Η πρόταση που διατύπωσε πρόσφατα ο
υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων Κώστας Μπακογιάννης σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Καθημερινή», για την «επέκταση του Μουσείου στο Μετσόβιο, όπου σήμερα στεγάζεται η Αρχιτεκτονική...», θα μπορούσε να...
θεωρηθεί και οικογενειακή υπόθεση: η ιδέα της επέκτασης του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου προς το συγκρότημα του Πολυτεχνείου ήταν της μητέρας του, Ντόρας Μπακογιάννη, ως υπουργού Πολιτισμού στις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Πρόσφατα, το καλοκαίρι το μετέφερε ως επιθυμία και ο θείος, Κυριάκος Μητσοτάκης, ως πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας σε συνάντησή του με τους πολιτιστικούς συντάκτες.
Στο διάστημα που μεσολάβησε απασχόλησε κι άλλες φορές το ίδιο θέμα, με πιο πρόσφατα την περσινή ερώτηση του βουλευτή του Ποταμιού Γ. Ψαριανού προς την υπουργό Πολιτισμού και, την άνοιξη που μας πέρασε, δημοσιεύματα που ήθελαν θιασώτη της σχετικής ιδέας και τον τότε αναπληρωτή υπουργό Προστασίας του Πολίτη Ν. Τόσκα.
Ωστόσο, όσο «ελκυστική» και αν φαίνεται αυτή η πρόταση, δείχνει να παραβλέπει τον ιστορικό ρόλο του Πολυτεχνείου, όχι απλά ως ενός εκπαιδευτικού συγκροτήματος με ιστορία που ξεπερνάει τον αιώνα, αλλά ως ενός συμβόλου στον αγώνα του ελληνικού λαού για «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία», ενός μνημείου αντίστασης και εξέγερσης ενάντια σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς και στις δυνάμεις που το υπέθαλψαν, όπως αποτυπώθηκε στην Ιστορία η 17η Νοέμβρη 1973.
Βέβαια, πέρα από την ιστορική αβλεψία, η πρόταση αυτή προϋποθέτει και τη μετεγκατάσταση της Αρχιτεκτονικής Σχολής, που είναι η μοναδική που συνεχίζει το εκπαιδευτικό της έργο στο ιστορικό συγκρότημα της Πατησίων, στην Πολυτεχνειούπολη του Ζωγράφου. Αλλά και σε αυτό το σημείο φαίνεται η πρόταση να «λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο»...
Με τους συνομιλητές μας επιχειρήσαμε να θίξουμε και τον προβληματισμό που συχνά τίθεται σε σχέση με το Πολυτεχνείο και την Τοσίτσα, την κάθε μορφής παραβατικότητα και τις εκρηκτικές καταστάσεις που δημιουργούνται στην περιοχή, γνωστές και ως «ασκήσεις επαναστατικότητας του Σαββατοκύριακου», σύμφωνα με τις διαμαρτυρίες των γύρω κατοίκων.
Ομως τα κοινωνικά προβλήματα χρειάζονται πολιτικές λύσεις. Και η απομάκρυνση ενός ιδρύματος, η επιλογή της «πλαγίας οδού» ενώπιον των προβλημάτων, δεν συνιστά λύση αλλά, όπως παρατήρησε και ο Δημήτρης Ρηγόπουλος στην «Καθημερινή», «είναι και ομολογία ήττας»...
Η «Εφ.Συν.» μίλησε με τους ανθρώπους τους οποίους κατ' αρχήν αφορά το θέμα.
Δημήτριος Ησαϊας, κοσμήτορας στη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών
«Γιατί δεν συμφωνούμε»
«Την πρόταση αυτή την έχουμε ακούσει πολλές φορές και έχουμε απαντήσει πολλές φορές γιατί δεν συμφωνούμε. Μερικοί από τους λόγους για τους οποίους αυτή η πρόταση δεν είναι ρεαλιστική αφορούν θέματα της σχολής και της ακτινοβολίας που έχει η παρουσία της στο κέντρο της Αθήνας από την ίδρυσή της, περισσότερα από 100 χρόνια πριν. Επίσης αφορούν θέματα δομής της πόλης, καθώς όλες οι πόλεις έχουν Πανεπιστήμια μέσα στο κέντρο τους και θεωρούν πλούτο την ύπαρξη αυτών των Πανεπιστημίων, καθώς η ύπαρξη ενός Πανεπιστημίου μπορεί να προσφέρει πολλά στην πόλη, να ενδυναμώσει τη ζωή σε αυτήν κ.ά. Υπάρχουν ακόμη λόγοι νομικοί και θεσμικοί, καθώς πρόκειται για κληροδότημα που έχει δοθεί για να λειτουργεί και να χρησιμοποιείται ως ανώτατη σχολή. Ο λόγος που προσωπικά παραξενεύτηκα ακούγοντας αυτή την πρόταση είναι ότι προέρχεται από έναν υποψήφιο για την ανάληψη των καθηκόντων του δημάρχου Αθηναίων και η πολεοδομική οργάνωση του δήμου, η μετακίνηση σχολών, πόσο μάλλον η επέκταση μουσείων, δεν άπτονται των αρμοδιοτήτων ενός δημάρχου. Στη συνέντευξή του αναφέρει ότι αν εντοπίσει μια λακκούβα θα τη σκεπάσει κι ας μην είναι στην αρμοδιότητά του: η προσομοίωση της μετακίνησης ενός εκπαιδευτικού ιδρύματος και η επέκταση του εμβληματικού Αρχαιολογικού Μουσείου που βρίσκονται εκτός των θεσμικών του αρμοδιοτήτων είναι τουλάχιστον άδικο να συγκρίνονται με την κάλυψη μιας λακκούβας.
Υπάρχει ακόμη κάτι που επαναλαμβάνεται συνεχώς από όσους μιλάνε για την επέκταση του Μουσείου, ότι έχει πάρα πολλά ευρήματα στα υπόγειά του. Σε αυτό θα ήθελα να παρατηρήσω ότι όλα τα μεγάλα μουσεία του κόσμου δεν εκθέτουν το σύνολο της ιδιοκτησίας τους, κάτι που αποτελεί πάγια μουσειολογική τακτική καθώς πολλά αντικείμενα αποτελούν αντικείμενο μελέτης, περιοδικών εκθέσεων κ.ά. Μια σοβαρή συζήτηση για το θέμα των προβλημάτων ενός τόσο σημαντικού αρχαιολογικού μουσείου θα έπρεπε να αντιμετωπίζει και την περίπτωση ίδρυσης εκτός κέντρου, σε σύγχρονους χώρους και με σύγχρονα μέσα, τη στέγαση και λειτουργία πρόσθετων εκθεσιακών χώρων, αποθηκών και εργαστηρίων συντήρησης των αρχαιολογικών θησαυρών έτσι ώστε να αναζωογονηθούν και άλλες περιοχές.
Το ΕΜΠ και η Σχολή Αρχιτεκτόνων έχουν προτάσεις τις οποίες προωθούν στους αρμόδιους φορείς για την αναζωογόνηση του κέντρου της Αθήνας και ειδικότερα της γειτονιάς μας. Στην περίπτωσή μας υπάρχει όραμα για τη συνύπαρξη του Πολυτεχνείου και του Αρχαιολογικού Μουσείου, με τις πολιτιστικές προεκτάσεις που υπάρχουν στην περιοχή να αποτελέσουν μια ακόμη ενότητα στο κέντρο της Αθήνας, στην Πατησίων, κατ’ αντιστοιχία με την τριλογία που υπάρχει στην Πανεπιστημίου, καθώς κι εμείς έχουμε σχέδια για την ανάπτυξη της περιοχής και χρειαζόμαστε τόσο συνεδριακούς χώρους όσο και ένα μουσείο τεχνολογίας, σχέδια που είμαστε έτοιμοι να μοιραστούμε με όσους ενδιαφέρονται και εκπλησσόμαστε όταν μιλάνε άνθρωποι που δεν έχουν έρθει ποτέ να δουν τι γίνεται...».
Διαβάστε ολόκληρο το ρεπορτάζ στην efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου