ορισμό των υποψηφίων στα κορυφαία αξιώματα της Ε.Ε.
Βέβαια, το παζάρι για τις υποψηφιότητες έχει αρχίσει εδώ και μήνες, στην αρχή με διακριτικότητα λόγω ευρωεκλογών, για να μη φανούν τα «άπλυτα» ορισμένων κρατών-μελών, με επικεφαλής τη Γερμανία, που σαν αρπακτικά όρνια επιδιώκουν να εδραιώσουν, με την κατάληψη κορυφαίων θέσεων, την ισχύ τους στο κοινοτικό στερέωμα.
Η διακριτικότητα εν μέρει εγκαταλείφθηκε στην άτυπη σύνοδο κορυφής που έγινε στο Σιμπίου της Ρουμανίας, στην οποία έδειξαν τα δόντια τους οι μεγάλες χώρες, έχοντας πίσω τους τις απαραίτητες ομάδες συμμάχων. Και ο Πολωνός πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντόναλντ Τουσκ, που επιστρέφει και αυτός στα πάτρια εδάφη, όρισε το ραντεβού της 28ης Μαΐου για ένα πρώτο ξεκαθάρισμα γύρω από τις περιβόητες κενές θέσεις.
Βγαίνουν στο σφυρί η προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ). Και, φυσικά, αναμένεται να βγουν μαχαίρια...
Κατ’ αρχάς, πρέπει να επιλυθεί το θέμα της διαδικασίας που θα ακολουθηθεί για την επιλογή του διαδόχου του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Το 2014, ο Λουξεμβούργιος ανέλαβε το πηδάλιο της Κομισιόν διότι ήταν επικεφαλής της Ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ) στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που πήρε τις περισσότερες ψήφους στις ευρωεκλογές.
Για πρώτη φορά το Ευρωκοινοβούλιο είχε τον πρώτο λόγο για την προεδρία της Κομισιόν. Ολοι οι προηγούμενοι πρόεδροι της Επιτροπής είχαν διοριστεί από τους ηγέτες των κρατών-μελών με βασικό κριτήριο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ισχυρών κρατών-μελών.
Ετσι, διορίστηκαν στην προεδρία της Κομισιόν αχυράνθρωποι, τελείως ακίνδυνοι για τις μεγάλες χώρες, όπως οι Λουξεμβούργιοι Γκαστόν Τορν και Ζακ Σαντέρ, ή αφελείς από πολιτικής πλευράς, όπως ο Ιταλός Ρομάνο Πρόντι. Φωτεινή εξαίρεση αποτέλεσε ο Ζακ Ντελόρ, ο οποίος τόλμησε ουκ ολίγες φορές να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι για την αποδοχή των προτάσεών του, δίνοντας πολιτική φωνή στην Επιτροπή. Απέναντί του, όμως, είχε ηγέτες μεγάλου βεληνεκούς, όπως ήταν ο Φρανσουά Μιτεράν και ο Χέλμουτ Κολ.
Μετά την περίοδο Ντελόρ, τα πράγματα άλλαξαν. Οι νέοι ηγέτες των ισχυρών χωρών που διαδέχθηκαν το δίδυμο Μιτεράν - Κολ δεν θέλησαν να κάνουν το ίδιο «λάθος». Και διόρισαν στην προεδρία της Κομισιόν έναν αποτυχημένο πολιτικό, γνωστό αχυράνθρωπο και πιστό υπηρέτη των συμφερόντων των χωρών τους: τον Πορτογάλο Μανουέλ Μπαρόζο, που στη διάρκεια της μακράς θητείας του η Κομισιόν έχασε την πολιτική φωνή της και κατέστη ένας γραφειοκρατικός διαχειριστής του Συμβουλίου Υπουργών.
Αποτέλεσμα: η προσπάθεια για δημιουργία μιας Ευρώπης των πολιτών, στηριζόμενη σε κοινές κοινωνικές πολιτικές και στην αλληλεγγύη, να αφήσει τη θέση της σε μια γερμανική Ευρώπη των τραπεζών και των οικονομικών συμφερόντων, ενώ διευρύνθηκε με την πολιτική λιτότητας που επέβαλε το Βερολίνο το χάσμα μεταξύ Βορρά και Νότου.
Με τον Ζ.-Κ. Γιούνκερ στο πηδάλιο, η Κομισιόν παρέμεινε χωρίς πολιτική φωνή και συνέχισε να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μεγάλων χωρών. Απόδειξη, η παθητική στάση της απέναντι στην ελληνική κρίση...
Αντίθετα, το Ευρωκοινοβούλιο πήρε επάνω του, πέτυχε την αύξηση των αρμοδιοτήτων του με τη διεύρυνση της διαδικασίας της συναπόφασης με το Συμβούλιο Υπουργών σε πολλούς τομείς και γενικά ο ρόλος του έγινε πιο ουσιαστικός. Κάτι που δεν αρέσει στις μεγάλες χώρες, ιδίως τη Γερμανία, οι οποίες, μετά την αποδυνάμωση της Κομισιόν, επιθυμούν να διατηρήσουν τον πλήρη έλεγχο του κοινοτικού μηχανισμού.
Το αίτημα, λοιπόν, του Ευρωκοινοβουλίου να εκλέξει για δεύτερη φορά με τη διαδικασία του Spitzenkandidat (κορυφαίος υποψήφιος) τον διάδοχο του Ζ.-Κ. Γιούνκερ προσκρούει σε αντιρρήσεις πολλών Ευρωπαίων ηγετών, οι οποίοι επιμένουν ότι δεν υπάρχει «αυτοματισμός» μεταξύ εκλογικού αποτελέσματος και της επιλογής του νέου προέδρου της Επιτροπής.
Στη σύνοδο κορυφής του Σιμπίου, οι ηγέτες της Γαλλίας, του Βελγίου, του Λουξεμβούργου και της Ολλανδίας τάχθηκαν ανοιχτά κατά του αιτήματος του Ευρωκοινοβουλίου, προς μεγάλη ικανοποίηση της καγκελάριου Ανγκελα Μέρκελ, που κινείται όπως πάντα παρασκηνιακά και ελέγχει τις χώρες του Βίζεγκραντ καθώς και τη «Χανσεατική Ομάδα» των Βορείων.
Στη σύνοδο της Τρίτης, λοιπόν, οι ηγέτες πρέπει να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους απέναντι στο αίτημα του Ευρωκοινοβουλίου για τη διαδικασία του Spitzenkandidat. Σε περίπτωση που επιβεβαιωθεί η αντίθεσή τους, το πιο πιθανόν είναι να αρχίσουν οι εχθροπραξίες... Δεν θα έρθει το Ευρωκοινοβούλιο να «χαλάσει τη σούπα» των ηγετών, μετά τον παροπλισμό της Κομισιόν!
Και η πολιτική διαδικασία κατάληψης των επιτελικών θέσεων θα είναι το τελευταίο στάδιο μιας μεγάλης ευθείας, που θα ξεκινήσει με τις εκλογές της Κυριακής για την ανάδειξη των νέων μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και θα ολοκληρωθεί με την έναρξη της θητείας της νέας Επιτροπής τον επόμενο Νοέμβριο.
Πού βρισκόμαστε όμως με τους υποψηφίους; Η υποψηφιότητα του επικεφαλής του ΕΛΚ, του Γερμανού Μάνφρεντ Βέμπερ, δεν «τραβάει» και χάνει συνεχώς έδαφος. Παρά την επίμονη στήριξη της Ανγκελα Μέρκελ, η οποία, για ευνόητους λόγους, θέλει έναν δικό της αχυράνθρωπο στο πηδάλιο της Κομισιόν, ο Βαυαρός δεν θεωρείται ικανός να μεταπηδήσει από τη θέση του ευρωβουλευτή, που κατέχει τα τελευταία 15 χρόνια, στην απαιτητική θέση του επικεφαλής της Κομισιόν.
Λαμβάνοντας υπόψη όμως την ισχύ, έστω και κουτσουρεμένη, του ΕΛΚ στο Ευρωκοινοβούλιο, οι πιθανότητες επικράτησης του υποψηφίου των Σοσιαλιστών, του Ολανδού Φρανς Τίμερμανς, είναι περιορισμένες.
Σχετικά με τη συζητούμενη πιθανή υποψηφιότητα του Γάλλου Μισέλ Μπαρνιέ, που ανήκει στο ΕΛΚ, ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν φέρεται να είναι αναποφάσιστος μεταξύ της επιλογής να αναλάβει ένας
Γάλλος επικεφαλής στην ΕΚΤ ή στο πηδάλιο της Κομισιόν. Μην ξεχνάμε ότι και τις δύο αυτές θέσεις «χτυπάει» και η Γερμανία. Αν λοιπόν παραμεριστεί το αίτημα του Ευρωκοινοβουλίου για τον Spitzenkandidat, δεν αποκλείεται να αναζητηθεί ένας «νέος Μπαρόζο», αν και κάτι τέτοιο σίγουρα θα αποτελέσει πρόκληση.
Για τη θέση του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, που κατέχει ο Ντόναλντ Τουσκ, εκτιμάται ότι θα αποτελέσει προτεραιότητα για την οικογένεια των φιλελευθέρων, η οποία αναμένεται να βγει ενισχυμένη από τις κάλπες της Κυριακής.
Ακούγεται περισσότερο το όνομα του Ολλανδού πρωθυπουργού Μαρκ Ρούτε. Είναι εξάλλου ο... λοχίας της Μέρκελ! Αυτός που «βγαίνει μπροστά», όταν η «κόρη του πάστορα» υπνωτίζει όλο τον κόσμο με τη σιωπή της – άλλωστε η Ολλανδία είναι παραδοσιακά δεμένη στο γερμανικό άρμα.
Αλλο όνομα που ακούγεται είναι του Βέλγου πρωθυπουργού Σαρλ Μισέλ, ο οποίος διατηρεί καλές προσωπικές σχέσεις με τους περισσότερους ομολόγους του και χαίρει εκτίμησης για τις φιλοευρωπαϊκές παρεμβάσεις του.
Για τη θέση του ύπατου εκπροσώπου της Ε.Ε. για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας, μάλλον προαλείφεται μέλος της οικογένειας των Σοσιαλιστών με επικρατέστερο τον Φρανς Τίμερμανς, αντιπρόεδρο της Επιτροπής Γιούνκερ – στην περίπτωση, φυσικά, που ο Τίμερμανς δεν αναδειχθεί με κάποιο τρόπο πρόεδρος της νέας Κομισιόν. Αλλο όνομα που ακούγεται είναι του Ισπανού ΥΠΕΞ Ζοζέφ Μπορέλ.
Οσον αφορά τον αντικαταστάτη του Ιταλού Μάριο Ντράγκι στην ΕΚΤ, το παζάρι θα γίνει μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας. Και βέβαια, για όλες τις παραπάνω θέσεις «παίζει» και το όνομα του αντιπροέδρου της Επιτροπής Γιούνκερ, Βάλντις Ντομπρόβσκις. Φιλόδοξος ο Λετονός, αλλά μπορεί τελικά να μείνει με τη... φιλοδοξία!...
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου