Το γατάκι ήταν καλά στην υγεία του. Διάολε, εφτά ζωές υποτίθεται ότι έχει, θα άντεχε να...
ξοδέψει μία για να γκρεμοτσακιστεί από ένα δέντρο. Ο Λέονιντ είναι καλά στην υγεία του. Συναντήθηκαν για μερικά δευτερόλεπτα στις 13 Οκτωβρίου του 1989. Η μοίρα τους καθορίστηκε από εκείνη τη συνάντηση, εκείνα τα ελάχιστα δευτερόλεπτα, μέχρι να σπάσει το λεπτό κλαδάκι της λεύκης. Το γατάκι βρέθηκε σύντομα στην αγκαλιά της 15χρονης γειτόνισσας, που κλαίγοντας είχε χτυπήσει το κουδούνι της οικείας Βικτόροβιτς.
Ο 18χρονος φέρελπις τερματοφύλακας βρέθηκε ξαπλωμένος στο χορτάρι. Συντριπτικό κάταγμα επιγονατίδας, ρινικό κάταγμα, διάσειση, ένας χρόνος σε επαρχιακό νοσοκομείο της Σοβιετικής Ένωσης (σ.σ. ελεύθεροι οι συνειρμοί για το τι αυτό συνεπάγεται) και αφόρητοι πόνοι για να μπορέσει το γόνατο να λυγίσει ξανά. Ο Λέοντιντ Σλούτσκι μπορούσε να ξεχάσει την καριέρα του τερματοφύλακα. Θα έβρισκε εκείνη του προπονητή, μέσα από μια διαδρομή που είχε πάντα ως φάρο τη μητέρα του.
Βιοπάλη στην εποχή της… ΕΣΣΔ!
Η τηλεόραση παίζει στο mute... Σε κάθε παιχνίδι. Η μητέρα του κάνει όσες δουλειές μπορεί να θυμηθεί εκείνη την ώρα για να ελαχιστοποιήσει το άγχος. Το γήπεδο τής είναι απαγορευμένο. Μια φορά πήγε, στην Ολίμπια τα χρόνια της ακμής, και έσπασε ένα σερί είκοσι νικηφόρων αποτελεσμάτων. Της επιβλήθηκε από τον γιο της κατ’ οίκον περιορισμός, που δε θα έσπαγε ούτε εκείνο το βράδυ. 19 Μαΐου του 2013. Η ΤΣΣΚΑ παίρνει το βαθμό που χρειαζόταν απέναντι στην Κούμπαν και αναδεικνύεται πρωταθλήτρια Ρωσίας. Η μητέρα του, έχει μόλις ανοίξει τη φωνή στην τηλεόραση. Πάντα το δυνάμωσε μόλις το αποτέλεσμα έμοιαζε δεδομένο.
«Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στη μαμά μου. Μαμά, σε αγαπάω. Και αυτός ο θρίαμβος είναι για σένα». Ένας άντρας 42 ετών, καθήμενος σε μια κατάμεστη αίθουσα Τύπου, δεν σκέφτηκε να πει τίποτα παραπάνω. Οι δημοσιογράφοι σηκώθηκαν και τον χειροκρότησαν. Για λίγο έγιναν και εκείνοι τα μικρά αγόρια που ήθελαν να τηλεφωνήσουν στη μητέρα τους και να την ευχαριστήσουν για όσα έκανε για εκείνους. Ακόμα κι αν δεν είχαν κάνει όσα η Λουντμίλα Νικολάεβνα στην προσπάθειά της να μεγαλώσει σωστά το παιδί της στα σκληρά χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης.
Ο πατέρας του ήταν ερασιτέχνης πυγμάχος και φανατικός οπαδός της Τσερνομόρετς Οδησσού, πόλη στην οποία ζούσε μέχρι να μετακομίσει στο Βόλγκογκραντ. Η γνωριμία του Βίκτορ με την Λουντμίλα ήταν κλασική νουβέλα σοβιετικού προξενιού. Τα κορίτσια πήγαιναν στην ντίσκο και κάθονταν σε ένα παγκάκι, παρακολουθώντας τα αγόρια. Τα αγόρια διάλεγαν όποιο κορίτσι ήθελαν και το έπαιρναν για σύζυγο. Ο Βίκτορ ήταν 15 χρόνια μεγαλύτερος της Λουντμίλα και είχε παιδιά και από προηγούμενο γάμο.
Θα έφευγε από τη ζωή πολύ σύντομα μετά τη γέννηση του Λέονιντ, πριν προλάβει να του μεταλαμπαδεύσει πολλά, ούτε καν την αγάπη του για το ποδόσφαιρο. Πέθανε από καρκίνο στον πνεύμονα, τον οποίο ουδέποτε κατάφεραν να εντοπίσουν οι γιατροί στο Βόλγκογραντ και όταν έκανε τις απαραίτητες εξετάσεις στη Μόσχα, ήταν πολύ αργά και οι μεταστάσεις θα του έκοβαν άμεσα το νήμα της ζωής.
«Ήμουν στην κηδεία του πατέρα μου και τα θυμάμαι όλα αρκετά καλά. Όλοι έκλαιγαν και με έστειλαν να μείνω στο σπίτι ενός γείτονα. Θυμάμαι ακόμα τη μυρωδιά από την κηδεία, ο ανθρώπινος εγκέφαλος λειτουργεί με περίεργο τρόπο. Δε θα έλεγα, ωστόσο, ότι με τραυμάτισε ο θάνατος του πατέρα μου. Δεν καταλάβαινα πολλά. Έλειπε και συχνά σε ταξίδια, δεν μιλούσαμε πολύ. Το τραύμα έρχεται αργότερα, όταν όλοι έχουν πατέρα κι εσύ δεν έχεις».
Δεν χρειάζεται να υπερθεματίσουμε για τη σκληρότητα των γυναικών της Σοβιετικής Ένωσης. Η μητέρα του ήταν δασκάλα. Η γιαγιά του, επίσης δασκάλα. Με δύο γυναίκες των γραμμάτων να τον μεγαλώνουν, ο Σλούτσκι δεν μπορούσε παρά να αναπτύξει θέληση για μάθηση, κάθε είδους μάθηση. Εκτός από το πιάνο. «Πήγαινα για δύο χρόνια, μέχρι που είπα στη μαμά μου ότι προτιμώ να με σκοτώσει να από το να πάω ξανά», διηγείται και έτσι ξεκίνησε ποδόσφαιρο το καλοκαίρι και χόκεϊ το χειμώνα. Η μητέρα του είχε κατορθώσει ουσιαστικά να δημιουργήσει μια θέση δασκάλας σε εργοστάσιο και όταν προέκυψε η ανάγκη έπρεπε να βρει δεύτερη δουλειά. Κρυφά από το γιο της, κρυφά από τον κόσμο.
«Κάλυπτα το κεφάλι μου και κάλυπτα το πρόσωπό μου για να μην καταλάβουν ότι η δασκάλα το πρωί ήταν καθαρίστρια το βράδυ», εξομολογείται για τη δουλειά που μόνο χρόνια αργότερα ενημέρωσε τον Λέονιντ ότι έκανε εκείνα τα χρόνια, ώστε να μπορεί να εξασφαλίσει την ανατροφή του παιδιού της και την υποθήκη του σπιτιού. «Μπορεί ενδόμυχα να το γνώριζα, αλλά δεν το ένιωθα τότε. Τα παιδιά είναι συνήθως πολύ εγωιστές και μόνο όταν ενηλικιωθούν αντιλαμβάνονται τι χρωστούν στους γονείς του. Έτσι, ούτε εγώ ένιωθα τις δυσκολίες. Τι κι αν πουλήσαμε το αμάξι; Έξι χρονών ήμουν, τι να καταλάβω; Θα πάω σχολείο με τα πόδια και το τρόλεϊ. Τι κι αν δούλευε η μαμά μου; Ας μην ξεχνάμε ότι ήμασταν στη Σοβιετική Ένωση ακόμα. Όλοι φορούσαμε τα ίδια ρούχα, δεν ξεχώριζε κάποιος στο δρόμο».
Σύντομα θα ξεχώριζε ο ίδιος…
Ο προπονητής από την αυλή του γείτονα!
Τα δικαιώματα του τίτλου ανήκουν στον συγγραφέα Ιγκόρ Ραμπίνερ, με τη βιογραφία του Λέονιντ Σλούτσκι να κυκλοφορεί από το 2016. Μια βιογραφία, την οποία ο συγγραφέας περιγράφει ως ντοκιμαντέρ και αστυνομική νουβέλα. Πράγματι, υπάρχουν εντυπωσιακές στιγμές στη ζωή του Ρώσου τεχνικού. Πώς σώθηκε από πνιγμό όταν ήταν ακόμα εφτά ετών, πώς τον πρόδωσε ο καλύτερός του φίλος, πώς του έκαψαν το αμάξι όταν έφυγε από την ομάδα που δημιούργησε από το μηδέν και πώς το ποδόσφαιρο τον έκανε πιο σκληρό, ώστε να μάθει να λέει όχι. Και η ζωή συχνά είναι ακριβώς αυτό. Καθορίζεται από ένα όχι ή ένα ναι.
«Συχνά με ρωτάνε: Θα σκαρφάλωνες ξανά σε δέντρο; Δεν ξέρω τι να απαντήσω. Διότι όταν έρχεται ένα συμπαθέστατο κορίτσι 15 ετών κλαίγοντας και μου ζητάει βοήθεια… Δεν ξέρω. Όταν σκαρφάλωνα ήξερα ότι θα πέσω. Ποτέ δεν είχα σκαρφαλώσει σε δέντρα στη ζωή μου, αλλά δεν μπορούσα να αρνηθώ. Και δεν συμπαθούσα καν τις γάτες».
Η συνέχεια γνωστή. Με όλους τους τραυματισμούς του, ο Λέονιντ οδηγήθηκε στο δημόσιο νοσοκομείο και η μητέρα του έφτασε εκεί μόνο αφότου είχε μπει στο χειρουργείο. Ο γιατρός έκανε εξαιρετική δουλειά για να αποκαταστήσει τη ζημιά ̇ο Σλούτσκι είχε πέσει από ύψους που αντιστοιχούσε σε τρίτο όροφο. Η επέμβαση, όμως, ήταν απλώς η αρχή. «Πέρασα ένα χρόνο σε ένα τυπικό σοβιετικό νοσοκομείο, με είκοσι κρεβάτια σε ένα δωμάτιο. Άλλοι άνθρωποι ήταν ακρωτηριασμένοι, άλλοι είχαν κατάγματα στα πλευρά. Επί τρεις μήνες ήμουν κλινήρης. Άρχισα να περπατάω μετά τους εφτά μήνες. Προσπαθούσε να πατήσω το πόδι μου, ο πόνος ήταν απερίγραπτος, τα δάκρυα έτρεχαν ανεξέλεγκτα. Κάθε μέρα προσπαθούσα και λίγο. Λύγιζα το γόνατό μου και λίγο παραπάνω. Μέχρι που το κατάφερα. Ένα χρόνο μετά ήμουν ανεξάρτητος και πήγα στο σπίτι μου ξανά».
Το ποδόσφαιρο ήταν ακόμα το πάθος του. Πάντα το έβλεπε λίγο πιο τακτικά, λίγο πιο οργανωτικά, «έφτιαχνε στρατηγικές με τα παιχνίδια του», εξηγεί η μαμά του, «ίσως γι’ αυτό είχε επιλέξει τη θέση του τερματοφύλακα», προσθέτει. Άρχισε – παράλληλα με τις σπουδές του στη γυμναστική ακαδημία – να σκέφτεται την προπονητική. Έγραφε αγγελίες και η μαμά του τις κολλούσε στις κολώνες για να μπορέσει να μαζέψει παιδιά στην άσημη DYUSSH-11. Δεν υπήρχε γήπεδο, δεν υπήρχαν αποδυτήρια στην πρώτη του δουλειά. Μέχρι που ένα χρόνο μετά είδε εκείνος μια αγγελίας και πήρε όλη του την ομάδα να δοκιμαστεί στην ομάδα που αργότερα θα γινόταν γνωστή ως Ολίμπια Βόλγκογκραντ. Συνάντησε τον Γκορλόφ Βίκτορ Νικολάεβιτς και μαζί έχτισαν μια μικρή αυτοκρατορία.
Πώς; Μην περιμένετε φιλικά χτυπήματα στην πλάτη και motivational λόγους. Σοβιετική Ένωση ήταν, ακόμα και μετά την πτώση του 1991. «Αν μας φώναζε; Μπορείτε να ρωτήσετε τις Ολυμπιονίκες μας που έκαναν προπόνηση στον στίβο εκείνη την εποχή. Ρωτήστε την Ινσιμπάγεβα και την Λεμπέντεβα, ακόμα θυμούνται τα ονόματα και τα επώνυμά μας. Υπήρχαν τόσες φωνές, τόσα κλάματα και τόσο βρίσιμο κάθε μέρα, που δεν μας έχουν ξεχάσει».
«Πιστέψτε με, λέγαμε πολλά άσχημα λόγια πίσω από την πλάτη του. Οι εποχές ήταν διαφορετικές και κάθε εποχή έχει τις δικές της μεθόδους. Αν τις χρησιμοποιούσε σήμερα, θα του έπαιρναν το δίπλωμα. Τότε, ήταν αλλιώς. Και μεγαλώνοντας καταλάβαμε πόσα του χρωστάμε. Δεν υπάρχει αρκετή ευγνωμοσύνη για όσα έκανε για μας». Ο Λέονιντ Σλούτσκι ήταν περισσότερα από προπονητής. Ήταν δάσκαλος, ήταν εκείνος που φρόντιζε για την ολική εκπαίδευση των παικτών του, τους πήγαινε σε μουσεία και σε θέατρα, τους υπερασπιζόταν απέναντι στην αδικία, όμως ταυτόχρονα ήταν εξαιρετικά σκληρός σε θέματα δουλειάς και πειθαρχίας. Παιδιά ακόμα, ούτε καν έφηβοι έκαναν έντεκα προπονήσεις την εβδομάδα.
Οι όμορφες ιστορίες δεν έχουν όμορφο τέλος. Και η Ολίμπια που έφτασε να πρωταγωνιστεί και να πουλήσει εφτά ποδοσφαιριστές της, είχε άδοξο για τον Λέονιντ τέλος. Πρώτα επιτέθηκε σε διαιτητή και τιμωρήθηκε με έξι μήνες αποκλεισμό (σ.σ. χαριστικά, αφού η αρχική ποινή ήταν δια βίου απαγόρευση άσκησης επαγγέλματος). Εν συνεχεία είδε τον κολλητό του και ευεργετηθέντα από τον ίδιο να παίρνει τη θέση του. Και στο τέλος, αφού έκανε κίνηση να πάρει στη νέα του ομάδα όσους παίκτες δεν είχαν συμβόλαιο στην Ολίμπια, τού έκαψαν και το αυτοκίνητο!
Η μητέρα του θα διαλεύκανε την υπόθεση ώστε να αφήσουν το γιο της ήσυχο. Ο Σλούτσκι, έκαψε τις γέφυρες με το παρελθόν του και ακολούθησε την πορεία που έφερε όλα εκείνα που αναγράφονται στο βιογραφικό του. Έφτασε να γίνει ο ίδιος βιογραφία. Από το συναπάντημα με μια γάτα πάνω σε ένα δέντρο. Από το κάψιμο ενός αυτοκινήτου. Περίεργη δεν είναι η ζωή;...
sdna.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου