πολιτική θα ξαναγεννιόταν ως Πολιτική και ότι δίπλα της, από σπόντα έστω, η δημοσιογραφία θα ξαναγεννιόταν ως Δημοσιογραφία. Όμως όχι, ούτε κατά διάνοια: ούτε καν αποχρώσες ενδείξεις πολιτικής – πόσο μάλλον δημοσιογραφικής αναγέννησης στον ορίζοντα…
«Όταν το παλιό πεθαίνει και το καινούργιο δεν μπορεί να γεννηθεί, είναι η εποχή των τεράτων», έλεγε ο Αντόνιο Γκράμσι και, αν πάρουμε τοις μετρητοίς το συγκεκριμένο απόφθεγμα του αγαπημένου ιταλού στοχαστή, το μιντιακό σύμπαν της χώρας βιώνει στην κυριολεξία την εποχή των τεράτων: το μιντιακό εκτόπλασμα Χίος και τα φασιστικά πρωτοσέλιδά του δεν είναι παρά μία μόνο από τις αποκρουστικές όψεις του δημοσιογραφικού τέρατος που γεννήθηκε στην εποχή των μνημονίων∙ μια ακραία έκφραση των συμφορών που κατατρύχουν τα ΜΜΕ, τη δημοσιογραφία, τους δημοσιογράφους, και κατ’ επέκταση την ενημέρωση και τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης στην εποχή των τεράτων…
Εφημερίδες χωρίς συντάκτες. Ακόμα χειρότερα, εφημερίδες με απλήρωτους για δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε και έξι μήνες, συντάκτες, που, υπό το κράτος της βίας των απολύσεων και της ανεργίας, παράγουν μυθοπλασία (συνήθως αντικυβερνητική –ενίοτε και φιλοκυβερνητική) αντί ειδήσεων. Μυθοπλασία σύμφωνη με τα επιχειρηματικά συμφέροντα των διαπλεκομένων (παλαιάς ή νέας διαπλοκής) εκδοτών τους. Που, ιδού το τερατώδες, είναι συμφέροντα «κομματικά», είτε πρόκειται για κομματικά είτε για ιδιωτικά ΜΜΕ – είτε για ιδιωτικές είτε για κομματικές επιχειρήσεις...
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου