Το εστιατόριο ήταν εμβληματικό. Σερβίριζε ουρά κροκοδείλου και φιλέτο στρουθοκαμήλου. Μην αναρωτιέστε ποιος ξεπόνεσε να φάει ουρά κροκοδείλου; Γενικώς για εκείνα τα χρόνια μη χρησιμοποιείτε τη λογική. Με το παράλογο να συνδέεστε.
Το...
εστιατόριο γέμιζε από πούρα που κάπνιζαν ανθρώπους και έπιναν κρασιά κάποιου κτήματος, ας πούμε Μπαρμπούτσογλου. (Τι έγιναν όλα εκείνα τα κτήματα;). Θαμώνες του ήταν όλοι εκείνοι, που στην επόμενη σελίδα ιστορίας θα τους συναντούσαμε ως βαριά καταθλιπτικούς ή ως έρποντες χαμαιλέοντες.
Τι να λέμε; Γνωριζόμαστε. Κόσμος και κοσμάκης ξήλωναν σωρηδόν τις μπανιέρες τους και εγκαθιστούσαν τζακούζι στις μεζονέτες, ακόμα και των 10 τετραγωνικών ο όροφος. Ολη η ζωή εις ύψος!
Αν είχαμε καλλιτέχνη σαν τον Αι Γουέι Γουέι θα μπορούσε να δημιουργήσει σε μια πλατεία της πόλης μας, «Το Μνημείο των άβολων τζακούζι». Ο «πολιτισμός» εξαντλούνταν στις τουαλέτες. Αν δεν σε παίδευε η βρύση, για το πώς να την ανοίξεις να τρέξει το νερό, ήσουν εκτός τόπου και χρόνου. Ολο το λεξιλόγιο εξαντλούνταν στη λέξη «super» και στο «δεν σε πιστεύω!».
Ασε από δωρητές και φιλάνθρωπους, με ξένα κόλλυβα… Γνώριζε το Μέγαρό μας πιένες μέχρι και επέκτασης. (Στις μέρες μας βέβαια σβήνουν τα φώτα για οικονομία). Ο Θ. Πάγκαλος σφράγισε με τη φράση του: «Ολοι μαζί τα φάγαμε». Ανέντιμα ανακριβές. Ισως, όλοι μαζί ωφεληθήκαμε, με την έννοια «παράλληλων» ωφελειών. Καλύτερο μισθό, μεγαλύτερη αξία ενός ακινήτου κ.λ.π Αλλά και αυτό άδικο. Γιατί στο ταμείο, κάηκαν τα ξερά μαζί με τα χλωρά. Και αυτό είναι ανθυγιεινό για την κοινωνία και εγκληματικά πρόστυχο για τα χλωρά.
Είδα τον Γιάννη Παπαντωνίου και τη γυναίκα του να οδηγούνται στον Κορυδαλλό. Εμβληματική μορφή εκείνης της εποχής. Αυτός και το μασκο-χαμόγελό του! Η εποχή εκείνη είχε τους καμένους-ψηλωμένους της. Η αμετροέπειά τους, η υπεροψία τους έσπασαν κοντέρ. Αυτοπροδόθηκαν. Σχεδόν φώναζαν «Συλλάβετέ μας!» αλλά βλέπεις, η ομερτά του κλάδου! Η φυλή να διασωθεί. Κανένας Πρωθυπουργός δεν άκουσε, δεν είδε. Ακόμα και στο σήμερα. Η ίδια διαδρομή. Αρκεί να παραμένουμε στην εξουσία. Αρκεί να ρίχνουμε εκτυφλωτικό φακό σε έναν στόχο, για να στραβώνεται ο κόσμος και στη σκιά να πράττουμε τις «νέες» ανομίες μας. Σύστημα είναι!
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της Ρέας Βιτάλη, ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου