Ενοποίηση Πολυτεχνείου-αρχαιολογικού μουσείου...

Γιώργος Σταματόπουλος

Τι ακριβώς έχουν στον νου τους όταν μιλάνε για ενοποίηση του Αρχαιολογικού Μουσείου με το Πολυτεχνείο κανείς δεν μπορεί να ξέρει, ακόμη κι αν έχει δει τις μελέτες και τις βινιέτες, υπέργειες και υπόγειες. Δεν φαντάζομαι να εμφορούνται από...
αναγεννησιακές ιδέες, τέτοιες που οραματίζονται τη σύμπλευση, τη συμπόρευση Επιστήμης και Τέχνης -θα ήταν ευχής έργον κάτι τέτοιο· θα είχαμε μια, για πρώτη φορά μετά από δύο χιλιάδες χρόνια, ελληνική αναγέννηση και ίσως φωτιζόμασταν τότε να δημιουργήσουμε μεγάλα έργα [για μεγάλα ποιήματα].

Θα χρειαζόμασταν βεβαίως έναν Λεονάρντο Ντα Βίντσι, έναν Μιχαήλ Αγγελο, έναν Ραφαήλ, έναν Σέξπιρ, θα έπρεπε να ανακαλύψουμε μια δική μας ξεχωριστή προοπτική, να αλλάξουν, να ανοίξουν οι ορίζοντες, να ξεφύγουμε από τον επαρχιωτισμό και την προσκόλληση σε στερεότυπους ήρωες και αρχαϊκά κλέη. Αλλά βεβαίως τέτοιους ανθρώπους δεν γεννά η σημερινή εκπαίδευση, η οποία κατασκευάζει μόνο «ειδικούς» και «επαγγελματίες» μιας χρήσης.

Προξενεί απορία λοιπόν τι ακριβώς έχουν στο μυαλό τους οι μελετητές αυτοί, όταν τον πολιτισμό σχεδόν όλοι οι πολιτικοί τον έχουν στις τελευταίες επιλογές της πολιτικής τους -εκτός αν υπάρχει «ψωμί» πίσω από τα αγάλματα που «ραθυμούν» στα σκονισμένα υπόγεια του μουσείου.

Κάτι πρέπει να γίνει με αυτά τα αγάλματα, πρέπει με κάποιον τρόπο να τα εσωτερικεύσουμε και να γίνουμε πιθανώς οι ίδιοι αγάλματα, να νιώσουμε μέσα μας την ιστορικότητα και την ομορφιά, να δονηθούμε από τη θέρμη τους και το κάλλος. Πριν από αυτό πρέπει να τα γνωρίσουμε, ότι το τάδε Φειδίας εποίησεν και τούτο Λύσιππος εποίησεν και αυτό να το μάθουν όλοι οι μαθητές -επίσης και όλοι οι ενήλικοι, που αρνήθηκαν ή δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να συναντηθούν με τον ελληνικό πολιτισμό. Να βγούνε μετά στον αύλειο χώρο και να απολαύσουν ένα δροσιστικό ποτό.

Στη συνέχεια να επισκεφτούν το Πολυτεχνείο, να γνωρίσουν τα επιτεύγματα της επιστήμης, να δουν τις μακέτες του μέλλοντος, να συνειδητοποιήσουν ότι το περιβάλλον είναι η ζωή μας και οφείλουμε να το αγαπήσουμε και να μην το μολύνουμε με τα περιτρίμματα της καταναλωτικής μας μανίας και απληστίας [κεκόρηνται όκωσπερ κτήνεα έλεγε ο παππούς από την Εφεσο].

Δεν ξέρω αν όλοι αυτοί οι σχεδιαστές είναι κατειλημμένοι από θαυμασμό για την ελληνική παιδεία [την παλιά, γιατί η καινούργια... άσ’ τα να πάνε] και αν μπορούν αυτόν τον θαυμασμό [εάν υπάρχει, που το βλέπω κομμάτι δύσκολο] να τον μεταφυτέψουν στην ελληνική κοινωνία ώστε να γίνει κτήμα της και να πλουτίζεται ο εαυτός της από τις διαιώνιες αξίες αυτού του πολιτισμού. Ο πολιτισμός δεν είναι τουρισμός, είναι η κουλτούρα μιας χώρας, οι συνήθειές της, η παρουσία της στο γίγνεσθαι του κόσμου, οι χοροί της και τα τραγούδια της, το πένθος και οι καημοί της -αλλιώς γλεντάνε οι Αμερικανοί, αλλιώς οι Ευρωπαίοι, αλλιώς οι Ελληνες, εάν αυτό είναι κατανοητό και διακριτό.

Μάλλον τουριστικά βλέπουν την «ενοποίηση» οι εμπνευστές της, διαφορετικά θα πρότασσαν το τι συμβολίζει η ενοποίηση και όχι το τι θα αποφέρει στον κρατικό κορβανά. Εάν διαφωνούν, ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα...

efsyn.gr