Οσο κι αν μοιάζει οξύμωρο, εκείνο που πιστοποιεί ότι οδεύουμε στην έξοδο από την κρίση, περισσότερο ακόμα και από την εξέλιξη των οικονομικών δεικτών, είναι η...
κινητικότητα των πολιτικών στελεχών, και το φαινόμενο που περιγράφεται ως σύγχρονη «αποστασία».
Οσοι επιμένουν να περιγράφουν με όρους της δεκαετίας του 1960 τις πρόσφατες μετατοπίσεις από το ένα κόμμα στο άλλο, κάνουν ότι δεν βλέπουν πως το πολιτικό σκηνικό έχει επαναδιαταχθεί, ότι έχει διαμορφωθεί ένας νέος δικομματισμός μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. και ότι τα υπόλοιπα κόμματα βυθίζονται σε μια πρωτοφανή κινούμενη άμμο και αντιμετωπίζουν το φάσμα της άμεσης εξαφάνισης.
Από τον κανόνα εξαιρούνται βέβαια δύο κόμματα, το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή, για τους δικούς του το καθένα λόγους. Το πρώτο έχει από τη δεκαετία του 1990 αποφασίσει να αυτοεξαιρεθεί από κάθε συναινετική κοινοβουλευτική διαδικασία, ενώ η δεύτερη έχει το μυαλό της στη δίκη που διεξάγεται, με την ηγεσία της να κατηγορείται ότι διευθύνει μια εγκληματική οργάνωση και στο εσωτερικό της λειτουργεί πλέον μόνο η «ομερτά».
Τα υπόλοιπα μικρά κόμματα, το Κίνημα Αλλαγής, το Ποτάμι, η Ενωση Κεντρώων και οι ΑΝ.ΕΛΛ. έχουν δεχτεί την πίεση του νέου δικομματισμού, εφόσον έχει αποδειχτεί στην πράξη ανεφάρμοστη η «υπέρβαση», την οποία επαγγέλθηκε κυρίως το Ποτάμι, στηριγμένο σε ένα υπαρκτό πολιτικό ρεύμα αλλά και στη βοήθεια μεγάλων συγκροτημάτων μέσων ενημέρωσης.
Από τη στιγμή που άλλαξε η πολιτική συγκυρία, το Ποτάμι επιχείρησε να διασωθεί, συμμετέχοντας στην απόπειρα αναδιάταξης του χώρου του Κέντρου, αλλά πολύ γρήγορα η σύμπραξη με το ΠΑΣΟΚ και άλλες κεντρώες δυνάμεις αποδείχτηκε θνησιγενής. Δεν είναι, λοιπόν, αποστάτης ο Σπύρος Δανέλλης, ο οποίος επιστρέφει στην Αριστερά, όπως δεν είναι αποστάτης και ο Γιώργος Αμυράς που επιστρέφει στη Δεξιά. Σ
το Ποτάμι βρίσκονταν και οι δυο τους με τις διαφορετικές ιδέες τους. Αποχωρούν τώρα που αποδείχτηκε ότι αυτές οι ιδέες δεν είναι δυνατόν να συνυπάρξουν.
Κι ας μην ξαφνιάζει κανέναν η περίπτωση Ψαριανού, ο οποίος προέρχεται από την Αριστερά και προσεγγίζει τώρα τη Ν.Δ. Ο μέντοράς του στην Αριστερά ήταν από τη δεκαετία του 1970 ο Χρύσανθος Λαζαρίδης. Παραμένει, λοιπόν, κι ο κ. Ψαριανός συνεπής, πιστός στον μέντορά του, ο οποίος είναι εδώ και δεκαετίες το δεξί χέρι του Αντώνη Σαμαρά.
Ποτάμι και ΑΝ.ΕΛΛ.
Αν φυλλορροεί, λοιπόν, σήμερα το Ποτάμι, αυτό δεν σημαίνει ότι τα στελέχη του υποκύπτουν στην αφόρητη πίεση ή τον πειρασμό της συναλλαγής. Πολύ απλά, το ίδιο το κόμμα έχει πάψει να πείθει ακόμα και τους ιδρυτές του ότι είναι κάτι διαφορετικό.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους ΑΝ.ΕΛΛ., το δεύτερο κόμμα που χτίστηκε κι αυτό με ετερόκλητα υλικά και επαγγέλθηκε τη δική του «υπέρβαση». Τώρα που γύρω από τη Συμφωνία των Πρεσπών διαμορφώνονται δύο εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές στρατηγικές, είναι λογικό να βρίσκονται οι συνεργάτες του κ. Καμμένου χωρισμένοι σε δυο στρατόπεδα.
Ετσι, βλέπουμε ακόμα και τον πρόεδρο των ΑΝ.ΕΛΛ. να αναγνωρίζει τις διαφορετικές απόψεις του Θ. Παπαχριστόπουλου ή του Κ. Ζουράρι. Αλλά βέβαια είναι αστεία η αναφορά από τον Π. Καμμένο στη δράση του πατέρα της Ε. Κουντουρά. Οχι μόνο γιατί θυμίζει άλλες εποχές η απόδοση ευθύνης σε παιδιά για τη δράση ή τις θέσεις των πατεράδων τους, αλλά κυρίως γιατί εκείνος που βρέθηκε στον ίδιο πολιτικό χώρο την περίοδο της Μεταπολίτευσης με τον Αλ. Κουντουρά, δεν ήταν άλλος από τον ίδιο τον Π. Καμμένο! Ο ένας ως πρόεδρος της ΒΕΟ και ο άλλος ως μέλος της φιλοβασιλικής τάσης της Ν.Δ.
Η Ενωση Κεντρώων ανήκει στην ίδια κατηγορία. Μέσα στις συνθήκες της κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος ο κ. Λεβέντης κατόρθωσε να εμφανιστεί ως πολύ σοβαρότερος από άλλους αρχηγούς, ενώ μέχρι πρότινος συναγωνιζόταν τους πρωταγωνιστές της εκπομπής της Αννίτας Πάνια.
Οσο επιστρέφει η χώρα στην κανονικότητα τόσο επιστρέφει και το κόμμα αυτό εκεί από όπου ξεκίνησε, στην ανυποληψία.
«Κόμματα πομφόλυγες»
Ολοι, λοιπόν, αυτοί οι μικροί πολιτικοί σχηματισμοί ανήκουν στην κατηγορία που στην πολιτική επιστήμη ονομάζονται «κόμματα πομφόλυγες» (flash parties). Σημαδεύτηκαν έντονα από τη συγκυρία στην οποία αναδείχτηκαν και (με την εξαίρεση του ΚΙΝ.ΑΛΛ.) διατρέχουν σήμερα τον κίνδυνο να συρρικνωθούν κάτω από το κοινοβουλευτικό όριο του 3%.
Αντίθετη από την πορεία των μικρών κομμάτων έχουν τα δυο μεγαλύτερα. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε κι αυτός εν μέρει προϊόν της κατάρρευσης του προϋπάρχοντος πολιτικού συστήματος.
Η εκτίναξη της απήχησής του δεν θα είχε επιτευχθεί αν δεν είχε προηγηθεί η συγκυρία του 1ου Μνημονίου και η λαϊκή κινητοποίηση του 2010-2011. Ομως ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν και το πρώτο κόμμα που κατόρθωσε να ανασυνταχθεί ενόψει των νέων πολιτικών δεδομένων.
Αυτό που βιώθηκε ως τραύμα το καλοκαίρι του 2015 με την αποχώρηση μεγάλου μέρους της κοινοβουλευτικής του ομάδας υπήρξε από την άλλη πλευρά αναγκαίος όρος για την ανασυγκρότησή του ως ενιαίου κόμματος και τον εξορθολογισμό της πολιτικής του στοχοθεσίας.
Η Ν.Δ., η οποία έφτασε το 2012 στο ιστορικό χαμηλό της, υποχρεώθηκε να συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ, αλλά διατήρησε τα δεξιά χαρακτηριστικά της και μάλιστα επί Σαμαρά φρόντισε να εξασφαλίσει την προσχώρηση των στελεχών του ΛΑΟΣ (Γεωργιάδης, Βορίδης, Πλεύρης), στέλνοντας προς κάθε κατεύθυνση το μήνυμα ότι τελειώνει οριστικά η πολιτική του «μεσαίου χώρου».
Είναι, λοιπόν, αστείο να μιλούν για «αποστασίες» και συναλλαγές, ειδικά όσοι επί χρόνια χειροκροτούσαν τα κόμματά τους (ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.) για τις περίφημες «αμφίπλευρες διευρύνσεις» με στελέχη ποικίλων πολιτικών προελεύσεων. Η πολιτική πόλωση που παρατηρούμε τις τελευταίες μέρες δεν είναι επίπλαστη, όπως επιχειρούν να την παρουσιάσουν.
Ακόμα μια φορά στην πρόσφατη ιστορία μας, το διακύβευμα στις επικείμενες εκλογές θα έχει διλημματικό χαρακτήρα. Και μάλιστα, χάρη στην προσωπική επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη να προσχωρήσει στις εθνικιστικές και ακροδεξιές φωνές των «συναρχηγών» του, το δίλημμα θα είναι πεντακάθαρο...
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου