερνταμ, ο Άγιαξ κατέβασε 7 αριστεροπόδαρους στην ίδια ενδεκάδα, που δεν είχε κλασικό στόπερ! Όταν οι Ολλανδοί πάτησαν το πόδι στο γκάζι στην επανάληψη, οι παίκτες της ΑΕΚ δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν. Η διαφορά ποιότητας έβγαζε μάτι. Το 3-0 ακούγεται βαρύ, αλλά δεν είναι. Τι να πεις σε ματς που είχε 16-4 τελικές (καμία on target η Ένωση) και 13-3 κόρνερ; Κατηφόρα...
Ακόμα μεγαλύτερη ήταν η κατηφόρα στην Τούμπα. Αν ο ΠΑΟΚ έπαιζε με την Τσέλσι του Κόντε θα είχε μία ελπίδα να τσουλήσει κι αυτός λίγο το τόπι, να έχει δικαίωμα σε μία ζαριά. Απέναντι στο Sarri-ball των Λονδρέζων δεν είχε ούτε μία στο εκατομμύριο, ότι κι αν σκαρφιζόταν η κούτρα του Λουτσέσκου. Κάποια στιγμή οι τελικές έφτασαν στο εξωφρενικό 1-19, η κατοχή στο 28-72%. Ένιωθες ότι αν ήθελε, αν έπρεπε, οι παίκτες της Τσέλσι θα μπορούσαν να κρατήσουν άνετα την μπάλα για κάνα μισάωρο στα πόδια τους.
Όποτε ήθελαν άλλαζαν ταχύτητα, πατούσαν το τούρμπο και εξαφανίζονταν. Το 0-1 είναι ότι πιο τιμητικό μπορούσε να πάρει ο Δικέφαλος του Βορρά, απέναντι σε μία ομάδα από κομπιούτερ.
Λίγο αργότερα, ο Ολυμπιακός έπεσε κι αυτός στην περίπτωση. Ναι, η Μπέτις είχε να παίξει Ευρώπη μία πενταετία, όμως αυτή η Μπέτις είναι ότι κοντινότερο υπάρχει αυτή τη στιγμή στο ποδόσφαιρο που υπηρετεί ο Πεπ Γκουαρντιόλα. Η τακτική διάνοια που λέγεται Κίκε Σετιέν διδάσκει αυτό το πολύπλοκο 3-1-4-2 ή 3-4-2-1 (πείτε το όπως θέλετε), με μία ομάδα που θυμίζει φλιπεράκι στον αγωνιστικό χώρο, με ποσοστά κατοχής που φτάνουν το 65% στην Primera Division.
Ναι, οι Ανδαλουσιανοί ήταν δυσκοίλιοι στο γκολ, στην τελική προσπάθεια, ναι έφαγαν δύο κλασικές φάσεις, όμως ο τρόπος που ξεδιπλώνονταν στο χορτάρι, ήταν απλά ελκυστικός. Υπέροχες γωνίες πάσες, ευρηματική ανάπτυξη, άπειρα τρεξίματα χωρίς την μπάλα, υπέροχα αγγίγματα μπάλας, υψηλή τεχνική.
Μέσα σε 72 ώρες είδαμε Άγιαξ, Τσέλσι, Μπέτις να παραδίδουν μαθήματα positioning, spacing, κυκλοφορίας, υψηλής τεχνικής, ενέργειας, κλάσης, περιορίζοντας ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό σε ρόλο κομπάρσων. Ελπίζω να καταλάβαμε όλοι τι είδαμε και να το απολαύσαμε, να το μιμηθούμε μοιάζει αδύνατον.
Οι δικοί μας έκαναν αθροιστικά 6 τελικές on target, οι απέναντι 16 (και 53 συνολικά). Οι δικοί μας είχαν κατά μέσο όρο κατοχής 34%, ενώ η διαφορά στις σωστές μεταβιβάσεις (234 - 618) και τα ποσοστά ήταν χαοτικά (76%-91%). Άλλο ποδόσφαιρο εμείς, άλλο αυτοί.
Οι όμιλοι είναι χρυσοφόροι, λαμπεροί, εμπορικοί, σε βάζουν στην ελίτ, αλλά είναι αμείλικτοι. Πολλές φορές ξεγυμνώνουν. Οι… ομαδάρες μας, ίσως και να μην είναι τόσο ομαδάρες τελικά, όταν συγκρίνονται με το κανονικό, το προηγμένο ποδόσφαιρο. Η ψαλίδα, αντί να μικραίνει, δείχνει να μεγαλώνει.
Αποτέλεσμα μπορείς να πάρεις σε 90 λεπτά. Μπάλα είναι. Το 0-0 και το 1-0 είναι αποτελέσματα της μιας λεπτομέρειας. Γίνονται. Το δύσκολο είναι να διδάξεις και να παίξεις κάποια στιγμή αυτό που υποστηρίζουν πια όλα τα τοπ-κλαμπ της Ευρώπης. Ποδόσφαιρο κατοχής, έντασης, ποικιλίας, υψηλής τεχνικής. Κολοκοτρωνέικα μπορούν να παίξουν όλοι…
Σωτήρης Μήλιος
sdna.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου