Στρουθοκαμηλισμός...

Συνεργασία του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα στην υγεία, όπως ζητά ο Μητσοτάκης, υπήρχε ανέκαθεν και μάλιστα εκτεταμένη. Στην υπερσυνταγογράφηση φαρμάκων με τα «δωράκια» που δίνουν οι φαρμακευτικές εταιρίες στους γιατρούς. Στην...

κακοδιαχείριση και την υπερκοστολόγηση του εξοπλισμού και των νοσοκομειακών υλικών, στο «σπρώξιμο» ασθενών σε ιδιωτικές κλινικές, στην απαξίωση δημόσιων δομών υπέρ των τελευταίων, στα ιδιωτικά ιατρεία μέσα στα δημόσια νοσοκομεία και στο «φακελάκι» που παραμένει εκτεταμένος θεσμός, επιβαρύνοντας τραγικά τους ασθενείς και τις οικογένειές τους.

Τα προβλήματα του ΕΣΥ δεν προέρχονται από το ότι είναι δημόσιο, όπως θέλουν τα νεοφιλελεύθερα παπαγαλάκια, αλλά από το αντίθετο. Από το ότι δεν είναι επαρκώς δημόσιο, από το ότι έχει αλωθεί από ιδιωτικά συμφέροντα, που το απομυζούν σε βάρος των πολιτών, είτε ως ασθενών, είτε ως φορολογούμενων. Το ΕΣΥ μπορεί να είναι κρατικό, δεν είναι όμως δημόσιο, η κρατική κυριότητα ενός αγαθού δεν διασφαλίζει και τον αληθινά δημόσιο χαρακτήρα του. Το κράτος μέσα σε μια καπιταλιστική κοινωνία δεν είναι σοσιαλιστική νησίδα, η καπιταλιστική λογική το υπερκαθορίζει πολλαπλώς. Μόνο ο διαρκής και συστηματικός έλεγχος από ενεργούς πολίτες μπορεί να διασφαλίσει στοιχειωδώς ότι ένα αγαθό θα αξιοποιείται προς όφελος του δημόσιου συμφέροντος.

Η επιτυχία της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας είναι ότι έχει ταυτίσει το κρατικό με το δημόσιο και χρεώνει την αποτυχία του πρώτου στο δεύτερο. Απέναντι στις δυσλειτουργίες των αλωμένων από ιδιωτικά συμφέροντα, κρατικών οργανισμών, αντιπροτείνει μονοσήμαντα την πλήρη ιδιωτικοποίηση που θα φέρει, υποτίθεται, και χαμηλότερο κόστος, και υψηλότερη ποιότητα. Πρόκειται για καθαρή φενάκη που όμως επιμένει, παρά το ότι έχει διαψευστεί πολλές φορές από την εμπειρία – το ιδιωτικό σύστημα υγείας των ΗΠΑ π.χ. αφήνει ακάλυπτους δεκάδες εκατομμύρια πολίτες και κοστίζει πολύ περισσότερο από το αντίστοιχο κρατικό, άλλων ανεπτυγμένων χωρών.

Όσοι διαφωνούν με την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών, δεν μπορούν να υποστηρίζουν άκριτα τη σημερινή κρατική τους μορφή και να τη συγχέουν με ένα πραγματικά δημόσιο σύστημα διαχείρισής τους. Πρέπει να ανοίξει η συζήτηση για το τι σημαίνει δημόσιο αγαθό στις σημερινές συνθήκες και πώς διασφαλίζεται ο κοινωφελής, μη κερδοσκοπικός του χαρακτήρας απέναντι στις πιέσεις του κεφαλαίου. Η επανάπαυση στο σχήμα «δημόσιο=κρατικό» και η εξάντληση των διεκδικήσεων στο αίτημα «περισσότερες δαπάνες για την υγεία, την παιδεία κλπ», είναι στρουθοκαμηλισμός που καταλήγει να ενισχύει τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία. Περισσότερες δαπάνες, σίγουρα, αλλά και μια τελείως διαφορετική, ουσιαστική και όχι τύποις, δημόσια διαχείριση.

Δημητρης Τσιρκας (FB)