Mεγάλη ανησυχία επικρατεί σε όλη την Ευρώπη, εν όψει των αυριανών εκλογών στη Σουηδία, όπου, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, το ακροδεξιό, μισαλλόδοξο κόμμα των Σουηδών Δημοκρατών (SD) θα...
ενισχύσει ξανά τη δύναμή του, φτάνοντας ή και ξεπερνώντας το 20% των ψήφων.
Ο ρατσιστικός άνεμος της ισλαμοφοβίας -κακά τα ψέματα- δεν πνέει μόνο στη Σκανδιναβία, αλλά το γεγονός ότι δυναμώνει τόσο πολύ στην κατά τεκμήριο πιο φιλόξενη χώρα της Ευρώπης, το ευνομούμενο και γενναιόδωρο κράτος- καταφύγιο των απανταχού κατατρεγμένων για τόσες δεκαετίες, αφήνει πικρή γεύση σε όλους τους θιασώτες του «σουηδικού μοντέλου» κοινωνικής αλληλεγγύης, ανοχής και πολυ-πολιτισμικότητας.
Σε συνδυασμό με τη ραγδαία άνοδο άλλων ξενοφοβικών δυνάμεων σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες-κλειδιά, όπως η Γερμανία (όπου το AfD είναι ήδη αξιωματική αντιπολίτευση και δυναμώνει συνεχώς), η Γαλλία (το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν ενισχύεται ξανά στις δημοσκοπήσεις) και πρωτίστως η Ιταλία, όπου η πάλαι ποτέ περιθωριακή, νεοφασίζουσα Λέγκα συγκυβερνά εδώ και 100 μέρες, με αιχμή την αντιμεταναστευτική πολιτική του ηγέτη της, Ματέο Σαλβίνι, ο «καλπασμός» των Σουηδών ακροδεξιών προς την κορυφή του εκλογικού βάθρου τρομάζει κάθε προοδευτικό άνθρωπο.
Οχι μόνον γιατί οι κατ' όνομα «Δημοκράτες» του Τζίμι Ακεσον, ένα κόμμα που ξεκίνησε στη δεκαετία του 1980 ως νεοναζιστική οργάνωση σκίνχεντ τραμπούκων («Φύλακες της σουηδικής Σουηδίας»...) διεκδικεί να κερδίσει ώς και έναν στους τέσσερις ψηφοφόρους, αλλά και γιατί το επί δεκαετίες αναγνωρισμένο και αξιοζήλευτο σοσιαλδημοκρατικό, κεϊνσιανό «σουηδικό μοντέλο» κράτους πρόνοιας δείχνει να τινάζει οριστικά τα πέταλα, και με τη συμβολή της αντιμεταναστευτικής υστερίας να κυοφορεί τέρατα...
Η αλήθεια είναι πως, αν και δεν διαθέτει αποικιοκρατικό παρελθόν, όπως η Βρετανία ή η Γαλλία, και προπολεμικά υπήρξε η ίδια «πηγή» μετανάστευσης, ιδίως προς τις ΗΠΑ, η σημερινή Σουηδία των δέκα εκατομμυρίων ψυχών είναι ντε φάκτο μια πολυπολιτισμική κοινωνία.
Με βάση τα στοιχεία του 2017, το 18,5% του πληθυσμού της (περίπου 1,9 εκατομμύρια άνθρωποι) έχουν γεννηθεί στο εξωτερικό.
Εξ αυτών, περίπου 400.000 άνθρωποι είναι πρόσφυγες και μετανάστες που κατέθεσαν αίτηση ασύλου από το 2012 ώς το 2017, προερχόμενοι οι περισσότεροι από τη Συρία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ. Περισσότερες από 226.000 αιτήσεις έχουν γίνει δεκτές.
Τα σενάρια
Ντιμπέιτ των υποψηφίων στις βουλευτικές εκλογές της Σουηδίας Ντιμπέιτ των αρχηγών των κομμάτων για τις βουλευτικές εκλογές της Σουηδίας | Stina Stjernkvist/TT News Agency via AP
Τι πολιτικό χαρμάνι θα βγάλει η κάλπη της Κυριακής; Ολα δείχνουν ότι οι Σοσιαλδημοκράτες του σημερινού πρωθυπουργού Στέφαν Λέβεν θα παραμείνουν -οριακά- η πρώτη πολιτική δύναμη στη χώρα, αλλά σε κάθε περίπτωση «φλερτάρουν» με το χαμηλότερο ποσοστό, εδώ και έναν αιώνα.
Σύμφωνα με την πιο πρόσφατη δημοσκόπηση του ινστιτούτου Skop, οι Σοσιαλδημοκράτες βρίσκονται στο 23,8%, μπροστά από τους «Δημοκράτες» (20%) και τους Μετριοπαθείς Συντηρητικούς (17%).
Αλλες δημοσκοπήσεις όμως φέρνουν πρώτους τους ακροδεξιούς, με ποσοστά κοντά στο 25%!
Αυτό σημαίνει πως, ακόμη κι αν οι Σοσιαλδημοκράτες μπορέσουν να σχηματίσουν έναν «κόκκινο- πράσινο» συνασπισμό, με τη συμμετοχή των Οικολόγων Πράσινων και τη στήριξη, στο Κοινοβούλιο, του Αριστερού Κόμματος (πρώην κομμουνιστές), το αποτέλεσμα θα είναι μια ιδιαίτερα ευάλωτη κυβέρνηση μειοψηφίας, που θα βρεθεί πολύ σύντομα στο έλεος των ακροδεξιών του Ακεσον.
Αυτό εννοεί και ο γνωστός Σουηδός πολιτικός επιστήμονας Ουλφ Μπγέρελντ, όταν επιμένει ότι, παρά την απομόνωσή του από τα υπόλοιπα κόμματα, το SD «είναι πλέον σε θέση να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο... και να επιβάλει την ημερήσια διάταξη», στη Σουηδία.
Ο Μπγέρελντ δεν αποκλείει και το «μαύρο» σενάριο της συνεργασίας της παραδοσιακής Δεξιάς με την ακροδεξιά. Ναι μεν ο επικεφαλής των «Μετριοπαθών», Ουλφ Κρίστερσον, και οι σύμμαχοί του αποκλείουν, για την ώρα, κάθε πιθανότητα μετεκλογικής συνεργασίας με τους «Δημοκράτες», όμως τα γκάλοπ δείχνουν ότι η τετρακομματική κεντροδεξιά Ενωση (που κυβέρνησε την παραδοσιακά σοσιαλδημοκρατική χώρα από το 2006 ώς το 2014, στο πλαίσιο μιας οκταετούς... «δεξιάς παρένθεσης») θα χρειαστεί τις ψήφους της Ακροδεξιάς για να κερδίσει την πλειοψηφία στο κοινοβούλιο.
Και ο Ακεσον, ο 39χρονος αρχηγός των «Δημοκρατών», επιμένει πως το κόμμα του αυτή τη φορά θα σπάσει το φράγμα της πολιτικής «καραντίνας» και θα κυβερνήσει τη Σουηδία...
«Θα αναδείξουμε τους όρους μας και τις θέσεις μας ως προς τη μεταναστευτική πολιτική, την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας, την υγεία», κραυγάζει το «ομορφόπαιδο» της σκανδιναβικής Ακροδεξιάς, «χαϊδεύοντας» τα εξαρτημένα ανακλαστικά των χαμηλόμισθων, των συνταξιούχων και των νέων που βλέπουν τους νεοφερμένους ξένους σαν οικονομική και πολιτισμική απειλή για τη δική τους κουλτούρα και ευημερία. Ακόμη και το ιδιότυπο σουηδικό μοντέλο «Svexit», δηλαδή της μονομερούς εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ενωση και το «φιλομεταναστευτικό» (!) μοντέλο της που προτείνει με εθνικιστική παρρησία ο Ακεσον, είναι κομμένο και ραμμένο σε αυτά που θέλει να ακούσει το νέο βιομηχανικό «πρεκαριάτο» της Σουηδίας, οι εργαζόμενοι που αμείβονται με χαμηλότερους μισθούς από τους πατεράδες και τους παππούδες τους και έχουν πειστεί ότι θα χάσουν τα κεκτημένα τους εξαιτίας των ξένων...
Ας είμαστε, όμως, ειλικρινείς: η Ακροδεξιά «βρίσκει και τα κάνει», εκμεταλλευόμενη τις αποτυχίες των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων και ιδιαίτερα της Σοσιαλδημοκρατίας, που εδώ και δεκαετίες έχει χάσει πλήρως τη μεταπολεμική της ταυτότητα και έχει παραδοθεί στον νεοφιλελευθερισμό.
Ο Στέφαν Λέβεν, για παράδειγμα, νίκησε το 2014 (έστω και με μειωμένα ποσοστά), γιατί υποσχέθηκε να συμφιλιώσει ξανά την ανταγωνιστικότητα με την κοινωνική δικαιοσύνη.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, οι οικονομικοί δείκτες ευημερούν, αλλά η κοινωνία «βράζει», καθώς οι κοινωνικές ανισότητες αυξάνονται αντί να μειωθούν και πολλοί γηγενείς πρώην ψηφοφόροι του Λέβεν αναζητούν έναν βολικό «εσωτερικό εχθρό», για να βγάλουν τα απωθημένα τους...
Οπως έγραψε πριν από λίγες μέρες ο Αλέν Ντιαμέλ στη Liberation: «Το ζήτημα της μετανάστευσης αποσταθεροποιεί βαθιά όλη τη γηραιά ήπειρο. Παντού, ένα μεγάλο μέρος των πληθυσμών αισθάνεται να απειλείται στο ζήτημα της ταυτότητάς του, των κοινωνικών του κατακτήσεων, της δουλειάς του, της στέγης του, της εθνικής ή θρησκευτικής του ταυτότητας. Ιδιαίτερα ευαίσθητα είναι τα λαϊκά στρώματα, που νιώθουν να έχουν εγκαταλειφθεί και θυσιαστεί. Μπορούμε να συζητάμε για καιρό για το αν πρόκειται για μια αυξανόμενη απειλή, για μια υπερβολή, ακόμη και για ένα φάντασμα. Το βέβαιο είναι ότι αυτή η ενίσχυση της ξενοφοβίας προκαλεί εντάσεις, απορρίψεις, ακόμη και συγκρούσεις. Οπως προκαλεί κι ένα ισχυρό κύμα εθνικισμού και λαϊκισμού. Δεν πρόκειται πλέον για μια απλή μεταδοτική πολιτική ασθένεια, αλλά για μια πανδημία. Στο κρίσιμο αυτό πεδίο, η Ευρωπαϊκή Ενωση απέτυχε εντελώς να καθησυχάσει, να προστατεύσει, αλλά και να αντιμετωπίσει το πρόβλημα στην πηγή του, να εκπονήσει δηλαδή ένα σχέδιο Μάρσαλ, για να καταπολεμήσει τη φτώχεια και τη βία στην άλλη πλευρά της Μεσογείου [...] Σε εννέα μήνες, υπάρχει κίνδυνος η ανανέωση των ευρωπαϊκών θεσμών να σημαδευτεί από μια πανευρωπαϊκή ενίσχυση του λαϊκισμού».
Εφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου