αράξουν.
Ποιοι πήγαιναν πρωινιάτικα κινηματογράφο; Αργόσχολοι, άνεργοι και πολλοί μαθητές! Οι κινηματογράφοι, και κυρίως οι λαϊκοί, ήταν τα καταφύγια της κοπάνας. Στην κορυφή τού είδους βρίσκονταν δύο κινηματογράφοι-θρύλοι της οδού Πατησίων, πολύ κοντά στην Ομόνοια: η Αλάσκα και το Ροζικλαίρ.
Το ρεπερτόριό τους αστυνομικά, πολεμικά και πολύ (μα πολύ!) αισθησιακά. Και πάντα με ένα εισιτήριο δύο έργα. Τα περισσότερα φιλμ «Ακατάλληλα» και κάποια «Αυστηρώς ακατάλληλα»· αλλά αυτό καθόλου δεν αναχαίτιζε την επέλαση της πιτσιρικαρίας. Ανεπίτευκτη και η ευταξία στην αίθουσα. Μάταιες οι επιγραφές «Απαγορεύεται το κάπνισμα εντός της αιθούσης»! Πάντα όλο και κάποιο/κάποια τσιγαράκι άναβε, δήθεν κρυφά, σκύβοντας πίσω από τα καθίσματα.
Και η αστυνομία; Ο έλεγχος; Από όσα λένε οι παλαιότεροι, οι λαϊκοί κινηματογράφοι της Αθήνας (αλλά και του Πειραιά, τρεις τέτοιοι υπήρχαν στην καρδιά της Τρούμπας) ήταν άβατοι. Και, επίσης, ήταν διαδραστικοί.
Το κοινό συμμετείχε: χειροκροτούσε στην επέλαση του ιππικού, στο μπουνίδι ή στις αγαπησιάρικες σκηνές, αποδοκίμαζε τους «κακούς», επαναλάμβανε τις ατάκες ή προλάβαινε να τις πει πριν από τους ηθοποιούς επειδή υπήρχαν πολλοί πρωινοί και είχαν δει και ξαναδεί τις ταινίες. Έλεγχοι της αστυνομίας –κι αν ακόμα έχουν γίνει– δεν έχουν καταγραφεί στις περιγραφές και στις μνήμες...
harddog-sport.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου