χαρακτηρίζουν το μαζικό κίνημα. Αφενός έχουμε την δεδηλωμένη πολιτική πρόθεση της κυβέρνησης να ασκήσει τη έννομη βία που μόνο το κράτος διαθέτει -στο πλαίσιο του κορυφαίου πολιτικού συμβόλου του συντηρητισμού "Νόμος και Τάξη".
Αυτή η επιλογή είναι στρατηγικού και προληπτικού χαρακτήρα και εκφράστηκε ήδη σε πολλά επίπεδα. Από τα νέα νομοθετήματα για τον αντικαπνιστικό*, τη διαχείριση της υπόθεσης Novartis (υφαρπαγή της Ανάκρισης από την Τουλουπάκη), μέχρι τα show των Εξαρχείων, της Ευελπίδων κ.ο.κ.
Αυτή η δεδηλωμένη πρόθεση σε συνδυασμό με την πολιτική γκάφα της άρσης του πανεπιστημιακού ασύλου, την κατάργηση δεκάδων πανεπιστημιακών τμημάτων και των γεγονότων της ΑΣΟΕΕ, σε συνάρτηση με τον εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου, προκάλεσε την αφύπνιση των νέων και το απρόσμενο ενδιαφέρον τους για την Εξέγερση του 1973.
Ταυτόχρονα όμως προκάλεσαν και τον αναστοχασμό της πάλαι ποτέ "γενιάς του Πολυτεχνείου" και των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων. Αυτών που υπέστησαν τις δύο μεγάλες οικονομικές αφαιμάξεις με το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου και τη χρεοκοπία–PSI. Η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου ήρθε να ξύσει πληγές και να ταρακουνήσει συνειδήσεις, με τον ίδιο μαγικό τρόπο που είχε προκαλέσει τότε τη μαζική υπέρβαση-ανάταση πρώτα στους νέους και μετά στην κοινωνία.
Το ιστορικό των ιδεολογικών ζυμώσεων
Πολλοί θυμήθηκαν τις ιδεολογικές ζυμώσεις, τις τακτικές αντιπαλότητες, την στρατηγική σημασία της επικοινωνίας με το ραδιόφωνο, τα συνθήματα. Όταν οι ασφαλίτες πυροβολούσαν εν ψυχρώ, οι πολιορκημένοι επαναλάμβαναν σπαραχτικά από το μικρόφωνο «είμαστε άοπλοι-είμαστε άοπλοι- είμαστε άοπλοι…»
Τελικά, ο μαζικός αυθορμητισμός και η μαζική αντίδραση ξεπέρασε κάθε ανθρώπινο φόβο και πέτυχαν να κάψουν τον δήθεν κοινοβουλευτικό μανδύα της χούντας. Το αποτέλεσμα ήταν η αντικατάσταση της χούντας του Παπαδόπουλου από αυτή του Ιωαννίδη, που μέσα στην απελπισία της οδηγήθηκε στην προδοσία της Κύπρου και στην κατάρρευση της δικτατορίας.
Είναι κρίσιμο να επισημανθεί, ότι το αντιδικτατορικό κίνημα μαζικοποιήθηκε και κορυφώθηκε με τη Νομική και το Πολυτεχνείο, αφού όμως προηγουμένως οι αντιστασιακές οργανώσεις είχαν εγκαταλείψει την επικοινωνία του αγώνα τους μέσω της τοποθέτησης βομβών. Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να κατανοήσουν κυρίως οι διάφοροι αναρχοαυτόνομοι, αλλά και όσοι επέδειξαν ανοχή στα συνήθη έκτροπα της μεταπολιτευτικής περιόδου.
Αναρχικοί, προβοκάτορες και "αναγκαστικότητα"
Η χαρά της δημοκρατίας και της ελευθερίας που ακολούθησε ο βιοπορισμός της γενιάς του Πολυτεχνείου και η ευμάρεια των κοινοτικών κονδυλίων, διασκέδασαν τους πραγματικούς στόχους της εξέγερσης. Το νόημα εμπορευματοποιήθηκε μιντιακά και εργαλειοποιήθηκε πολιτικά, με τα γνωστά δραματικά αποτελέσματα. Όμως, στις 17 Νοέμβρη του 2019 φαίνεται πως κάτι συνέβη, κάτι άλλαξε στις ψυχές των νέων και των παλιών. Ο χρόνος θα δείξει τι μπορεί να είναι αυτό.
Πέρα από τους προφανείς λόγους που αναφέραμε, η μαζικότητα της πορείας μπορεί σε κάποιο βαθμό να οφείλεται και στην "προστασία" των 5.000 αστυνομικών. Ωστόσο, καταγγέλλονται ουκ ολίγα κρούσματα υπερβολής και υπέρβασης του αστυνομικού καθήκοντος, που επέτρεψε πάντως σε πολλούς να σηκωθούν από τον καναπέ τους.
Αν αυτό το επιχείρημα στέκει –κι αυτό θα φανεί στο μέλλον-, μπορούμε να ελπίζουμε στην εκθετική αύξηση της συμμετοχής πολιτών στις μαζικές διαδηλώσεις, όπως άλλωστε δείχνει και η εμπειρία των ποδοσφαιρικών γηπέδων. Όταν οι χούλιγκανς αποκλείονται, ο κόσμος πάει με τα παιδιά του να δει τα ματς. Παρενθετικά, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι η "επιτυχία" της αστυνομίας εκθέτει την πρακτική ανοχής και κατανόησης που εφάρμοσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Το μαζικό κίνημα στην Ελλάδα έχει υποφέρει, πολύ και για δεκαετίες, από τους επαγγελματίες προβοκάτορες των υπηρεσιών ή των βαλτών του οργανωμένου εγκλήματος, που εκμεταλλεύονται τον βλακώδη ρομαντισμό των αναρχοαυτόνομων νεαρών. Είναι κοινή αίσθηση πως οι προβοκάτορες παρεισφρέουν ανάμεσά τους και προκαλούν τα έκτροπα.
Η πορεία πρέπει να αλλάξει πορεία
Ίσως είναι καιρός, αυτές οι ομάδες των αντιεξουσιαστών, αριστεριστών και των αναρχικών να αντιληφθούν πως δεν είμαστε πια στην εποχή του τσάρου Νικόλαου και ότι κάνουν μεγάλη ζημιά κρυμμένοι πίσω από τις μαζικές διαδηλώσεις. Ίσως είναι καιρός, πρώτον να κατανοήσουν τη δύναμη του μαζικού κινήματος και να πάψουν να το προβοκάρουν. Δεύτερον, να βρουν πιο αποδοτικές μεθόδους ιδεολογικής ύπαρξης.
Σε ό,τι αφορά την "αναγκαστικότητα" της κρατικής βίας, αν το μαζικό κίνημα καταφέρει να απομονώσει τους αναρχικούς και αυτούς που τους ακολουθούν, και να διασφαλίζει ειρηνικές πορείες (όχι βέβαια στο στρατιωτικό πρότυπο του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ), τότε η κρατική βία θα απονομιμοποιείται με προφανείς τις πολιτικές επιπτώσεις.
Θα αποτολμήσω και μια μετά-μοντέρνα σκέψη. Δεδομένου ότι τα παιδιά των παιδιών του Πολυτεχνείου μεγάλωσαν στην ελευθεριότητα της εποχής ΠΑΣΟΚ και τα παιδιά των παιδιών των παιδιών του Πολυτεχνείου, οι millenians δηλαδή, δεν έχουν παραστάσεις αντι-αμερικανισμού, τουλάχιστον παλαιού τύπου, ίσως, να ήταν καλή ιδέα η πορεία να αλλάξει πορεία.
Χωρίς να υποβαθμίζεται ο ρόλος του αμερικανικού παράγοντα στο πραξικόπημα του 1967, στην στήριξη της δικτατορίας και στην προδοσία της Κύπρου. Μια εμβληματική νέα πορεία θα μπορούσε να ξεκινάει από τη Μπουμπουλίνας και να φτάνει στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Μια τέτοια αλλαγή πορείας εμπεριέχει πιο σημαντικούς συμβολισμούς για το σήμερα.
*Αν δοθεί κίνητρο 20% (ή 20 ευρώ) στους αστυνομικούς που θα ρίχνουν τα πρόστιμα στους καπνιστές και στα μαγαζί, αυτό σημαίνει έμμεση ιδιωτικοποίηση της αστυνομίας, όπου ο αστυνόμος εμπλέκεται με ιδιωτικό κίνητρο στην εφαρμογή του νόμου...
Μάκης Ανδρονόπουλος
Πηγή: slpress.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου